” تا کی باید نشست و شاهد فاجعه بود؟ ۲۱ زندانی سیاسی در برابر چشم جهان در ابتدایی ترین شرایط زیستی در زندان گوهردشت کرج در ایران، بین زندگی و مرگ دست و پا می‌زنند”.
من بدون اینکه موافق یا مخالف این زندانیانی – که شما سیاسی معرفی کرده اید – باشم، از باند رجوی سئوال میکنم که اگر شرافتی درکار است، باید جواب دهید که زندانیان سیاسی ویا وابسته به فرقه ی رجوی- که در ماهیت خود زندانی سیاسی حساب نمی شوند- ازچه حقوقی برخوردارند ورزمندگان اشرف نشان شما ازچه حقوقی؟!
این زندانیان اقلا این امکانات را دارند که صدای اعتراض وخبر اعتصاب خود را به گوش مردم برسانند اما رزمندگان؟! زمینگیر شده ی شما درآلبانی، قادر به این کار نیستند!
آیا آنها هم مثل این زندانیان به کتاب وروزنامه واینترنت وسایر عناصر ارتباطات جمعی دسترسی دارند؟!
ملاقات هفتگی با اعضای خانواده ی خود دارند؟
این زندانیان ارتباط تلفنی روزانه با خارج از زندان دارند وآیا کسانی که قرار است آلت فعل بقدرت رسیدن رجوی باشند از چنین آزادی وامکاناتی برخوردار هستند؟
درتمامی این موارد، باند رجوی شرمنده ی پاسخگویی است وچه بهتر بود که خود را وارد ماجرایی نمیکرد که مشکل کل تشکیلات خودش است!
رجوی ها هنوز باین درجه از رشد فکری نرسیده اند که بدانند مردم از کسانی که مورد حمایت سالوسانه ی فرقه ی رجوی قرار گیرند، دل کنده وچه بسا دچار سوء ظن میگردند وبا توجه به عملکرد وماهیت 40 ساله ی باندرجوی، بعید هم نیست که این کارزار حقوق بشری این باند برای این زندانیان، دراصل بخاطر سنگین تر کردن کار آنها باشد!
خلاصه ی کلام اینکه، شما رجویست ها تا زمانی که درداخل یک تشکیلات به اعضای نگون بخت خود هیچ حقوق انسانی قایل نیستید، نمیتوانید به حال دیگران – ازجمله زندانیان سیاسی- دل بسوزانید!
فعلا این آزادی را درمورد خود مرعی دارید و بگذارید چراغی که به خانه رواست، به مسجد روا نباشد!
سعید
زندانی مورد حمایت رجوی، بد شانس است!
