با سلام خدمت خوانندگان محترم و خانواده های دردمند
قبل از پرداختن به مقوله شعائر و به ابتذال کشیده شدن آن توسط فرقه رجوی در مناسبات درونی، ابتدا باید بگویم که شعائر جمع شعیره به معنی نشانه و علامت است.
باید اشاره کنم که خاستگاه این بحث قرآن کریم است که در این مورد فرموده:« و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب» هرکس نشانه های خدا را تکریم کند از تقوای قلب ها است. در واقع مناسک و شعائر دینی دو مفهوم و ابزار برای ایجاد انسجام و حرکت در جریان های اجتماعی می باشد.
ع
پدیده هایی مثل شعائر و مناسک دینی، همیشه مورد سوء استفاده رهبری فرقه یعنی مسعود رجوی بوده و هست. در واقع شعائر، پنانسیل فرهنگ سازی و تولید سبک زندگی را دارا می باشد و ابزاری کارآمد برای ایجاد انسجام و وحدت است.
در همین رابطه فرقه رجوی از شعائر هم در جهت مطامع آلوده و استثماری خود استفاده ابزاری می کند و بر خلاف ادعاهایی که دارد از آن سوء استفاده می نماید. ظاهرا خواندن نماز جماعت در فرقه اجباری است و اگر کسی نماز نمی خواند برایش نشست می گذاشتند و تحت فشار روحی و روانی وی را مجبور به شرکت در نماز جماعت می کردند. یکی از مسئولین فرقه با قلم و کاغذ اسامی و آمارنفراتی که در نماز جماعت شرکت کرده بودند را ثبت می کرد.
در اساس مقوله شعائر در فرقه بسیار لوث و تحمیلی و اجباری شده و از حالت معنوی آن خارج شده بود. افراد زیادی بودند که در شکل خودشان را انطباق میدادند ولی از محتوا تهی بودند و هیچ چیز را قبول نداشتند. طرف نماز نمی خواند ولی وقتی مسئولش سؤال می کرد به دروغ می گفت که خوانده است.
افرادی را می دیدم که بدون وضو فقط برای رعایت شکل و تیک خوردن نامشان در لست مسئول در نماز جماعت شرکت می کردند. این افراد از محتوای نماز خواندنشان هیچ اطلاعی نداشتند و برای مسئولین هم مهم نبود. فقط می خواستند آمار بدهند. حتی دعایی که بعد از نماز به صورت جمعی می خواندند خاص فرقه و تولیدی رجوی بود.
در آلبانی که کلا نماز جماعت تعطیل شده بود چون کسی در نماز جمعی شرکت نمی کرد و اهمیت نمی داد و زور مسئولین هم نمی رسید. از نماز در فرقه رجوی جز شکلی چیزی باقی نمانده بود که آنهم در آلبانی کنار گذاشته شد.
منوچهر عبدی – نجات یافته از فرقه رجوی در آلبانی