هر سال هنگام تحویل سال در کنار خانواده و جمع فامیل بهترین لحظه ای است که هر ایرانی آنرا همیشه به خاطر میسپارد و از آن به عنوان خاطره خوب یاد میکند.
تحویل سال 80 در سازمان مجاهدین از بدترین سالهای دوران زندگی من بود که هیچ موقع از ذهنم پاک نمیشود و نمیتوانم آنرا فراموش کنم.
چندین روز قبل از تحویل سال مسئولین سازمان مجاهدین، نفرات را به سخت ترین کارهای یدی و جسمی مجبور میکردند. مجبور به معنی این که از صبح زود تا پاسی از شب نفرات را به بیگاری اجباری و کارهای بسیار سنگین اعم از حمل اجسام سنگین بدون دخالت تجهیزات فنی و رفاهی وا میداشتند که در بیشتر مواقع به آسیب رساندن به نفرات و نقص عضو منجر میشد.
دقیقا 5 روز مانده به عید سال 80 یکان ما را برای جابجایی مهمات و سلاحهای نیمه سنگین به اطراف قرارگاه اشرف در قسمت اضلاع فرستادند و از صبح تا شب مشغول حمل مهمات در کامیونهای بزرگ کردند که فقط برای نهار و شام به ما استراحت 45 دقیقه ای میدادند.
وقتی از مسئولین خود علت جابجایی این مهمات را از انبارها به مکان دیگر میپرسیدم جواب آنها این بود که مکان آنها را به این دلیل عوض کردیم که شاید رژیم بخواهد به این مکان موشک بزند. ما از قبل از سلاحهای خودمان حفاظت کرده باشیم.
از یک مسئول تقریبا رده بالای تشکیلاتی پرسیدم که ما را هم جابجا کنید چون ممکن است محل ما را هم بزنند؟ مگر سلاح از ما مهمتر است و یا اینکه جان ما بی ارزشتر از سلاح است؟ که همین سوالم باعث شد که زمان کار اجباری من را اضافه کرده ونفراتی که با آنها کار میکردم را عوض بکنند و فشار بیشتری بر روی من بیاورند.
حدود 5 ساعت مانده به تحویل سال کار حمل مهمات تمام شد و قرار شد به مقر برگردیم. وقتی به محل رسیدیم تنها چیزی که به آن فکر میکردیم استراحت و خواب بود که دستور از بالا آمد باید همه یک ساعت قبل از تحویل سال در سالن اجتماعات جمع بشویم. تحت اجبار و ضمن تقابل با مسئولین به سالن اجتماعات رفتم ولی به دلیل خستگی زیاد و بی حالی بر روی صندلی نشستم. چشمهایم را بسته و همش به این فکر بودم که ای کاش تمام این داستانی که برایم پیش آمده است و حضورم در سازمان رجوی یک خواب تلخ و کابوس باشد که یکدفعه بلند بشوم و مادر و پدر و خانواده ام را در کنار خودم ببینم ولی متاسفانه این خواب یک واقعیت تلخ بود.
حسینی