پس از آنکه در تابستان سال 1395 آخرین گروه از بقایای گروه تروریستی مجاهدین خلق از خاک عراق اخراج شدند و به آلبانی منتقل شدند شاید گمان نمی کردند استقرار در این کشور برای آنان بی دردسر نباشد.
مجاهدین از همان ابتدای حضور در آلبانی با حجم قابل توجهی از نافرمانی و تمرد اعضای ناراضی خود مواجه شدند. اعضایی که دریافته بودند صرفا ابزاری تبلیغاتی در اختیار خاندان رجوی هستند و در جایی که سرکردگان این گروه مشغول یک زندگی مجلل در فرانسه هستند، آنها حتی حق گفتگو و دیدار با خانواده های خود ندارند که سال های طولانی است آنها را ندیده اند.
جدا شدن 240 عضو این گروه در آلبانی تا یک سال پس از اخراج آخرین گروه باقیمانده آن در عراق در سال 1396 یک رکورد معنادار در این فاصله بسیار کوتاه و پیامی قابل تأمل به شمار می رود.
انتشار گزارش سالانه مرکز مبارزه با تروریسم آلبانی و گنجاندن نام مجاهدین در لیست گروه های تروریستی و خشونت طلب را می توان دومین ضربه مهلکی دانست که از سوی کشور میزبان بر بدنه خاندان رجوی وارد شده است و بر حجم مشکلات این گروه در خاک آلبانی افزود. گزارشی که بعدها پای دیگر نهادهای اطلاعاتی آلبانی را به پرونده مجاهدین باز کرد.
سریال ضربات دردناک بر پیکره مجاهدین به همین جا ختم نشد. شاید برای این گروه خیلی غیر منتظره بود که سرویس اطلاعاتی و پلیس آلبانی گزارشی از این گروه تروریستی که اکنون در کشورشان جا خوش کرده است منتشر کنند. گزارشی که بازتاب قابل توجهی در رسانه های جمعی آلبانی داشت و نشان داد که این بار چشم و گوش سیستم امنیتی این کشور بر روی فرقه رجوی و فعالیت های مشکوک آن متمرکز شده است.
مجاهدین که تا این لحظه در شوک ضربات پیاپی به خود در آلبانی هستند اکنون با شنیدن خبر برگزاری یک نشست درباره خود در پارلمان اروپا سخت غافلگیر شده اند. تعدادی از نمایندگان پارلمان اروپا قرار است 21 فروردین ماه جاری میزبان نشستی با عنوان” خطر مجاهدین خلق در آلبانی” در مقر این پارلمان باشند و درباره تهدیدات این گروه تروریستی علیه آلبانی به عنوان یک کشور حوزه اروپا بحث و گفتگو کنند.
تریبون های تبلیغاتی مجاهدین از جمله برخی وابستگان آنها در بعضی کشورها از هم اکنون با هراس از برگزاری این نشست و پیامدهای آن، با همان ترفند نخ نمای همیشگی و منحصر بفرد مجاهدین یعنی اتهام زنی، برگزار کنندگان نشست را به مزدوری برای تهران متهم کرده اند تا جلو ضربات این نشست را بگیرند.
ادعاهای این افراد در خصوص اقدامات تهران در آلبانی یا فعالیت های این نمایندگان اروپایی در حالی است که دولت آلبانی از جمله کشورهای هم پیمان و نزدیک به آمریکا به شمار می رود و نمی توان پذیرفت که گزارش های منتشر شده نهادهای امنیتی و حقوقی آلبانی به دلیل اقدامات ایران بوده است. پذیرش چنین ادعایی در خصوص عراق به عنوان کشوری که روابط بسیار نزدیکی با تهران دارد آسان تر از پذیرش آن درباره کشوری است که حتی در ایران سفارت ندارد و روابط بسیار نزدیکی با واشنگتن دارد.
پذیرش این نکته که چرا مجاهدین با چنین مشکلات متعددی در آلبانی مواجه شده اند سخت نیست. مجاهدین گروهی تروریستی هستند که سوابق جنایی آنها بر هیچ کسی پوشیده نیست و حضور آنها در هر نقطه ای به دلیل ماهیت آن، موجب بروز مشکلات و تنش هایی می شود. وجود ده ها گزارش سازمان های اطلاعاتی غربی و منطقه ای علیه مجاهدین در سال های اخیر نیز بدون تردید مورد رصد دستگاه های امنیتی آلبانی قرار گرفته است. آلبانی نیز یک کشور اروپایی است و ساکن شدن صدها نفر از اعضای یک گروه تروریستی در خاک اروپا، به طور طبیعی باعث نگران شدن بسیاری در این منطقه خواهد شد.
به خصوص اگر بدانیم که مجاهدین تنها گروه تروریستی هستند که در حال حاضردر خاک اروپا دارای اردوگاه های مستقل هستند. با این وضعیت نه تنها آلبانی بلکه اروپا نیز باید به خطر وجود این افراد در خاک خود آگاه باشد.
سیدرضا قزوینی