اگر به خواست و اراده آقای مسعود رجوی و سران دیگر فرقه بود، شاید تا همین امروز هم خیلی از جداشدگان، در زندان های فرقه، اسیر و دربند بودند.
حمله نیروهای ائتلاف به عراق، تلاشی دولت دیکتاتور صدام حسین، فرار مسعود رجوی و مریم عضدانلو از عراق، خلع سلاح ارتش رجوی، محاصره اشرف توسط نیروهای ائتلاف، همه و همه این رهبران دیکتاتور را مجبور کرد که تا حدودی تن به تسلیم و کوتاه آمدن از سیاست های سرکوبگرانه و سکتاریستی خود بدهند. گرچه رهبران فرقه ها، هرگز تا نیستی و عدم کامل از سیاست های قرون وسطائی خود دست برنمی دارند.
خطاب به کسانی که هنوز کور سوی امیدی برای تغییر در رفتار دیکتاتور مآبانه رجوی ها می بینند، بایستی گفت که سالهاست که امید به تغییر در رهبری سازمان مرده است و دیگر هرگونه کوتاه آمدن و انتقاد از خود به مثابه شکستن طلسم رهبریت آنهاست و شکستن طلسم هم به معنای فروپاشی تشکیلات و بر باد رفتن همه چیز است. لذا سران فرقه هرگز حاضر نیستند کوچکترین انتقادی به خود بکنند.
حضور مستمر خانواده ها نیز در پشت دیوارهای پادگان مخوف اشرف، در روند اخراج نیروهای سازمان از عراق و متلاشی شدن اشرف، بسیارکمک کننده بوده و نقش کاتالیزور را داشت. اما امروز باز هم در آلبانی شاهد ایجاد فضای ایزوله و فرقه ای هستیم. اگر هم روزی قرار باشد شاهد تغییراتی بنیادین در فرقه رجوی باشیم که هرگز متصور نیست. این تغییرات با ضرب و زور و به کمک اهرم های نظامی و جبری خواهد بود.
در فرقه ها هرگز شاهد انتقاد جدی و به دنبال آن تغییرات محتوائی نخواهیم بود! باید هم الحق گفت که توبه ای در هیچ فرقه ای دیده نشده و فرقه ها گرگ هائی هستند که هرگز توبه پذیر نیستند و توبه چنین گرگ هائی، فقط مرگ است.
اما دریکی از سایت های فرقه رجوی از قول یکی از مزدوران رجوی به نام حمید معاصر چنین عنوانی آمده است:
” توبه گرگ مرگ است”
در ادامه نوشته شده است:
” با دستگیری هسته‌های تروریستی رژیم در بلژیک، آلمان و فرانسه که قصد شوم عملیات تروریستی در مراسم بزرگ مقاومت در پاریس را داشتند برای چندمین بار در طول چهار دهه حاکمیت اثبات شد که صدور تروریسم و بنیادگرائی در خارج و سرکوب خشن و بیرحمانه در داخل، آب حیات رژیم و رمز بقای آن است…”.
یک روز و حتی یک لحظه در طول عمر ننگین فرقه رجوی نداشتیم که رهبران این فرقه ازاعمال وحشیانه خود دست بردارند.
آقای مسعود رجوی و مریم عضدانلو! گرگ هائی هستند که هرگز حتی به صورت صوری هم توبه نکرده اند. چه برسد توبه کنند و از جنایات خود پشیمان و نادم باشند.
گرچه دولت آلبانی که امروز باقیمانده مجاهدین در آنجا هستند، مثل عراق نیست و حمایت های همسنگ حمایت های صدام حسین دیکتاتور عراق را ندارند و هر عمل فرقه در آلبانی زیرذره بین رسانه هاست و می بایستی جوابگوی اعمال خود باشند، اما متاسفانه شاهد نمونه های فجیعی از قتل در آنجا هستیم که آخرین نمونه مرگ مشکوک آقای مالک شراعی بود.
این حق سیاسی و اجتماعی هر گروهی برای اعتراض و مبارزه سیاسی است، اما به شرطی که آن گروه تروریست و خود ناقض حقوق بشر نباشد و به مبارزات خشونت طلبانه اعتقادی نداشته باشد. این گروه به مشی مبارزه مسلحانه و تروریستی اعتقاد دارد. امروز هم در خیابان های اروپا علم مبارزه مسلحانه را به پا می کنند و شعار سرنگونی و ارتش آزادیبخش و سلاح و توپ و تانک نداشته را سر می دهند. این چنین گروه هائی که به خشونت معتقد هستند، متاسفانه در مسیر خود هرگز تابع اصول دمکراتیک و حقوق بشر نخواهند بود.
فرید