مقاله ای با عنوان”به بهانه انتشار گزارش عفو بین الملل در مورد کشتار بزرگ زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷” نوشته جعفر بهکیش از افراد سازمان فدائیان خلق (اکثریت) به تاریخ شنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۷ در سایت کار آنلاین درج گردید.
در این مقاله پس از طرح انتقادات شدید نسبت به نظام جمهوری اسلامی و خصوصا وقایع سال 1367، به یک کمبود جدی در گزارش عفو بین الملل اشاره شده و در بخش پایانی آمده است:
“به عنوان یکی از افرادی که به نقض حقوق بشر در روابط درونی سازمان های سیاسی مخالف و منتقد جمهوری اسلامی پرداخته ام، نمی توانم بدون گوشزد کردن یک کمبود جدی در گزارش عفو بین الملل این نوشته را به پایان برم. متاسفانه گزارش های بسیاری از نقض گسترده حقوق بشر در اردوگاه های متعلق به سازمان مجاهدین خلق ایران منتشر شده است. من با برخی از قربانیان این جنایت ها ملاقات و روایت های دردناک آنان را در اینباره شنیده ام. گمان می کنم لازم بود گزارش عفو بین الملل،… به دلیل مصاحبه با تعداد قابل توجهی از اعضای این سازمان، با اشاره و تاکید به وجود گزارش های بسیار در مورد نقض گسترده حقوق بشر در اردوگاه های این سازمان، از جمله اردوگاه های این سازمان در آلبانی، بر ضرورت یک تحقیق مستقل در این باره نیز تاکید نماید.”
همچنین در این مقاله عنوان گردیده است که:”در این گزارش برای اولین بار، تا آنجا که من اطلاع دارم، یک نهاد مستقل حقوق بشر، عفو بین الملل، امکان دسترسی و مصاحبه با اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران مستقر در اردوگاه های این سازمان را پیدا کرده است.”
و سپس در پاورقی در خصوص همین مطلب آمده است:”سازمان مجاهدین خلق ایران، بر اساس اطلاعات موجود، از جمله تخمین تعداد زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ در تمام زندان های کشور، به ویژه زندانهای اوین و گوهردشت و شهادت برخی از جان به در بردگان، از جمله مهدی اصلانی و ایرج مصداقی، روایتی بسیار اغراق آمیز از کشتار تابستان ۶۷ و کل کشته شدگان دهه شصت ارائه داده است. از جمله این سازمان مدعی است که در حدود سی هزار نفر در کشتار بزرگ زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ به قتل رسیده اند.”
شایان ذکر است که جعفر بهکیش یک مخالف و منتقد بنام جمهوری اسلامی می باشد که فعالیت های زیادی حول وقایع سال 67 صورت داده است. درست سه سال قبل مجاهدین خلق و مشخصا مریم رجوی به هنگام درگذشت”مادر فدایی بهکیش” در تهران، که گفته می شود پنج فرزند و یک دامادش در آن سالها اعدام گردیده اند، از”فرزندان شهید” وی نام برده و مبارزات وی و تمامی فرزندانش را ستودند. یعنی آقای بهکیش خود از خانواده های قربانیان آن سال ها می باشد که به این گونه اعتبار گزارش عفو بین الملل را به زیر علامت سؤال می برد.
به واقع جای سؤال دارد که چگونه افراد عفو بین الملل اجازه دارند که در آلبانی با اعضای مجاهدین خلق صحبت کنند، حال آنکه خانواده های اعضای سازمان سالیان سال است که حق کمترین ارتباط با عزیزان خود ندارند؟ چگونه است که عفو بین الملل در گزارش خود به هیچ وجه به نقض مستمر و سیستماتیک حقوق بشر در داخل اردوگاه های سازمان که شاهدان عینی بسیاری دارد نمی پردازد؟ و چگونه است که بدتر از همه عفو بین الملل سازمان مجاهدین خلق را به دروغ یک سازمان اپوزیسیون دموکراتیک معرفی کرده و با بی اعتبار کردن خود به آن اعتبار می بخشد؟
متأسفانه مسئولین عفو بین الملل تاکنون هیچ پاسخی به این سؤالات که نه تنها از جانب خانواده ها در داخل ایران بلکه حتی از جانب اپوزیسیون نظام جمهوری اسلامی در خارج از کشور هم مطرح می شود نداده و به این صورت اعتبار گزارش خود را از بین برده اند.
ضروری است عفو بین الملل، اگر مدعی است که در کار خود جانبدارانه عمل نمی کند، همچنین خواهان تحقیق مستقل در خصوص جنایات سازمان مجاهدین خلق علیه مردم ایران، علیه مردم عراق، و همچنین علیه اعضای خود، که اسناد و مدارک و شاهدان آن فراوانند، گردد.
ابراهیم خدابنده