وقتی دولت ترامپ و شخص او مهلت شش ماهه خریداران نفت ایران را ابطال کرده و فروش نفت ایران با مشکل مواجه شد، اولین جریانی که از این تحریم امپریالیستی خوشحال شدند رجوی ها بودند و قند در دل شان آب شده بود. حال سوال اینجاست که چرا آن ها اینقدر خوشحال شدند و جشن تحریم گرفتند؟
جواب این سوال دقیقاً از یک چیز ناشی می شود و آن هم بی بوته گی و پاچه ورمالیدگی شان می باشد که ید طولائی در آن دارند.
از فاز نظامی با بنی صدر شروع شد و جریان بنی صدر را که اول با موضع لیبرال ها آنان را دفع می کردند ولی بعد وقتی کفگیرشان به ته دیگ خورد سراغ او رفتند، و خیلی سریع هم او را کنار گذاشتند. در این وادی می شود از قاسملو و حزب دمکرات گرفته تا صدام و در این آخر آمریکا که چنان مقهور قدرتش شدند که کاملاً خودشان را گم کرده بودند، انگار نه اینکه این غرب ماهیت امپریالیستی دارد و سابق بر این او را عمو سام و جمهوری اسلامی را جاده صاف کن او و مبارزه با ارتجاع را مقدم بر مبارزه با امپریالیسم می دانستند. حال وقتی ارباب گذشته خود را از دست دادند اکنون به همکاری با غرب یعنی آمریکا افتخار می کنند و با مک کین (قصاب ویتنام) و بولتن (مشاورامنیت ملی آمریکا)نشست می گذارند و عکس یادگاری می گیرند.
نتیجه اینکه خوشحالی پاچه ورمالیده ای مانند رجوی ها غیر از این نمی شود انتظار داشت،که اگر رجوی ها موضعی غیر از این اتخاذ می کردند بایستی به آنان شک کرد و گفت عجبا!
در هر حال روزگار فروپاشی آنان روزبه روز سرعت گرفته و فقط به پوست و استخوان رسیده و آنقدر در لجنزار خیانت و کثافت فرو رفتند که مجال بازگشت برای خود باقی نگذاشتند،(تا سیه روی شود هر که در آن غش باشد).
عبدالله افغان