کوبیدن بر طبل جنگ ذات و موجودیت رجوی است. ازسال 60 و سی خرداد و سپس درگیری ها در کردستان عراق وسپس وصل به ارتش صدام و زائده جنگ شدن خوی ذاتی رجوی بوده واکنون هم رجوی شبانه روز سگ دو می زند برای ایجاد جرقه ی جنگ بین امریکا و ایران! قبلا هم همین فرقه با عناوین مختلف قصد اختلاف افکنی منطقه ای وایجاد جنگ بین ایران وکشورهای عربی منطقه را داشت.
فرقه رجوی از اول استراتژی خود برای به هدف رسیدن را روی خشونت وجنگ بنا نهاده وهمین استراتژی هم سبب نابودی ومنفوریت آنها شد. در ته استراتژی هم شخص اصلی وصاحب استراتژی یعنی مسعود رجوی مجبور به غیبت از صحنه ومنزوی شدن شد.
ازآنجایی که رجوی از ابتدا تمامی راه های مبارزه وفعالیت را سوزاند وتنها راه جنگ را باقی گذاشت. لذا برای به نتیجه رسیدن مجبور شد دست به دامن هرقدرتی که با رژیم ایران سرخصومت دارد شود ودرآن راستا سعی در ایجاد جنگ و درگیری نظامی کند.
درسال 67 میان ایران وعراق آتش بس شد. رجوی سوخت وثابت شد که زائده جنگ بوده واین را خود بیشتر ازهمه می دانست. درسال های 71 و73 تحت عنوان ( ج- ن) جنگ های نامنظم درمرزها ودرسالهای 75 و76 تحت عنوان دوره راهگشایی استراتژی ایجاد جنگ وتولید جنگ را در دستورکار قرار داد.
درواقع در سرفصل قبل ازاشغال کویت توسط صدام، رجوی تمامی تلاش وسگ دو خود را بکار برد تا مجددأ شرایط آتش بس ونه جنگ ونه صلح بین ایران وعراق را برهم بزند ودرتمامی تحلیل های درون تشکیلاتی و درون سازمانی خود به این فکر می کرد و تلاش می کرد که”ماباید خودمان جنگ تولید کنیم وصاحبخانه (صدام) را به سمت جنگ با ایران سوق دهیم”.
وقتی صدام به کویت رفت رجوی آه از نهادش برآمد وافسوس خورد که چرا صدام به جای حمله به کویت به سمت ایران نرفت ورجوی تمامی محاسباتش به هم خورد.
بعد ازآن با تعرض ها وعملیات های ایذایی درمرزها ازداخل خاک عراق قصد داشت ایران را مجبور به واکنش ودرگیری و وارد خاک عراق کند تا مجددأ آتش جنگ شعله ورگردد واین ایده آل رجوی بود اما تیرش به سنگ خورد وآنطور که او به نیروهایش وعده داد وسعی می کرد نشد.
دراین شرایط هم رجوی شبانه روز لفت لیس مهره هایی چون جان بولتون را می کند. رجوی تاکتیک هایی مثل ایجاد درگیری درعراق وخلیج فارس علیه منافع امریکا وعربستان وامارات بکار می برد وحتی عملیات هم می کند تا هرطور شده جنگ تولید کند.
رجوی باید بداند که شرایط و اوضاع منطقه هرطور که بچرخد او وفرقه اش جایی درایران ندارند واین حرف اول وآخر ملت ایران است.