در اخبار داشتیم که گویا دولت آلبانی نهایتا با کار کردن جداشدگان در کشورش موافقت کرده و و بآنها اجازه کار داده است. این یک خبر خوب میتواند برای کسانی باشد که موفق شده اند از تشکیلات سازمان خارج شوند ولی بدلیل لابی های ضد انقلابی که مجاهدین با دولت آلبانی داشته اند، تاکنون موفق به کسب اجازه کار نشده بودند. جداشدگان از تشکیلات مجاهدین یا بایستی کماکان خودشان را به تشکیلات وصل نگاه میداشتند تا بلکه حقوقی از طرف مجاهدین برای حل و فصل مخارجشان به آنها پرادخت میشد و یا اگر میخواستند که زندگی مستقلی داشته باشند، با مشکل بزرگی بنام نداشتن اجازه کار مواجه میشدند. حتی نداشتن اجازه کار کردن برای این افراد باعث شده بود که تعداد قابل توجهی از دیگر نیروها که قصد جداشدن از سازمان را داشتند صبر کنند تا این مسئله حل شود و بعد اقدام به جدایی کنند.
همیشه از سالیان قدیم چیزی که از سوی مسئولین سازمان به نیروها گفته میشد این بود که شما فقط در سازمان میتوانید حیات داشته باشید و به محض خروج از تشکیلات، قادر به گذران امورات خود نیستید و در کنار خیابان آواره خواهید بود. تمام زد و بندی هم که با وزارت کشور آلبانی مبنی بر اینکه اجازه کار به جداشدگان ندهد هم برای همین بود تا مانع از خروج گسترده تر نیروها از درون تشکیلات سازمان شوند.
واقعیت اینست که این نیروها بعد از گذراندن اکثرا بیش از سی سال اسارت درون فرقه مجاهدین، به افرادی کاملا غیر عادی تبدیل شده اند که ابتدایی ترین آداب زندگی در اجتماع را هم بلد نیستند و حقیقتا نیاز به کمک جدی دارند. به اعتقاد من تنها کسانی هم که میتوانند به این افراد کمک صادقانه و بی چشم داشت داشته باشند خانواده هایشان هستند. از این رو به افرادی که جدا شده اند یا حتی کسانیکه قصد جدا شدن دارند پیشنهاد دارم که هر چه سریعتر خودشان را به خانواده هایشان وصل کنند و از آنها کمک بخواهند.
اما همین که این بچه ها موفق شدند بعد از چندین سال در آلبانی به این دستآورد جدی برسند جای تبریک دارد و قطعا که مسئولین سازمان از این اتفاق بسیار خشمگین شده اند.
الف عباسی