10 شهریور 1392 خلق جنایت در حق بشریت توسط سران مجاهدین
بعد از درگیری مهندسی شده در 6 و 7 مرداد سال 1388 و شکست مفتضحانه سران فرقه رجوی از ارتش عراق و عقب نشینی آنها از مرزهای سرخ شان تا میدان لاله و کشته و زخمی شدن تعداد زیادی از عناصر فرتوت و ناراضی به اهداف پوچ سرکرده خائن آن ، بار دیگر خیانتی لازم بود تا نظر مردم جهان را به خود معطوف نماید و بتواند افکار عمومی را بسوی خود جلب کند تا بتواند همواره به خیانتهای خود در پوشش مظلومانه ادامه دهد اما اینبار دیگر کسی برای آنها تره هم خرد نکرد و بغیر از برخی کشورهای تروریست پرور به آنها توجهی نکردند.
سران سازمان ضد انسانی مجاهدین بعد از آنکه حامی بزرگ آنها یعنی صدام ملعون سرنگون شده و اداره کشور به دست مردم افتاد ، ترس بر آنها غالب شد که حتما عواقب خیانتهایی را که به مردم کشورمان و همچنین مردم عراق بخصوص کردنشین های ان دیار انجام داده اند می بینند و بهمین خاطر به دنبال راه چاره ای بودند تا بتوانند خود را از این مهلکه نجات دهند. البته هشدارهای خروج آنها از عراق توسط دولت وقت نیز بر افکار پلید آنها افزود تا با راهی بتوانند در پادگان اشرف باقی بمانند و درگیریهای ساختگی آنها با ارتش عراق از جمله آنها بود. سران فرقه رجوی خواستند از این برنامه مهندسی شده دو هدف را دنبال کنند که یکی از آنها ماندگاری در اشرف و دیگری از بین بردن عناصری بود که با اهداف پوچ رهبری مغایرت داشتند و لازمه هر دو گزینه اجرای سیرک درگیری با ارتش عراق بود.
بعد از آنکه سران سازمان ضد خانواده مجاهدین در تمامی برنامه های ساختگی درگیری فیزیکی با ارتش عراق به بن بست رسیدند و نتوانستند به هیچ کدام از آرزوهای پوشالی خود برسند ، بنا به برنامه پدرخوانده تصمیم گرفتند تا از اشرف به لیبرتی نقل مکان نمایند ولی آنها هنوز از افکار پلید خود دست برنداشته بودند و بهمین خاطر 100 نفر از عناصر خود را که اکثر آنها متشکل از افراد ناراضی بودند را در پادگان اشرف برای مراقبت از اقلامی که به هیچ دردی نمی خوردند گماردند تا بتوانند این افراد را با یک برنامه از پیش تعیین شده از سر راه بردارند و بهمین خاطر آنها را بدون هیچ وسیله دفاعی و تنها برای نگهبانی از آهن پاره هایی که هیچ کاربردی نیز نداشتند در پادگان اشرف باقی گذاشتند و در نتیجه توانستند تنها با گذشت چند روز به نتیجه دلخواهشان برسند که همانا درگیری آنها با افراد ناشناسی بود که تیر خلاص به آنها زدند و 52 نفر از این ناراضیان به رهبری پوچ رجویسم از بین رفتند.
بدنبال کشته شدن 52 نفر از عناصر ناراضی سازمان ضد انسانی مجاهدین ، سران این فرقه ضد بشری شروع به جیغ و داد نمودند تا بتوانند حمایت مردم جهان را بدست بیاورند و با سوءاستفاده از ان در عراق ماندگار شوند ولی این تراژدی قدیمی دیگر خریداری نداشت و هیچ حمایتی از آنها نشد و کشورهایی مانند رژیم صهیونیستی و رژیم کودک کش آل سعود و پدرخوانده بودند که از آنها حمایت نمودند و نتیجتا هم خروج سازمان منسوخ شده رجویسم از اشرف بود که برخلاف انتظار سران این فرقه ضد بشری بود و آنها بدون آنکه از این همه کشته سازی نتیجه ای در خور بگیرند از قلعه الموتی خود بیرون انداخته شدند و در لیبرتی اطراق نمودند به امید آنکه در آینده ای نزدیک به پادگان اشرف بازگردند که نهایتا نیز منجر به اخراج آنها از عراق شد.
اکنون که سازمان ضد انسانی مجاهدین در کشوری بدور از مرزهای کشورمان بیتوته نموده اند ، با برافراشتن عکسهای جنایتهای خود در اشرف بدنبال بدرد آوردن دل مردم جهان و کسب حمایت مالی و سیاسی آنها هستند که دیگر حنای آنها هیچ رنگی ندارد و حتی اپوزوسیونهای مخالف نظام نیز آنها را قبول ندارند و این خائنین هر روز به منجلابی که در ان گرفتار شده اند بیشتر و بیشتر فرو میروند و دل هیچ فردی برای آنها نمی تپد و تمامی این سیاه نمایی ها تنها برای مشغول نگه داشتن ذهن عناصر فرتوت خودشان میباشد که دیگر آنها نیز به باورهای غلط سران فرقه رجویسم پی برده اند.