اسطوره سازی برای یک مرده
ایراندیدبان
پس از افشای خبر بازداشت رجوی، بقایای او که از ژستهای قدیس سازی برای رهبر بازداشتی خود طرفی نبسته و بحران عمیق درون تشکیلات پیرامون سرنوشت رجوی را حس میکردند، به فکر آن افتادند تا برای مهار این بحران، رجوی را از بلیه های زمینی مصون نشان داده و با ایجاد هاله ای اساطیری، به افسانه پردازی حول شخصیت وی بپردازند.
سلسله برنامه هایی که در اردوگاه اشرف به مناسبت 30 دی برگزار گردید، با این هدف برنامه ریزی شده بود که هر نیرو متقاعد گردد که هیچ نیرویی در این جهان نمیتواند به رجوی آسیبی برساند و باز هم با رذالت تمام، عدم لیاقت و آمادگی آنان را بهانه ای برای عدم حضور رجوی معرفی کردند.
انتخاب روز 30 دی (سالروز آزادی رجوی از زندان) به منظور القاء نوعی آزادی بود و گروههای موسیقی و ترانه، همۀ قطعات را با هدف خنثی سازی تأثیرات انتشار اخبار مربوط به حبس و بازداشت رجوی اجراء کردند که آن آزادی را در این شرایط ، سمبلیزه میکرد.
انجام این حرکت از سوی باند حاکم بر مجاهدین، اقدامی کاملاً منفعلانه بود که پس از همه گیر شدن خبر بازداشت رجوی در اردوگاه اشرف به فکر آن افتادند. عملی که یکسره با فرار از واقع نگری و بر تحمیق نیروها و رواج شدید خرافات همراه است.
از آنجا که شیوه ها و روشهای رجوی و اذنابش بسیار عقبمانده و قابل پیشبینی بود، دو سال قبل هنگامی که هنوز بازداشت رجوی مسجل نشده بود و به عنوان یک احتمال مطرح میشد، دست زدن به اسطوره سازی برای در ابهام نگه داشتن سرنوشت رجوی را در مطلبی با عنوان اسطورۀ گوتزمن پیشاپیش مطرح ساخته بودیم. اما فرقۀ ورشکستۀ رجوی به خاطر ابتلاء به بحرانهای پی در پی و مهار نشدنی، حتی در به کار بردن روشهای خود نیز بسیار عقبمانده است.
بد نیست که با هدف آشنایی بیشتر با اهداف مجاهدین از این اسطوره سازی، بخشی از آن مطلب را دوباره مرور کنیم:
« اما بنا بر شواهد تاریخی و روانشناسی رجوی ،آنچه در حال حاضر وی را به شدت ارضاء می کند،(امروز، بخوانید، نیاز تشکیلاتی مجاهدین) غیبت ناخواسته ای است که می رود تا از وجود یا عدم وجود وی یک افسانه بسازد،همچون حسن صباح که در مقطعی چنین کرد و همچون ملا عمر که هنوز بعضی بر خیالی بودن چنین موجودی باور دارند و همچون پرزیدنت گونزالو که شباهت بسیار غریبی به رجوی داشت و اکنون بخشی از سرنوشت وی را می خوانید:
نخستین تصاویری كه از آبیمال گوتزمن پس از دستگیری منتشر شد شگفتی همگان را برانگیخت ، مردی فربه و عینكی كه فرمان پلیسی را كه می گفت پیراهنش را بپوشد بی چون و چرا اجرا می كرد.
آیا این خپله گیج و منگ كه آخرین بار در سال 1979 در انظار دیده شده بود واقعاً می توانست چراغ فروزان راه درخشان باشد ؟ او مرد اسرار آمیزی بود كه خود را چهارمین شمشیر كمونیسم پس از ماركس ، لنین و مائو می خواند.
گوتزمن با نام مستعار چریكی پرزیدنت گونزالو خود را به صورت نیمه خدای یك جنبش سیاسی كه شبیه كیش های مذهبی بود در آورد ، هاله افسانه ای كه از شكوه ، فره و شكست ناپذیری گوتزمن را فرا گرفته بود مانع از آن می شد كه حامیانش او را با دیگر انسان های میرا مقایسه كنند.
شاید مردم آمریكای لاتین چه گوارا را الگوی یك چریك بدانند اما گوتزمن او را به عنوان فردی خودنما مردود می شمرد ، وانگهی چه گوارا فاقد خونسردی گوتزمن در كشتار زنان و كودكان بی گناه بود.
هر چند بی رحمی این تروریست پرویی جای هیچ شك و شبهه ای ندارد ، ولی افسانه های دروغینی كه درباره او پرداخته شده احتمالاً بیش از آنكه گویای شخصیت خود او باشد بازگو كننده رؤیاهای افراد فلك زده ای است كه او را تقدیس می كنند و او را به عنوان یك جنگجوی فیلسوف ارج می گذارند.
اما وی بیشتر بهترین نوشته هایش را بی شرمانه از مائو سرقت كرده است ، به عنوان یك جنگجو نیز هر چند به نظر می رسد گوتزمن از بابت صادر كردن فرمان زشت ترین بی رحمی ها ابداً دچار عذاب وجدان نباشد ولی هیچ كس نمی داند كه آیا خود او هرگز كسی را كشته است یا نه.
آبیمال جوان فرزند نامشروع زن و مردی از اهالی مركز استان آركیپا بود كه نه خانواده مادرش و نه خانواده پدرش كه یك بازرگان متعلق به طبقه متوسط بود او را پذیرفتند ، آشنایانش او را به صورت پسری به یاد می آورند كه همه هم و غمش كتاب خواندن بود.
در 10 سالگی از دست پلیس هایی كه سرگرم شكستن یك اعتصاب بودند كتك خورد و در دوران دانشجویی زیر نفوذ یك فیلسوف كمونیست و نقاش قرار گرفت كه استالین را به اندازه كافی انقلابی نمی دانست.
در سال 1962 گوتزمن در دانشگاه هوامانگا در ایالت آیاكوچو به تدریس فلسفه مشغول شد و از منصب استادی خود برای القای اندیشه های خویش در دانشجویان بهره جست، انقلاب فرهنگی مائو كه گوتزمن شخصاً آن را تجربه كرده بود تأثیر عمیقی بر وی گذاشت.
به گفته روزنامه نگاری به نام گوستاوو گوریتی در مرحله ای اسیر این باور شد كه نه تنها یك رهبر قابل است بلكه مسئولیتی ملی و جهانی دارد ، محققان درباره استعدادهای نظری گوتزمن با هم اختلاف دارند ولی همگی او را سازمان دهنده برجسته ای می دانند كه جذابیت و دقت فوق العاده ای دارد.
گوتزمن تا پیش از دستگیری با زیركی، تبلیغاتی به راه انداخته بود كه این احساس را ایجاد می كرد كه گویی راه درخشان در همه جا حضور دارد ، عدم اطمینان از بابت مرده یا زنده بودن او بر ابهتش می افزود. »
ابتکار دیرهنگام اسطوره سازی، در حکم مسکّنی است که برای مدتی کوتاه بحران بازداشت رجوی را التیام خواهد بخشید. اما تا آنجا که به واقعیت مربوط میشود، پس از این حضور و عدم حضور رجوی بحران آفرین خواهد بود. رجوی حتی اگر آزاد هم شود، پس از این نخواهد توانست ذره ای از ورشکستگی دار و دسته اش را جبران کند. از این رو باید گفت رجوی مرده است، حتی اگر از وی اسطوره بسازند.
اسطوره سازی برای یک مرده
