چرا مجاهدین کشور سوئد را بی آبرو خطاب کردند؟

جایزه نوبل معتبرترین جایزه‌ای است که در حوزه‌های علمی به یک دانشمند تعلق می‌گیرد. جایزه نوبل در سال ۱۸۹۵، به وصیت کارخانه ‌دار و شیمی‌دان سوئدی، “آلفرد نوبل” که بیشتر او را به دلیل ابداع دینامیت می‌شناسند پایه‌گذاری شد. در سال ۱۹۰۱ (میلادی)، نخستین جوایز این بنیاد داده شدند. طبق وصیت وی، پنج جایزه به‌طور سالانه در رشته‌های فیزیک، شیمی، فیزیولوژی و پزشکی، ادبیات، اقتصاد و صلح؛ به افرادی تعلق می‌گیرد که بیشترین خدمت را به مردم کرده باشند. جایزه صلح نوبل هم توسط کمیته نوبل نروژ داده می شود. مبلغ این جوایز برای هر رشته حدود یک میلیون یورو می باشد.
در سال 2003 جایزه صلح نوبل به خانم شیرین عبادی از ایران برای تلاش در مورد حقوق زنان و کودکان اعطاء گردید. سازمان مجاهدین تا کنون اجازه نداده است که خانم شیرین عبادی از وضعیت حقوق بشر در درون مناسبات مجاهدین بازدید داشته باشد. آنزمان سازمان در درون نشست های داخلی ادعا می کرد که دادن این جایزه سیاسی بوده و این جایزه حق ” خواهر مریم ” بود !!!
بگذریم ازاینکه خانم عبادی هم دچار افراط کاری شد وبا قرار گرفتن درصف دشمنان مردم، مشوق هیئت حاکمه ی آمریکا برای تحریم هرچه بیشتر ایران شد!
امسال نیز که جشن نوبل مصادف با روز جهانی حقوق بشربود، هیاتی از ایران به این جشن دعوت شده بود که به مذاق برخی ها خوش نیامد. در پی دعوت از نمایندگان ایران در تاریخ 10 دسامبر به جشن کمیته ی نوبل در سوئد، رسانه های رجوی خشم خود را در اینمورد نشان داده و به دولت سوئد هشدار داده و این کشور را بی آبرو نامیدند!
ظاهرا امر بر بعضی ها مشتبه شده است. مجاهدین که خود از ناقضان اصلی در زمینه ی حقوق بشربوده و کارنامه سیاهی در اینمورد دارند، انتظار دارند که کشورهای جهان برای امور جاری خود از مجاهدین اجازه گرفته وطبق میل آنان رفتار نمایند!
رسانه های رجوی از زبان مجتبی قطبی ، این مطلب را چنین بازتاب دادند:
” دعوت عناصر رژیم به جشن نوبل سوئد، بیشرمی مضاعف است . این دعوت یک بیشرمی و دهن کجی آشکار سوئد و کمیته نوبل به انسانها است، این اقدام کمیته نوبل، در دعوت از نمایندگان رژیم ، نه تنها سیلی محکمی به ایرانیانی است که برای آزادی و دموکراتیک قیام کرده اند، بلکه یک چراغ سبز به رژیم است. این اقدام همچنین سیلی محکمی به سوئدی-ایرانیانی است که به دلیل سرکوب بی حد و مرز رژیم به اینجا پناه آورده و بر علیه رژیم دیکتاتوری حاکم بر ایران مبارزه میکنند. اما این اقدام قبل از هر چیز بی آبروئی برای کشوری است که ادعای حقوق بشری بودنش گوش فلک را کر کرده است. ”
سازمان مجاهدین و در راس آن رهبری این سازمان ، بخوبی می دانند که رفتارشان در مناسبات درونی شان ، نقض آشکار و فاحش حقوق بشر است . تجرد اجباری است ، ندادن حق ملاقات و تماس آزادنه با خانواده جرم آشکار است . تفتیش عقاید اعضای اسیرجثواب دارد، داشتن زندان انفرادی و قرنطینه در درون اردوگاههای مجاهدین امری رایج است و…
اگر این همه جرم را سازمان قبول کند، آن موقع می تواند به رفتن هیات ایرانی هم به جشن نوبل در سوئد اعتراض کند ! سازمانی که اعضای خودش را شکنجه می کند ، اعضای خود را در محدوده ای محصور با استفاده ازسلاح های اتوماتیک زندانی کرده است ، چطور می تواند به چنین امری اعتراض نماید؟
مسئولین سازمان مجاهدین ، اگر این دعوت را نواختن سیلی به گوش خود می دانند، باید بفهمند که این سیلی در جواب آن سیلی هائی است که روزگاری در زندان های انفرادی خود به گوش مجاهدان خود می نواختند! این دست روزگار است که این چنین پی درپی به گوش ظالمان سیلی می زند.
تنها جایزه ای که می توان به مریم رجوی اهداء کرد ، جایزه ی جنگ و شقاوت نوبل است ! آیا سازمان در بی رحمی و شقاوت ، مرزی مانده است که رد نکرده باشد؟
به عنوان یک عضو سابق مجاهدین که ماهها هم در زندان های انفرادی سازمان در اشرف محبوس بوده است ، از هیات های حقوق بشری و برندگان جوایز صلح نوبل ، درخواست دارم از زندان های مجاهدین در اشرف 3 در آلبانی بازدید کرده و به کمک اسیران در فرقه ی مخوف رجوی بشتابند…
فرید