روز جهانی کارگر یادآور شورش کارگران آمریکایی در یازدهم اردیبهشت اول ماه می 1886 در شهر شیکاگو است. به همین مناسبت این روز در تمامی کشورهای جهان جشن گرفته می شود. مناسبت اول بدان جهت رسمیت پیدا کرد که پلیس آمریکا به تجمع اعتصاب و اعتراضی کارگران آتش گشود که تعدادی کشته و زخمی شدند و 4 کارگر هم اعدام شدند. درچنین روزی و همه ساله مریم رجوی سرکرده فرقه مجاهدین از موضع تبلیغاتی اقدام به صدور اطلاعیه ای می کند که فاقد هرگونه قابلیت مصرفی در بازار مکاره سیاسی است.
بخش اساسی و اصلی این اطلاعیه به جعل و تحریف و گزافه گویی حول وقایع کارگری وادعای دروغین در حمایت از حقوق طبقه کارگر اختصاص داده میشود. جالب اینجاست که این فرقه علیرغم تمامی ادعاهایش نتوانسته حمایت هیچ سندیکای کارگری در داخل و خارج کشور را طی این سالیان بخود جلب کند و یا با آنها ارتباط برقرار نماید!
با مروری به عملکرد ضدکارگری مجاهدین درمناسبات داخلی اش بخوبی می توان به تناقض ادعاهای آنها درحمایت حقوق کارگران و صوری بودن آن پی برد. یکی از موارد بارز استثمار کارگران نحوه برخورد سران این فرقه با آن دسته از جوانانی بود که بدلیل بیکاری وشرایط سخت معیشتی در ایران و در آرزوی پیداکردن کار به کشورهای ترکیه وامارات ترک وطن کرده بودند.
آنها تمامی سرمایه واندوخته خود در ایران را فروخته بودند به امید اینکه با تامین هزینه سفر بتوانند در ان کشورها برای خود و خانواده هایشان درآمدی کسب نمایند.
باند قاچاقچیان وابسته به رجوی به منظور جذب آنها به میدان های تجمع کار دراین کشورها مراجعه می کردند و با سوء استفاده از وضعیت و شرایط سخت زندگی این جوانان جوینده کار و با سناریو اعزام آنها به کشورهای اروپایی وبدست اوردن شرایط مالی بهتر آنها را به عراق وپادگان اشرف می فرستادند.
مسئولین مجاهدین برای ترغیب و قانع کردن ذهن این قربانیان به آنها می گفتند برای اینکه شرایط اعزام آنها به کشورهای اروپایی سریع تر صورت گیرد باید مدت کوتاهی به عراق بروند تا کیس آنها سیاسی شده و زیرچتر مجاهدین قرار گیرند تا از طرف کمیساریا پذیرش شوند.
من برای اولین بار که با این افراد درکمپ امریکایی موسوم به تیف اشنا شدم ونحوه شکارشدنشان توسط مجاهدین و آوردنشان به عراق را شنیدم شوکه شدم !
چون درعمق ذهنم علیرغم جدایی فیزیکی از تشکیلات رجوی به این میزان بکارگیری شیوه های فریب اشخاص وشکار وقاچاق آنها به داخل تشکیلات باور نداشتم و صحبت های آنها برایم شوک آور بود.
بسیاری از آنها عمدتا از دوستان اهل تسنن بودند و اکثرا با دنیای سیاست کاملا بیگانه بودند و هیچ شناختی نسبت به مجاهدین نداشتند. حتی درمنتهای شیادی به آنها وعده ازدواج دراشرف ومصرف مشروبات الکلی هم داده بودند.
در دوبی و ترکیه هیچ اسمی از مجاهدین نیاورده بودند وخود را کانال های شرکت های خصوصی که منابع انسانی جویای کار برای شرکت های خصوصی دراروپا را تامین میکنند معرفی میکردند.
این اعضا شکار شده گاها می گفتند که حتی این کانال ها برای عادیسازی واینکه کاملا انسان های غیرسیاسی هستند درحضور ما مشروبات الکلی هم می خوردند وبه دانسینگ هم می رفتند.
بخش دیگری از موضع ضدکارگری فرقه مجاهدین درپادگان اشرف و با استثمار مضاعف کارگران عراقی وسودانی شکل می گرفت. کارفرمایان مجاهد برای انجام پروژه های سنگین خود این کارگران را با ارزان ترین حقوق بکار می گرفتند و آنها از بسیاری از مزایای کارگری مشمول قوانین اداره کار عراق محروم بودند. حق بیمه و یا سابقه و یا از کارافتادگی هنگام بروز حوادث حین کار به آنها تعلق نمی گرفت. بعنوان مثال چند کارگر درقسمت صنایع و یا تعمیرگاه مرکزی خودرو و یا نانوایی دچار صدمه شدید و قطع عضو شدند. ولی با پرداخت چند روز حقوق آنها را بیکار کردند. حقوق دریافتی آنها 50 درصد زیر دستمزد بازار کار عراق بود.
ولی متنفرترین نوع استثمار مجاهدین از کارگران بکارگیری آنها برخلاف قوانین مندرج درحقوق بشرجهانی درمیدان جنگ و پشت جبهه بود.
بعنوان نمونه بسیاری از کارگران سودانی ویا عراقی درجریان عملیات معروف به کرد کشی و یا انتفاصه شعبانیه عراق برای حمل مهمات استفاده شدند.
یا حتی برخی از آنها راهم وارد صحنه جنگ کرده و درفشنگ گزاری سلاح بی کی سی ویا توپ بکار می گرفتند.
شکل مضحک تر سوء استفاده از کارگران بکارگیری آنها در حمایت از انقلاب مریم بود که نامه هایی از جانب آنها تهیه و برای مسعود ومریم می فرستادند و بعد با خواندن آن نامه ها در نشست ها برسر اعضاء منت می گذاشتند که حتی کارگران بیرونی بیشتر از شما مفهوم انقلاب مریم را گرفته اند و وصل تر وجلوتر از شماهستند.
فرقه مجاهدینی که هرساله درروز کار زمین و زمان را بهم می بافد وخود را تنها نماینده وحامی طبقه کارگر می خواند دیدگاه وعملکردش درمناسبات داخلی ودررابطه با مقوله کار وکارگران بدین شکل ودرفریب کارانه ترین شکل اینگونه عمل می کند وبدرستی باید این فرقه را دشمن کارگر وشدید ترین نقض کننده حقوق آنها دانست.
اکرامی
