سخنرانی مریم رجوی در سالروز تاسیس سازمان مجاهدین خلق که به مرور و طی 56 سال توسط برخی سرکردگان پیشین و بخصوص همسر مجهول الحالش به یک فرقه تمام عیار مبدل شده است؛ چیزی جز ناامیدی و یاس نبود.
اگرچه مریم رجوی بازهم اراجیف 4 دهه گذشته ی خودش و مسعود رجوی را مجدداً نشخوار کرد و مدعی سرنگونی محتوم و بن بست در حاکمیت جمهوری اسلامی بود اما این بار ادبیات حقیرانه تری را به زبان آورد. ادبیاتی که مشخصاً بن بست خود او را نشان می داد.
مریم رجوی که پس از مواضع بین المللی اخیر در قبال ایران و بخصوص در عدم حمایت شورای امنیت از تحریم های آمریکا علیه ایران سرخورده تر از قبل شده است و پاسخی برای اطرافیانش که قبلاً آنها را به حمایت های بین المللی دل خوش کرده بود، نداشت و کاملاً هم به ناامید بودن اعضایش اشراف داشت و مطمئن بود دیگر اراجیفی مثل “ما می توانیم” نمی تواند در آن لشکر منزوی و شکست خورده ایجاد انگیزه کند، با حالتی حقیرانه نعل وارونه زد و اینبار اظهار داشت مردم ایران به داشتن نیرویی مقتدر و کارآمد بنام مجاهدین خلق دلگرم هستند!
این نعل وارونه دروغ، مشخصاً به مثابه همان وعده های سرنگونی بود اما با ادبیاتی محقرانه و به بن بست رسیده!
او با این جمله فقط و فقط می خواست اسیران دربندش را مدتی دیگر دلخوش نگه دارد اما واقعیت این است که همه ی آن چه مریم رجوی به نظام ایران نسبت داد، چاره اندیشی او برای نقطه ضعف ها و بن بست های خودش بود و نه هیچ چیز دیگر.