در فرقه رجوی زنانی هستند که به احتمال زیاد شما نام آنها را با القابی پر طمطراق به نام مسئول اول، مسئول کل تشکیلات، فرمانده نظامی و زنان شماره یک شنیده اید.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، افرادی چون مژگان پارسایی، مهوش سپهری، زهره اخیانی، صدیقه حسینی، زهرا مریخی و بدری پورطباخ که حتما تصاویر خوشگذرانی های آنها را هم چندی پیش مشاهده کردید.
مریم قجر در بسیاری از جلسات درونی از بدری پورطباخ به عنوان زن شماره یک تشکیلات خارجه برای سرکوفت زدن و کوبیدنش به سر سایرزنان بدبخت فرقه نام می برد.
این زنک هیچ وقت نه در کمپ اشرف و نه عراق بود و نه زندگی در شرایط سخت بیابان های عراق را تجربه کرد. تازه متوجه می شویم که چگونه در چهار دهه گذشته، همیشه در کنار خانواده و در اروپا مشغول مبارزه بوده است.
یک سری از زنان دیگر از جمله، زهرا مریخی، هاله پورکرامتی، تهمینه یوسفی، الهه ارجمندی و رویا احمدی به مانند او جزو طیف خارج نشینان خوشگذران بودند. آنها، هم چماق مریم قجر روی سر سایر زنان نگون بخت در کمپ اشرف بودند هم در عین خوشگذرانی نمونه هایی از مجاهد طراز اول، بی بدلیل و فداکار. اما واقعیت این بود سواستفاده از خانواده ثروتمند برخی از آنها و موقعیت شغلی خانواده ها باعث می شد که زوج خائن رجوی مشخصا جرأت نکنند پاچه این طیف را بگیرند و بالعکس با دادن پست و مقام و نگهداری آنان در کشورهای اروپایی در این زمینه منفعت دوطرفه ببرند.
در تصاویر زیر نمونه هایی از این تبعیض ها در فرقه رجوی را می بینید:
خانواده برای این طیف نه حرام است و نه سد راه مبارزه چون که منبعی برای چاپیدن، ساکت کردن خارج نشینان و پیش بردن نقشه های منافقانه است.
