وقایعی که منجر به خروج نام مجاهدین از لیست گروههای تروریستی آمریکا شد – قسمت اول

هفتم مهر ۱۴۰۰ نهمین سالگرد خروج فرقه رجوی از لیست گروههای تروریستی آمریکاست. سقوط صدام حسین، نشان داد استراتژی «جنگ آزادیبخش نوین» رجوی سرابی بیش نیست. و ادعای آزادی با خاک و سلاح و تجهیزات دشمن، فریبکاری محض و وطن فروشی است.

رهبران مجاهدین که هیچ پاسخ منطقی به منتقدین خود در قبال چندین سال خونریزی، کشتن مردم ایران، وطن فروشی و خدمت به بیگانگان نداشتند،  بخوبی میدانستند که دیگر خاک این کشور جای ماندن نیست و دیر یا زود باید کشور عراق را ترک کنند.

از سوی دیگر نیز بخوبی می فهمیدند که خارج از عراق نیز هیچ آینده ای برای بقای آنها متصور نیست ، بویژه اینکه وجود نام سازمان مجاهدین در لیست گروههای تروریستی آمریکا نیز مشکلات را برای ادامه حیات سیاسی شان دوچندان خواهد کرد.

سقوط صدام حسین سالهای سختی را برای مجاهدین در خاک عراق رقم زد.

مجاهدین با سرمایه گذاری بر اختلافات دولت حاکم و قانونی مردم عراق با گروههای سیاسی این کشور به منظور ساقط کردن دولت آقای نوری المالکی، موضوع بحث برانگیز  هسته ای و تضادهای غرب به رهبری آمریکا با ایران و برخی تضادهای منطقه ای دیگر که  به نوعی به ایران ربط پیدا می کرد و ایجاد لابی و  اجاره حامیان سیاسی در اروپا و  آمریکا برای خروج از لیست گروههای تروریستی ،  تلاش هدفمندی را سازمان می داد  تا شاید راه خروج از بن بست مرگباری  که در خاک عراق برای مجاهدین  رقم خورده است پیدا شده و باعث شود مجاهدین همچنان در این کشور باقی بمانند.

در تاریخ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۲ برابر با  30 خرداد ۱۳۹۱ و تقریبا پس از یک وقفه ۴۵  روزه  بعد از  انتقال گروه پنجم (که در ۱۵ اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۱ انجام گرفت) ،  سایت فارسی بی بی سی نوشت: وزارت خارجه آمریکا امروز به عدم همکاری رهبران سازمان مجاهدین در خروج کامل اعضای این سازمان از قرارگاه اشرف اعتراض کرد.

ویکتوریا نولاند، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز در بیانیه ای گفت تعیین شروط جدید از سوی رهبری این سازمان برای انتقال اعضای باقی مانده در قرارگاه اشرف سازنده نیست.

خانم نولاند گفته بود انتقال کامل و مسالمت آمیز همه اعضای سازمان مجاهدین خلق به محل سکونت موقت در نزدیکی بغداد و تعطیلی قرارگاه اشرف “هدفی دست یافتنی است ولی نیازمند همکاری بدون پیش شرط و تداوم مذاکرات است.”

دو مقام ارشد وزارت خارجه پس از انتشار این بیانیه در گفتگو با خبرنگاران ابراز نگرانی کردند که پایبند نماندن رهبری سازمان مجاهدین به تعهداتشان منجر به درگیری های خشونت بار میان دولت عراق و ساکنان اردوگاه اشرف شود.

یکی از این دو مقام وزارت خارجه آمریکا گفت: “احتمال می دهیم دو عامل باعث این تغییر رفتار رهبری سازمان مجاهدین خلق باشد. نخست اینکه آنها امیدوارند دولت نوری المالکی با رای عدم اعتماد مجلس عراق سقوط کند و فشار مقامات جدید عراقی برای خروج آنها از آن کشور کاهش یابد. احتمال چنین تحولاتی بسیار کم است و آنها نباید روی آن حساب باز کنند”

دیگر مقام ارشد هم اضافه کرد: “دوم اینکه کلیک حکم اخیر یک دادگاه در واشنگتن که وزارت خارجه آمریکا را موظف کرده تا نیمه اول مهر ماه در مورد حذف یا نگه داشتن نام سازمان مجاهدین خلق در لیست گروه های تروریستی تصمیم گیری کند ممکن است که رهبری سازمان مجاهدین خلق را امیدوار کرده باشد که حتما از لیست تروریستی حذف خواهند شد.”

او گفت این برداشت “کاملا نادرست است” و تاخیر در خروج از اردوگاه اشرف هیچ کمکی به حذف نام این سازمان از لیست گروه های تروریستی نخواهد کرد.

پیش از این نیز هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا گفته بود که همکاری مجاهدین در خالی کردن اردوگاه اشرف به صورت مسالمت آمیز در تصمیم گیری برای خروج نام این سازمان از لیست گروه های تروریستی موثر خواهد بود.

می توان گفت تمامی سنگ اندازیهای مجاهدین حاکی از این بود که مجاهدین بخوبی دانستند که کمپ لیبرتی همان طناب دار رهبران مجاهدین است و ظرفی را فراهم میکند که باعث میشود خیلی از اعضای مجاهدین که به زور در تشکیلات مجاهدین نگه داشته شده اند  بخواهند جدا شوند که بزرگترین چالش جدی را  برای رهبران سازمان بوجود می آورد.

سرکوب شدید تشکیلاتی که برآمده از مناسبات بغایت فرقه ای مجاهدین بود بعد از سقوط صدام تا حدود زیادی کاهش یافت و به نیروهای مخالف در درون تشکیلات این جرات را داد  که بتوانند بصورت علنی و آشکار مخالفت خود را با خط و خطوط ضد ملی و میهنی رجوی ابراز دارند و این در عمل باعث شد تعداد زیادی از اعضا از تشکیلات مجاهدین جدا شوند.

رهبران مجاهدین باید در مقابل موج ریزش نیرو که حاصل فضای باز بوجود آمده بعد از سقوط صدام بود کاری می کردند. بویژه اینکه ورود سازمان ملل متحد – یونامی به قضیه  و امضای تفاهم نامه ۲۵ دسامبر سال ۲۰۱۱ در انتقال ساکنان قرارگاه اشرف به لیبرتی و سپس به کشورهای ثالث باعث میشد مجاهدین کنترلهای شدیدتری را بر بدنه تشکیلات اعمال کنند و بیش از  هر زمان دیگری فشار مضاعفی را بر تشکیلات و کسانی که خواهان  جدایی  هستند وارد  بیاورند .

به همین دلیل بود که آقای مارتین کوبلر، نمایندۀ ویژه دبیرکل و رئیس هیأت یاری رسان سازمان ملل متحد  در عراق بشدت تحت هجوم رسانه ای و پروپاگاندای سازمان یافته مجاهدین قرار گرفت، هرچند نماینده ویژه در مقاطع مختلف از مجاهدین خواسته بود یونامی را به جانبداری و بی عملی متهم نکنند ، ولی رهبران مجاهدین بشدت در  تلاش بودند تا شاید بتوانند با ترور شخصیت و اتهام زنی های مضحک و واهی  و حتی تلاش به  دادن رشوه به اعضای کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان ملل متحد را در قبال ماهیت  تروریستی و  فرقه ای مجاهدین  و همچنین  نیات شوم  رهبران آن  وادار به سکوت و حتی امتیاز دهی بکنند.

گزارش روزانه  27 می ۲۰۱۲ آقای مارتین کوبلر از وضعیت کمپ لیبرتی که نسخه هایی از آن به ملل متحد، سفارت آمریکا، دولت عراق و نماینده اتحادیه اروپا نیز ارسال شده بود حاکی از شناخت عمیق ملل متحد از نیات واقعی مجاهدین بود و اینکه رهبران مجاهدین تا کجا مرزهای  شقاوت و وقاحت و دریدگی در قبال اعضای سازمان را درهم نوردیده اند که تلاش می کنند پروسه پناهندگی در کشورهای ثالث،  که  تنها  صورت مسئله  حضور ساکنان قرارگاه اشرف در کمپ لیبرتی است را  نیز حذف نمایند.

در همین رابطه آقای کوبلر در یکی از بندهای گزارشش  نوشت: ” ساکنان  مانع پروسه پناهندگی شده اند و سه بار نماینده ویژه از ساکنان می خواهد که این پروسه استقرار در کشورهای ثالث را از ریل خارج نکنند، اجازه دهند پروسه ادامه پیدا کند و تعهد خود را به این پروسه مورد تأیید قرار دهند”.

به همین دلیل حفظ قرارگاه اشرف به هر قیمت تا مدتها به مرز سرخ مجاهدین تبدیل شد و حتی برای حفظ آن حاضر شدند بطور محدود کشته هم بدهند ولی وقتی دیدند شرایط بدان گونه که رهبران مجاهدین طراحی میکنند پیش نمی رود و دولت عراق در اخراج آنها از خاک عراق قاطع و مصمم است،  لاجرم مجبور شدند به خروج از قرارگاه اشرف و انتقال به کمپ لیبرتی تن دهند.

لذا  ساعت یک بامداد  روز  یکشنبه ۲۶شهریور ۱۳۹۱ هفتمین ستون  از ساکنان قرارگاه  اشرف به لیبرتی رفتند. بدین ترتیب مجاهدین آخرین گام  برای خروج از لیست گروههای تروریستی آمریکا که شرط  آن بسته شدن قرارگاه اشرف بود را  برداشتند.

در تاریخ ۲۷/۰۶/۱۳۹۱ کوبلر با استقبال از این که این تعداد از ساکنان اشرف به اردوگاه لیبرتی منتقل شدند، این امر را با توجه به نزدیک شدن به پایان روند انتقال، گامی مهم توصیف کرد و افزود: ناظران سازمان ملل به نظارت‌شان بر روند انتقال سایر افراد باقی‌مانده ادامه خواهند داد.

در همین رابطه به گزارش خبرگزاری رویترز، «ویکتوریا نولاند» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز در تاریخ ۳۰/۰۶/۱۳۹۱در بیانیه‌ای اعلام کرد: خروج آخرین گروه از اردوگاه اشرف مرحله بسیار مهمی در تلاش‌ها برای دستیابی به یک راه‌حل بشر دوستانه پایدار درباره این مسئله است.

هنوز دو روزی از  انتقال هفتمین گروه از مجاهدین به لیبرتی نرسیده بود که مجاهدین دست بکار شده  و  تلاش کردند در بیست و یکمین  اجلاس شورای حقوق بشر ملل متحد که در تاریخ  18سپتامبر ۲۰۱۲ (۲۸شهریور ۱۳۹۱) در ژنو برگزار شده بود در قسمت  سخنرانی سازمانهای غیردولتی و از طریق سخنرانی نماینده انجمن بین المللی حقوق بشر زنان  ارگانهای ذیربط سازمان ملل را به اعلام لیبرتی به عنوان کمپ پناهندگی فرا بخوانند. این کنفرانس در روز بعد نیز با سخنرانی تعدادی از حامیان سیاسی مجاهدین که از ایده مجاهدین برای اعلام لیبرتی به عنوان کمپ پناهندگی پشتیبانی و حمایت میکردند ، ادامه داشت.

ادامه دارد…

نویسنده : یوسف اردلان