در جهان ما، ازدواج دو نفر با یکدیگر شاید موضوع قابل توجهی نباشد اما زمانی اهمیت پیدا می کند که آن دو فرد اعضای یک فرقه باشند که سال ها از حق تشکیل خانواده محروم بوده اند. بیش از سه دهه است که در فرقه مجاهدین خلق به دستور رجوی رهبر آن، افراد نمی توانند تشکیل خانواده بدهند و زن و شوهرهای سابق نیز در همان دهه هشتاد میلادی به اجبار از یکدیگر طلاق گرفتند و از کودکانشان نیز جدا شدند.
چندی پیش یکی از سایت های وابسته به اعضای جداشده از فرقه تروریستی مجاهدین خلق خبر از جدا شدن دو عضو دیگر این گروه از پایگاه آن در شهر تیرانا در آلبانی داد. سه روز از جدایی این دو به نام های بیژن خادمی و ساناز بزازیان نگذشته بود که آنها تصمیم به ازدواج با یکدیگر و تشکیل خانواده گرفتند. این یک رخداد قابل توجه است.
از سال 2003 تاکنون که روند جداشدن از این فرقه تشدید یافته است، عمده افراد جداشده، به دلیل تمایلات عاطفی و تلاش برای دیدار با خانواده خود از این گروه خشن جدا شدند. بسیاری از آنها می گویند تنها یک بار صدای شنیدن یکی از اعضای خانواده شان در یک تماس تلفنی مخفیانه، انگیزه آنها برای بازگشت به خانواده هایشان را شکل داده است.
به اذعان جداشده ها، تمایلات جنسی در این گروه به شدت سرکوب می شود و حتی افراد در جلسات عمومی یا چند ده نفره باید درباره تصورات اروتیک خود به مسؤول ارشد گزارش روزانه ارایه دهند.
میل به ازدواج و تشکیل خانواده یکی از ابتدایی ترین خواسته ها و نیازهای انسانی است و هیچ کس را نمی توان به اجبار از آن محروم کرد. این موضوع همواره یکی از انتقادات جدی به مجاهدین خلق بوده است و آنها نیز هیچ پاسخی تاکنون ارائه نکرده اند بلکه مانع از تصمیم گیری بدون فشار و خروج آزادانه اعضای خود شده اند.
زنان متعددی در این فرقه وجود دارند که در آستانه ورود به میانسالی هستند. ازدواج و مادر بودن حق آنهاست. صدای همه سرکوب شدگان فرقه باید یک به یک شنیده شود.
سیدرضا الغرابی