پروژه انتقال کودکان از سال 1369 (1990-91) با سنگدلی تمام توسط رجوی و به بهانه حمله امریکا به عراق اجرا شد و در طی آن صدها کودک از آغوش پدران و مادران جدا و به کشورهایی اروپایی و امریکا تبعید شدند. این عمل در نفس خود یک تراژدی انسانی بشمار می رفت که عواطف و احساسات هر انسان آزاده ای را جریحه دار کرد. در همین رابطه مصاحبه ای داریم با آقای علی اکرامی عضو سابق شورای مرکزی مجاهدین خلق که بدلیل حضور سالیانش در ستادهای سیاسی و روابط خارجی از نزدیک در جریان این تصمیم گیری ها قرار داشت.
– آقای اکرامی با سلام و تشکر از شما که فرصت این مصاحبه را به ما دادید. لطفا در رابطه با واقعیت های پنهان و پشت پرده و ناگفته های این تصمیم رجوی برای خوانندگان ما توضیح دهید؟
اکرامی: با سلام، اجازه می خواهم از شما بابت زحمت این مصاحبه و فرصتی که در اختیار بنده قرار دادید تشکر کنم و همچنین فرصت را غنیمت شمرده و درود بفرستم به مردان امروز و کودکان دیروز که در طی ماههای اخیر با حضور در شبکه های اجتماعی و کلاب هاوس و همچنین مصاحبه با روزنامه ها و نگارش کتاب خاطراتشان طبل رسوایی سران مجاهدین خلق و ایدئولوژی متعفن آنها را در سطح جهان بصدا در آورده اند.
در دورهمی اخیر تعدادی از همین مردان که دوران نوجوانی خود را در تشکیلات مجاهدین خلق گذرانده بودند، حقایق هولناکی از نحوه رفتار مسئولین این فرقه و از جمله موضوع تجاوزات جنسی مطرح شد که روح و روان هر انسان شرافتمند و آزاده ای را می آزارد. در همین رابطه مجاهدین خلق تلاش کردند بجای پاسخ گویی در صدد ترمیم چهره زشت و کریه خود و پوشاندن بخشی از تاریخ سیاه خود در خاک عراق برآیند. تاریخی که سرگذشت تلخ کودکان در آن مقطع را روایت می کند.
مسئولین مجاهدین خلق همانند همیشه به فریب و دروغ گویی متوسل شدند. آنها در اقدامی سخیف خانواده های آنها را مجبور به موضع گیری بر علیه فرزندانشان کردند تا در ذهن مخاطبانشان چنین وانمود کنند که بدلیل احتمال حمله امریکا به عراق و حفظ سلامت جان این کودکان در آن مقطع به انتقال کودکان از عراق به اروپا و امریکا اقدام نمودند. ولی این بزرگ ترین دروغ رجوی برای مخدوش کردن تاریخ است. مسعود رجوی طی پروژه تبعید کودکان به اروپا و امریکا از سال 69 تا آغاز دهه 70 شمسی صدها کودک را از پایگاهها و قرارگاههای ساکن در عراق از پدر و مادرانشان جدا و به کشورهای مختلف فرستاد وکانون خانواده را به معنای واقعی کلمه متلاشی کرد. اما براستی علت و دلیل اصلی انتقال کودکان از عراق چی بود؟ آیا واقعا رجوی به فکر سلامتی آنها و حفظ جانشان بود؟
من در اینجا اجازه می خواهم به نشست ها و بحث هایی اشاره کنم که قبل از قضایای حمله نظامی عراق به کشور کویت و بعد احتمالات حمله امریکا به عراق در دفتر اصلی مجاهدین خلق در بغداد موسوم به جلال زاده و بدیع زادگان در منطقه ابوغریب در سال 1368 با حضور مسعود و مریم برگزار شد و من بدلیل مسئولیتی که بمدت نزدیک به 5 سال در دفتر اصلی مجاهدین خلق داشتم در آن نشست ها شرکت داشتم. در ورای تمامی این دروغ پردازی و فرافکنی فرقه مجاهدین خلق، واقعیت این است که مسعود رجوی با این بهانه که علت اصلی شکست در عملیات موسوم به فروغ جاویدان در سال 1367 پیوند زناشویی خانوادگی اعضا بود و استدلال رجوی این بود که احساس و عواطف زنان به مردان و برعکس مردان به زنان مانع از موفقیت عملیات و سرنگونی جمهوری اسلامی بوده است، در مهرماه 68 به بهانه انتخاب مریم بعنوان مسئول اول سازمان پروژه طلاق در تمامی رده های تشکیلاتی و متلاشی کردن کانون خانواده ها را کلید زد و توانست این پروژه را در محیط بسته به پیش ببرد.
اما در این پروژه یک مانع بزرگ همچنان بر سر راه وی بود و آن هم وجود کودکان در زندگی پدر و مادرها بود که پایه های انقلاب خود ساخته رجوی را سست می کرد. حضور کودکان باعث میشد که بار دیگر زوج ها برای دیدن فرزندانشان برای لحظاتی در کنار یکدیگر قرار گیرند و باز به نوعی خاطرات زندگی مشترک برای آنها تداعی گردد. و این موضوع رجوی را بشدت نگران می ساخت. در این میان حمله نظامی عراق به کویت بزرگ ترین موهبت برای رجوی بود که بتواند این مشکل را حل کند ولی چند ماه قبل از حمله عراق به کویت در 11 مرداد 1369 من به اتفاق تعدادی از اعضای ستادهای تبلیغات، سیاسی و روابط خارجی نشستی در قرارگاه مجاهدین خلق در بدیع زادگان داشتیم که مسعود و مریم هم در آن شرکت داشتند. رجوی در آن نشست به صراحت از مزاحمت حضور کودکان و موانعی که بر سر راه انقلاب پدر و مادرهایشان ایجاد کرده اند صحبت کرد. موضوعی که مشخص می کرد رجوی نقشه هایی برای انتقال فرزندان خانواده ها از عراق در سر می پروراند. در حالیکه هنوز در آن موقع هیچ خبری از حمله نظامی عراق به کویت نبود.
ادامه دارد