در بیست و هشتم ماه اکتبر 2021 یک خبرنگار آلمانی به نام لوییزا هومریش مقاله ای در باب کودکان مجاهدین در دی سایت آلمان نوشته است که به خاطر سرو صدای زیاد و واکنش های بعضاً راست و دروغ، جا دارد به گوشه ای از واقعیت و حقایق پنهان کودکان مجاهدین اشاره کنم.
مقاله دی سایت در اصل سرنوشت دردناک کودکان مجاهدین در آلمان و یکی از آن ها به نام امین گل مریمی، را حکایت می کند که او اخیراً توانسته خود را به کشور آلمان برساند و رنج هایش را در داستانی به نام سرانجام رهایی، به پایان برساند. در همین رابطه و در واکنش هیستریک نسبت به مقاله خانم هومریش، مجاهدین خلق از جانب شورای ملی مقاومت و تعدادی از کودکان آن روز که هم اکنون بزرگ شده و در دستگاه مجاهدین خلق با بزک و دوزک و گریم، مشغول هستند، پاسخ هایی را نوشته و خبرنگار آلمانی را به دروغ و تهمت و افترا، متهم کرده و همه افشاگری هایش را به وزارت اطلاعات ایران نسبت داده و پروپاگاندا خوانده است که در شرایط ضعف جمهوری اسلامی و اعتلای مقاومت یا همان مجاهدین خلق، این مقاله جهت کمک و استمالت از جمهوری اسلامی، نوشته شده است. در نوشته هایی که مجاهدین از جانب کودکان مصروف در تشکیلات، نوشته اند شرایط کودکان را عالی و بدهکار جان خود به مجاهدین ارزیابی کرده و به هر حال مثبت خوانده اند که جا دارد در این نوشته کوتاه به واقعیت دیگری نسبت به آن چه به سایر کودکان مجاهدین روا داشته شد بپردازم.
واقعیت تلخ این است که نزدیک به هزار تن از کودکان قرارگاه اشرف که در آن جا می زیسته اند و از ژانویه سال 1991 به کشورهای غربی کوچانده شدند، از ابتدا مثل هم نبوده و هم اکنون نیز مثل هم نیستند.
سال 1366 که به قرارگاه اشرف رسیدیم و در آن جا برای کودکان مهدکودک و باغ وحش و وسایل بازی احداث کردند یکی از روزها مربی مهد اطلاع داد که از این پس باید اسم فرزندتان از سعید به محمد تغییر کند. سعید اسم اصلی خودش بود و محمد احتمالاً اسم محمد حنیف نژاد بود. وقتی اعتراض کردم، گفتند که این جا دو کودک به نام های سعید داریم چون آن یکی پدرش مسئول و عباس داوری است لذا نمی توانیم اسم او را تغییر بدهیم لاجرم شما باید اسم فرزندتان را که پدرش مسئول نیست از سعید به محمد، تغییر بدهید. آن زمان، سعید سه سال داشت و از سال 1991 که او را به یک هوادار مجاهدین در شهر هامبورگ آلمان تحویل دادند مجدداً اسمش را تغییر دادند که بعدها اگر والدین خواستند فرزندشان را ردیابی کرده و بیابند، قابل پیگیری و یافتن نباشد. هوادار مجاهدین نیز تا سال 1994 سعید را به مثابه گروگان نزد خود باقی نگهداشت و وقتی با اداره جوانان آلمان برخورد کرد، اعتراف کرد که این کودک را از مجاهدین گرفتم و به آنان تحویل خواهم داد. کودکی که ماهانه 900 مارک آلمان از بابتش از دولت پول دریافت می کردند ولی هنگام تحویل تنها یک کاپشن کهنه تنش بود و دیگر هیچ. کودکی که اگرچه امروز بزرگ شده و یاد گرفته سر پایش بایستد اما متأسفانه تا به امروز نه مادرش را دیده و نه می داند که مادرش زنده و یا مرده است.
این اولین مورد تبعیض مابین کودکان خردسال بود و بعداً که در ستاد اطلاعات مشغول بودم روزهای جمعه کودکی به نام مجید را می دیدم که نزد مادرش سرور، می آمد. سرور، آن هنگام جیمز باند اطلاعات مجاهدین بود و برای خود تویوتای شاسی بلند و آخرین مدل به همراه راننده و کنیز، داشت. وقتی کمی پرس و جو کردم، فهمیدم که این کودک لاکچری که لباس لی آمریکایی و دوچرخه و وسایل لاکچری استفاده می کند این ها را پدرش بهنام که آن زمان وزیر خارجه مجاهدین، بود و ماهانه یک بار به سفر آمریکا می رفت هنگام بازگشت همراه خود به قرارگاه اشرف می آورد در حالی که کودکان دیگر از داشتن پوشاک خارجی و حتی دوچرخه، محروم بودند.
در زمستان سال 1991 نیز که ابتدا کودکان را به مرکز بمباران متحدین یعنی بغداد، منتقل کردند تا آن ها و والدین شان را بترسانند و زودتر کودکان را جابه جا کنند شاید کودکان آن روز یادشان نباشد که اوضاع و احوال آن روز چگونه بوده و چه دسیسه و ترفندهایی به کار رفته تا کودکان را به کوچ اجباری وادار کنند. چون اوضاع و احوال آن روز کودکان را از نزدیک می دیدم آن روز نیز همه کودکان مجاهدین را فله ای سوار اتوبوس نکردند، بلکه تعدادی از کودکان لاکچری را به طور ویژه و تک به تک از عراق خارج کرده و به طور ویژه دست نزدیکان خود سپرده تا به طور ویژه مورد سرپرستی و تربیت قرار گیرند که کودکان بالایی ها در شمار این نوع کودکان نورچشمی بودند.
اما تکلیف کودکان پایین دستی به ویژه جداشدگان، چه شد؟ این دسته از کودکان را تا حد ممکن به عنوان گروگان باقی داشتند تا در اسرع وقت به عراق صدام حسین منتقل کنند که فرزندان شمس حائری در شمار این کودکان بودند که در سنین مابین ده و دوازده ساله، از کلن آلمان به عراق منتقل شدند و امیر نظری که سازمان اسمش را تغییر داده بود تا از طریق مراجع بین المللی قابل ردیابی و پیگیری نباشد تا سال 1392 در قرارگاه اشرف بود تا وقتی کشته می شود نامش در لیست شهدای مجاهدین به عنوان افتخار مبارزه و مقاومت، باقی بماند. اما کودکان مسعود رجوی و مریم قجر، هیچ گاه مورد آزمون و ابتلاء قرار نداشته چون که هادی شمس حائری، جداشده و ناراضی و افشاگر بود و مسعود رجوی به خاطر حقارت و زبونی در مقابل هادی که او سابقه مبارزاتی اش از مسعود رجوی بیشتر بود و در سال 1342 در جنگ خیابانی زخمی شده و قبل از مجاهدین با موتلفه و حزب ملل اسلامی، همکاری داشت، مسعود رجوی که دستش به هادی نمی رسید همه نیشش را متوجه فرزند پسرش امیر، کرد تا انتقامش را از هادی شمس حائری، گرفته باشد.
همان زمان که هادی نتوانسته بود از طریق قانونی فرزندان خود را از دادگاه آلمان بگیرد و دادگاه دعوا را به نفع مادر تروریست کودکان صادر کرد در اثر چنین پیشامد و تجربه ای، یکی از دوستان به نام حبیب از هلند نزد من آمد و خواهان چاره جویی در مورد فرزندش بهادر، شد. بهادر قبلاً در کانادا و نزد یک خانواده هوادار مجاهدین، گروگان بود چون که پدر بهادر از مجاهدین جدا شده بود. حبیب، وقتی نزد من آمد و چند روزی را با هم حرف زدیم او به شدت کم آورده و نیازمند کمک و چاره جویی بود. النهایه به حبیب که دوست قدیمی ام بود گفتم، حبیب ببین من چند سال قبل از ترکیه عازم کانادا بودم ولی به خاطر نجات همین کودکی که می بینی با هزاران خطر و گرفتاری خود را به آلمان رساندم تا شاید یک روز زودتر کودکم را نجات دهم. فکرش را بکن اگر چاره ای برای نجات کودکت نکنیم و مجاهدین بتوانند او را از چنگت در آورده و به عراق ببرند و بدل به یک تروریست و آدمکش، بکنند و او هر خطا و گناهی مرتکب شود مسئولیت و گناه متوجه تو خواهد بود چون که امروز فقط تو هستی که می توانی سرنوشت پسرت را از مرگ و نیستی، جدا کنی. حبیب وقتی متوجه گفتارم شد، فردای آن روز صبح زود، خود را به سفارت ایران در فرانکفورت، رساند و سرنوشت فرزندش بهادر را که در اثر تعلل و قصور پدر می توانست بدل به تروریست شود را به یک انسان معمولی و موفق، تغییر داد.
البته در این موارد تبعیض مابین کودکان مجاهدین و خطراتی که متوجه کودکان پایین دست به ویژه جداشدگان بود را بسیاری افشاء کرده و در این موارد نوشته و کتاب زیاد است منجمله زنده یاد نادره افشاری که خود مربی کودکان مجاهدین در شهر کلن بود به بسیاری از واقعیت های آن روز کودکان مجاهدین در کتاب “عشق ممنوع” اشاره کرده است. در نتیجه، مسعود رجوی، در مسیر مبارزه و جنگ، جز به خودش به هیچ چیز و ارزش دیگری بها نمی داد و همه را در ید خود و خودشیفتگی اش، نیاز داشت و اگر اشتباه نکنم او مرگ را قبل از مبارزه و قدرت و جمع آوری در کتاب، برای ارضاء روح بیمار خود نیاز داشت و دیگر هیچ. کتاب „شقایق های زخمی“ که مجموعه گفت و شنود با مربیان و پدران و مادران کودکان مجاهدین خلق در سال 1384 در کلن آلمان جمع آوری و در همان شهر چاپ شده را در زیر می آورم.
مهدی خوشحال