ادعاهای مریم رجوی درباره مسجد فریبکاری است و حقیقت ندارد

مریم قجر در سخنان خود در مراسم عید فطر تا توانست درباره اهمیت و نقش «مسجد» صحبت کرد و آنقدر از ارتباط مجاهدین خلق با مسجد سخن گفت که برای شنونده ای نا آشنا با فرقه ، این تصور ایجاد می شود که «مسجد» یک رکن اساسی و اصلی در مرام و مکتب رجوی هاست!  اما آیا در واقعیت رجوی ها ذره ای به مسجد اعتقاد داشته و برای آن حرمت و احترامی قائل هستند؟

جواب را می توان در عمل و کردار رجوی ها و مناسبات فرقه ای که ایجاد کردند یافت. اگر چه رجوی هیچگاه با مسجد و مناسبات مذهبی که در بین مردم ایران رواج دارد، سر سازگاری نداشته و آن را ارتجاعی می خواند، اما برای آن که جواب مان خالی از پیش داوری باشد این حقیقت را فعلا به کناری بگذاریم. حتی در نظر می گیریم که رجوی ها در سالهای بعد از پیروزی انقلاب، چه قبل از شروع جنگ مسلحانه در سال 1360 و چه بعد از آن یعنی تا زمانی که در داخل ایران نیروی تشکیلاتی داشتند، امکان ایجاد مسجد را نداشتند.

بنابراین برای رسیدن به جواب به بررسی اقدامات آنها از زمانی که در منطقه کردستان ایران پایگاه داشته تا امروز که در آلبانی مقری دارند خواهیم پرداخت. قاعدتا اگر ادعای مریم قجر درست باشد، رجوی ها می بایست در این دوران در حالی که کنترل این امکان در دست خودشان بود، به ایجاد مساجد زیادی اقدام کرده باشند. اما آیا چنین کردند؟

کردستان ایران

تا اواسط سال 1362 که مناطقی در کردستان ایران تحت عنوان منطقه آزاد شده وجود داشت، فرقه رجوی با کمک حزب دمکرات، در برخی مناطق کردستان پایگاه هایی ایجاد نمود. اگر ادعاهای مریم قجر درست باشد می بایست مساجد زیادی در این پایگاه ها ایجاد می شد. اما در تمام مدتی که نیروهای فرقه در کردستان ایران بودند، برای نمونه حتی یک مسجد هم توسط فرقه رجوی ایجاد نشد. چه برای پایگاه هایی که فرقه در کردستان داشت و چه برای روستاهایی که نیروهای فرقه در آنها تردد داشتند.

پس ادعاهای مریم قجر درباره مسجد فریبکاری است و حقیقت ندارد.

کردستان عراق

از اواسط سال 1362 و بعد از آن که دولت ایران توانست بر تمام مناطق کردستان ایران مسلط شود، رجوی در هماهنگی با صدام، نیروهایش را به کردستان عراق منتقل نمود. در این منطقه به نسبت کردستان ایران، برای فرقه رجوی امنیت و آزادی عمل بیشتری وجود داشت. در سالهایی که فرقه رجوی در کردستان عراق مستقر بود و از آنجا بر علیه نیروهای ایران عملیات می کرد، پایگاه های بزرگی مانند پایگاهی که در منظقه شهر «ماوت» عراق ایجاد کرده بودند و نیروهای جدیدالورود را آموزش می دادند و یا پایگاه های بزرگی مانند پایگاه «منصوری» داشتند که مربوط به نیروهای عملیاتی فرقه بود.

فرقه رجوی در کردستان عراق آنقدر آزادی عمل داشت که در آنجا رژه برگزار می کرد. اما در تمام این سالیان حتی یک مسجد در پایگاه های فرقه ساخته نشد. حتی برای نمونه به یک روستا در مناطقی که حضور داشتند جهت احداث مسجد کمک نکردند. حتی برای یک بار هم به نیروهای شان اجازه ندادند تا در مساجد اهالی نمازشان را برگزار کنند.

پس ادعاهای مریم قجر درباره مسجد فریبکاری است و حقیقت ندارد.

پایگاه های فرقه در شهرهای عراق

همزمان با حضور نیروهای فرقه در کردستان عراق، بخشی از نیروهای فرقه در شهرهایی همچون بغداد، کرکوک، سلیمانیه و . . . مستقر بوده و پایگاه های بزرگی داشتند. در هیچ کدام از این پایگاه ها مسجد وجود نداشت. هیچگاه نیروهای فرقه اجازه نداشتند برای اقامه نماز به مساجد نزدیک پایگاه شان یا یکی از مساجد این شهرها بروند.

این در حالی بود که فرقه رجوی از امکانات وسیعی چه از نظر مالی و چه از نظر امنیتی از جانب صدام و حزب بعث برخوردار بود. حتی هتل های بزرگی در شهر بغداد پایتخت عراق یا کرکوک در اختیار فرقه بود. اما هیچگاه مسجدی نداشتند و مسجدی نساختند.

پس ادعاهای مریم قجر درباره مسجد فریبکاری است و حقیقت ندارد.

قرارگاه های فرقه در عراق مانند قرارگاه اشرف

از سال 1365 رجوی به عراق آمد و مورد استقبال مقامات حزب بعث و صدام قرار گرفت و شروع به ایجاد ارتش خصوصی صدام تحت عنوان ارتش آزادیبخش نمود. از سال 1366 علاوه بر پایگاه هایی که صدام در شهرهای بزرگ عراق به رجوی داده بود، قرارگاه هایی را به این فرقه داد که در طی سالیان تعداد آنها افزایش یافت. بزرگترین آنها قرارگاه اشرف بود که دهها کیلومتر مربع وسعت داشت. از نظر امنیتی هم مشکلی وجود نداشت.

به گفته خود رجوی ها «قرارگاه اشرف» سمبل و نمونه ای از حکومتی بود که رجوی مدعی بود می خواهد در ایران ایجاد کند. اما در اینجا هم مسجدی ساخته نشد. یعنی در مکانی که سمبل حکومت ادعایی رجوی بود.

نه تنها در قراگاه اشرف بلکه در کلیه قرارگاه هایی که صدام در استان های دیگر عراق همچون بصره، عماره، کوت و . . . به فرقه داده بود نیز خبری از مسجد نبود و حتی یک مسجد در این قرارگاه ها ساخته نشد. این در حالی بود که تاسیسات وسیعی در هر یک از این قرارگاه ایجاد شد اما حتی یک مسجد ساخته نشد.

نکته دیگر اینکه به دلیل گستردگی حضور نفرات فرقه در عراق، تردد زیادی توسط نیروهای فرقه بین استان های مختلف عراق صورت می گرفت اما باز هم برای نمونه حتی یکبار به نیروهای فرقه اجازه ندادند نمازشان را در مساجد بین راه بخوانند!

تنها بعد از سرنگونی صدام بود که رجوی ها دستور دادند تا با ساده ترین وسایل در دسترس، یک مسجد در قرارگاه اشرف ساخته شود. هدف از ساخت این مسجد ترویج دین خدا نبود و دیدگاه رجوی ها درباره ارزش مسجد تغییر نکرده بود. علت تن دادن رجوی ها به ساختن مسجد این بود که آنها قصد داشتند برای ماندن در عراق، بین مردم این کشور بخصوص بین اهل سنت و شیعیان عراق تفرقه بیاندازند. از این رو بخشی از مردم عراق را به قرارگاه اشرف دعوت می کردند. همچنین رجوی ها می خواستند با آوردن اهالی به قرارگاه اشرف برای خود مشروعیت بخرند و آن را به اهرم فشار بر دولت عراق تبدیل کنند تا ماندن شان در عراق را تضمین کنند.

بر این اساس مردم عراق را به اشکال مختلف به قرارگاه فرقه دعوت میکردند. عراقی ها وقتی به قرارگاه اشرف می آمدند، از اینکه مسجدی برای نماز وجود ندارد متعجب می شدند و تاثیر مغزشویی ها روی آنها کم می شد و حاضر نبودند دیگر به این مقر بیایند. بنابراین رجوی ها از سر ناچاری تن به ایجاد مسجد دادند و در نتیجه از ساده ترین وسایل برای ساختن آن مسجد استفاده شد. برای مثال منارهای مسجد از بشکه های 120 لیتری ساخته شد.

ساخت مسجد در قرارگاه اشرف بعد از سرنگونی صدام یک حرکت تاکتیکی از سوی رجوی ها برای فریب مردم عراق بود و اعتقادی در این اقدام آنها وجود نداشت. چرا که اگر اعتقادی به مسجد می داشتند، می بایست در فاصله سال های 1366 تا 1382 لااقل یک مسجد را قرارگاه های فرقه می ساختند.

پس ادعاهای مریم قجر درباره مسجد فریبکاری است و حقیقت ندارد.

آلبانی

از سال 1395 انتقال نیروهای فرقه از عراق به آلبانی پایان یافت. البته از چند سال قبل، کار انتقال نیروهای فرقه به آلبانی شروع شده بود و فرقه پایگاه هایی در تیرانا پایتخت آلبانی داشت. حتی اگر سال 1395 را ملاک بگیریم، از آن زمان تا امروز نزدیک به 6 سال از حضور کامل فرقه در آلبانی گذشته است. در این مدت به درخواست رجوی ها، تاسیسات زیادی در مقر فعلی فرقه ساخته شد اما مسجدی نساختند. اگر مسجد واقعا برای رجوی ها اهمیت و احترامی داشت، آیا نمی شد پیش از این آن را ساخت.

من علت دقیق ساختن مسجد در این زمان از سوی فرقه را نمی دانم اما حدس می زنم با توجه به اینکه در آلبانی مردم مسلمان زیادی زندگی می کنند، رجوی ها طرحی برای فریب آنها دارند و ساخت این مسجد نیز در راستای همان اقدام فریبکارانه شان است. بی شک حقیقت خیلی زود مشخص می شود اما در این شکی نیست که ادعاهای مریم قجر درباره مسجد فریبکاری است و حقیقت ندارد.

صالحی