احمد دهقان از خانواده های فعال مرتبط با انجمن نجات گیلان، در دیدار اخیر خود با مسئول انجمن نجات گیلان در حالی که اشک شوق در چشمانش دیده می شد، گفت: “جناب پوراحمد از اینکه برادر نازنینم محمود بعد از فرار از مناسبات لعنتی رجویها به دنیای آزاد بازگشت و توانست با جمع خانواده خود ارتباط برقرار کند هزاران بار خدا را شاکر و قدردان زحمات بی منت شما هستم و ای کاش که پدر و مادر مرحومم زنده بودند و لحظه دیدار و گفت و شنود با محمود را تجربه میکردند. افسوس که چنین چیزی نشد. دلم میخواهد خدمت تان عرض کنم وقتی فیلم حضور محمود در جمع دوستانش در انجمن آسیلا را دیدم و همچنین وقتی دیدم محمود از خودروی مشکی پیاده شد ناخودآگاه قلبم آتش گرفت و رنگ سیاه خودرو برایم دوری و فقدان پدر و مادرم را تداعی کرد و با دیدن محمود از شدت شوق گریستم و مدام پدر و مادر بدرود یافته ام جلوی نظرم ظاهر می شدند. خدا هیچگاه از رجوی نگذرد.”
مسئول انجمن نجات گیلان هم ضمن تبریک و شادباش مجدد به احمد دهقان در خصوص رهایی دلبندشان از اسارت رجوی و بازگشت به دنیای آزاد گفت: “با شنیدن درد دل شما، خاطرات حضور پدر و مادر شما در دفتر انجمن و سعی و تلاش تحسین برانگیزشان در مسافرت چندین باره به عراق با نیت دیدار و در آغوش گرفتن محمود برایم زنده شد و حقیقت امر بنده هم آزرده خاطر شدم که والدین شما و انبوه پدران و مادران دردمند در منتهای چشم انتظاری بدرود حیات گفتند بی آنکه دلبندشان را ببینند و در آغوش بفشارند و از خدا برایشان مغفرت و شادی روح طلب میکنم.”
علی پوراحمد مسئول انجمن نجات گیلان در خاتمه دیدار صمیمانه شان با احمد دهقان یادآور شد: ” شخص شما و دیگر اعضای خانواده تان بحق در خصوص رهایی عزیزتان در عرصه فعالیتهای انسان دوستانه تان سنگ تمام گذاشتید و با وجود مشکلات رایج زندگی ازهر آنچه در توان تان بود، ذره ای دریغ نکردید و بطور مداوم و مستمر با بنده و دیگر اعضای انجمن نجات گیلان در ارتباط بودید و آخرین وضعیت محمود در اسارتگاه مانز آلبانی را پیگیر بودید که خوشبختانه خدا هم سبب شد که محمود به دلش بیفتد و بمنظور رسیدن به خانواده با فرار جسورانه خود به رجوی یک لگد اساسی بزند. انشاالله که رهایی یکایک اسیران را شاهد باشیم.”
مهندس احمد دهقان در خاتمه ملاقات حرف دلش را به زبان آورد و خاضعانه گفت: ” هرچند روزانه با محمود در چندین نوبت بطور خانوادگی ارتباط تصویری داریم و لذت میبریم . اما امیدواریم که بتوانیم در آینده نزدیک همدیگر را در خاک وطن و در کانون گرم خانواده مان در آغوش بگیریم .”
علی نیاکی