زمانی سازمان در ویلپنت فرانسه، خیمه شب بازی های خود را اجرا می کرد، از بعد شکایت سازمان به دولت فرانسه مبنی بر احتمال تهدیدات تروریستی به این تجمع – که گویا برای ارزشمند جلوه دادن این حرکت انجام شده بود – دولت فرانسه این تجمع را تعطیل کرد و هرگز اجازه چنین تجمعی را در فرانسه نداد و متعاقب آن مریم رجوی نیز از فرانسه اخراج و از آن زمان آلبانی نشین شد.
این بار نیز که از ترس تجمع افشاگرانه اعضا جداشده در آلبانی، چندی قبل از شروع مراسم این افراد را هدف قرار داد و از طریق اهرم های فشار خود در آلبانی چند جداشده عضو انجمن رسمی آسیلا را به دفتر پلیس کشاند. گرچه باز هم سر فلش دوباره به سمت خود سازمان و شخص مریم رجوی برگشت.
اجلاس ایران آزاد که قرار بود اول و دوم مرداد ماه در آلبانی و اسارتگاه مانز برگزار شود تعطیل شد و اینگونه اعلام شد که : این مراسم، به توصیه دولت آلبانی به دلایل امنیتی و تهدیدها و توطئه‌های تروریستی تا اطلاع ثانوی به تعویق می‌افتد…
این تعطیلی امکان دارد عین قضیه فرانسه به یک تعطیلی دائمی برای فرقه بیانجامد. سردمداران سازمان که با هوچیگری نسبت به فعالیت های قانونی انجمن رسمی آسیلا دست پیش را گرفته بودند که پس نیافتند، این بار کاملا بور شدند و ورق باز هم طبق معمول به ضرر آنها برگشت.
فعالیت های انجمن قانونی آسیلا، همواره در راستای امور حقوق بشری و انسانی بوده و هرگز هیچ کار خشن و غیرقانونی از سوی اعضای این انجمن انجام نشده است. همچنانکه در پایان تحقیقات پلیس آلبانی نیزاعلام شد هیچ مورد مشکوکی یافت نشد.
پلیس بازی های مزدوران رجوی و بازیهای کودکانه آنان، در همان زمان حیات خفیف و خائنانه سازمان درعراق هم همواره مضحک و مسخره بود. مثلا در ترددات و اسکورت های بغداد نیز، مواردی را مشکوک تلقی می کردند که هیچ عقل سلیمی به آن رای نمی داد، یا در قسمت های امنیتی مواردی را مشکوک اعلام می کردند که عاقلانه نبود، مثلا عضوی که در جنگ ایران و عراق اسیر شده بود را به زندان افکنده و می گفتند تو نفوذی رژیم هستی! تو برای ترور رهبری به عراق آمدی !
آن بنده خدا هم هر چقدر قسم و آیه می خورد که بخدا من از اردوگاه عراقی ها به اینجا آورده شدم و قبل از آن اصلا سازمان را نمی شناختم، گوش کسی بدهکار نبود. خلاصه هیچ منطقی در سازمان حاکم نیست. آنقدرهمه پشت حصارهای بسته نگه داشته شدند، که حکم کودکانی مسنی دارند که قدرت تعقل شان را تا حد زیادی از دست داده اند. مریم رجوی هم به عنوان رهبری بسیار نالایق قدرت حل بحران و تجزیه و تحلیل و تصمیم گیری ندارد و هر حرکتی می کند آن حرکت از پیش به شکست محکوم است.
رسوائی این بار هم در آلبانی نمونه ای است از پلیس بازی های کودکانه این سازمان که چوب توی لانه زنبوران کرد و باز هم به اشتباه انگشت اتهام را به سمت جداشده ها و انجمن آسیلا نشانه رفت. این ظاهراً تعویق! که سازمان این بار مجبور به بالا آوردن آن شد، یک اجبار و به تعطیل کشانده شدن و یک ممنوعیت استراتژیک برای مریم رجوی در آلبانی است. مریمی که از ویلپنت درس نگرفته بود.
رسوائی در آلبانی ، نتیجه حماقت های رهبری است که انتظار دارد همه رویاها و خیالبافی های خود را به همه تحمیل کند. اگر امروز سازمان در این نقطه سیاه و بن بست قرار دارد و در آلبانی زمین گیر شده است، همه محصول عقل های معیوب زن و مردی است که خود را عقل کل می دانند. این اولین ضربه استراتژیک انجمن قانونی آسیلا بود که سازمان مجاهدین را در تمامیتش در بحرانی عمیق فرو برد. نوش جان رهبران فرقه
فرید