تاریخ، گواه خوبی است برای آشکار کردن چهره پلید و منحوس رهبران مجاهدین که با درک غلط از جامعه ایران از سالها پیش نه با حاکمان کشور بلکه با تمامیت ارضی و ملیت کشوری بنام ایران مسیر دشمنی و کینه ورزی را در پیش گرفتند. چنین ساختار ذهنی بیمارگونه که در مسعود رجوی به وفور دیده می شود حاکی از فرصت طلبی و دست یابی مطلق به قدرت است نه خدمت به وطن و مردم.
حس وطن دوستی و احساس قلبی نسبت به زادگاه و یا جایی که انسان در آن رشد می‌کند و هویت انسانی و ماهیتی کسب می کند، یک احساس طبیعی و میل ذاتی است که خداوند در نهاد هر بشری قرار داده است. گر چه ممکن است ناکامی‌های شخصی، فراهم نبودن شرایط مطلوب زندگی، فقدان وضعیت ایده آل زیستی و حتی فقدان شرایط سیاسی، اجتماعی، برخی از انسان‌ها را ناخواسته در مسیر معکوس قرار دهد اما به عینه دیده ایم حتی برخی خاطرات ناخوشایند هرگز موجب دل کندن همیشگی آنها از وطن نشده است و همواره فروغ این مهر در دل تمامی ایرانیان فروزان مانده است.
اما این مهم در خصوص شخص رجوی مصداق پیدا نمی کند زیرا همیشه بر خلاف تفکرات و رشد تعالی میهن عزیزمان ایران گام برداشته و مسیرهای طی شده در وطن فروشی همچون ارائه اطلاعات و دادن گرا برای بمباران به صدام، همکاری های پیوسته با اجنبی حکایت از خیانت بی پایان طایفه رجوی به وطن دارد. موضوع مهمی که سران مجاهدین روی آن تمرکز دارند و در تلاشند تا با ایجاد شکاف، دقیقا روی این حس زیبای بشری یعنی وطن دوستی با تفرقه افکنی و ایجاد نا امنی، حسی خلاف آن یعنی تجزیه طلبی و تنفر را در اذهان آحاد مردم ایجاد کنند تا فقط به اهداف و جاه طلبی خود برسند.
مسعود رجوی در وصف اشرف در عراق با غرور می گفت: چو اشرف نباشد تن من مباد. ولی چون ماهیتی به اسم وطن پرستی در رجوی وجود ندارد شاهد بودیم که بخاطر منافع شخصی اشرف که چه عرض کنم تمامی اعضای گرفتار را نیز به جا گذاشته و فرار را بر قرار ترجیح داد و ریشه اشرف توسط اعضای جدا شده و خانواده های چشم انتظار دقیقا با حس وطن پرستی از جا بر کنده شد. ولی بر خلاف شعار پوچ رجوی اذعان می کنم که مردم ایران از نسل آفتابند و با غرور و سر بلندی همگی در کنار هم فریاد می زنیم: ” چو ایران نباشد تن من مباد ”
صمد اسکندری