دخترم شکوه سلام
از آخرین باری که تو را دیدیم چند سالی می گذرد. امروز هم می خواهم نامه ای برایت بنویسم و با تو درد و دل کنم.
عزیز جان پدر خبر داری چند سال است پدر و مادرت را رها کرده ای و رفته ای ؟! زمانی که می خواستی برای تحصیل به خارج سفر کنی خوشحال بودم که با دست پُر بر می گردی اگر می دانستم چه سرنوشتی در انتظار من و تو و خانواده ماست، هیچ وقت راضی نمی شدم ما را ترک کنی.
شکوه جان اگر می توانی تماسی با من بگیر تا بدانم در چه وضعیتی هستی. بعضی وقتها با خودم می گویم شکوه در یک محیط بسته مشغول چه کاریست. یک زمانی در عراق بودی دور تا دور محلی که زندگی می کردی سیم خاردار کشیده بودند و شما را در آن محل زندانی کرده بودند. الان هم که حدود پنج سال است به کشور آلبانی رفته ای و دوباره ساکن کمپی بسته شده ای. از زندان درآمدی افتادی در یک زندان دیگر.
این چه جور زندگی است که تو داری . آیا واقعاً به شما اجازه نمی دهند با خانواده ات تماس بگیری؟ اینها که می خواهند خلق را آزاد کنند پس چرا شماها را زندانی کرده اند؟ چرا این قدر به شما ظلم می کنند؟
شکوه جان خودت را از آن کمپ لعنتی خلاص کن.
پدرت – محمد قاسمی