سازمان مجاهدین خلق نه از سر کینه با جمهوری اسلامی بلکه از سوز عطش برای کسب قدرت،در یک تقابل کور با جمهوری اسلامی خواستهای جامعه و مردم را ندیده میگیرد و عملا بجای قرار گرفتن در صف گروههای سیاسی جامعه در صف اشرار و دشمنان مردم قرار گرفته است،این سازمان گاه برای آمریکا و سخنان ضد ایرانی بوش کف میزند، گاه زیر علم جنگ طلبانی که خواهان حمله آمریکا به ایران هستند سینه میزند،گاه ازیک فیلم ضد ایرانی قند در دلش آب میشود،گاه هم بخاطر عدم موفقیت تیم ملی با دمش گردو میشکند وگاهی هم بخاطر موفقیت یک فیلم ایرانی در جشنواره های جهانی از سوز یقه میدراندوالبته همیشه هم مخالفت روشنفکرانه و انساندوستانه با اعدام را با حمایت از جانیان اعدامی اشتباه میگیرد و اسم همه اینها را مبارزه با جمهوری اسلامی میگذارد.
اگر ما با حکم اعدام مخالفیم، که هستیم و همیشه هم اعلام کرده ایم، بخاطر نفس این عمل و امکان سوءاستفاده است و من کلا فکر نمیکنم هیچ انسانی حق داشته باشد در مورد جان انسان دیگری تصمیم گیری کند، و با این نوع حکم چه در ایران باشد چه در عراق چه در سازمان مجاهدین و چه در آمریکا مخالفم، اما اینطور هم نیست که فکر کنم همه اعدامی ها همیشه انسانهای خوب و قهرمان بوده و هستند، اما سازمان مجاهدین در مورد اعدامی ها در ایران شیوه حمایتی عجیبی را در پیش گرفته، و اخیرا هم با چاپ عکس اعدامی ها سعی کرده که از آنها یک قهرمان بسازد و حتی برای آنها شعر هم سروده است برای کسانی که به اعتراف خودشان لااقل سه نفر را کشته و دست به تجاوز و مصرف مواد مخدر ومشروب زده اند. سازمان عملا به حکم اعدام اعتراض نمیکند چون درمخیله اش این فکر را میپروراند که بعد از کسب قدرت شدیدا به این حکم برای سرکوب مخالفانش نیاز دارد و عملا هم جداشدگان و منتقدانش را به اجرای این حکم بعد از پیروزی اش تهدید میکند، اما با حمایت از اعدام شده ها و قهرمان نشان دادن آنها میخواهد به خیال خودش هم ژست روشنفکری و حقوق بشری بگیرد و هم اینکه از این نمد برای سر رئیس جمهورش کلاهی بدوزد.
بهزاد علیشاهی، وبلاگ حسن زبل، ششم اوت 2007