6 و 7 مرداد ماه سال 1388، یک بار دیگر قدرت طلبی سازمان مجاهدین خلق منجر به کشته و زخمی شدن تعداد زیادی از اعضا شد.
ارتش عراق ، پس از روزها مذاکره با سران سازمان مجاهدین و حاصل نشدن توافق ، برای ورود به قرارگاه اشرف و احداث ایستگاه پلیس در این قرارگاه به زور متوسل شد. سران سازمان بدون توجه به این که در خاک کشوری دیگر ، باید تابع قوانین دولت حاکم باشند، نیروها را وادار کردند تا با دستان خالی مانع ورود نظامیان عراقی به قرارگاه اشرف بشوند و به این ترتیب روزی خونین در تاریخ قرارگاه اشرف رقم خورد.
خلیل انصاریان از اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق که در آن زمان در قرارگاه اشرف حضور داشته و از نزدیک شاهد قضایا بوده است ماجرا را توصیف می کند:
بعدازظهر 6 مرداد ماه، همه یگان ها آماده شدند. ما را به درب شمالی قرارگاه اشرف فرستادند. در آنجا ما با نیروهای نظامی عراقی ائم از نیروهای پلیس و ارتش مواجه شدیم. گفته بودند نباید اجازه بدهید هیچ نیروی نظامی عراقی وارد کمپ اشرف بشود. میگفتند اشرف ناموس ماست و باید از ان دفاع کنیم. به این ترتیب احساسات ما را تحت تأثیر قرار می دادند. ما دستهایمان را زنجیرکردیم تا مانع ورود نظامیان شویم.
خلیل انصاریان از لحظاتی می گوید که سازمان نیروها را با دستان خالی وادار کرد تا در مقابل ارتش مسلح عراق قرار بگیرند و با نیروهای عراقی درگیر شوند. درگیری که می شد با گفتگو و مذاکره از بروزش جلوگیری کرد.
انصاریان می گوید به اعتقاد سران سازمان، راه مبارزه و راه سازمان مجاهدین خلق فقط با خون حل و فصل می شود.