به مناسبت فرا رسیدن سالگرد آتش بس میان ایران و عراق، مجاهدین دوباره به بازی تکراری “کودک سربازان در جبهه” روی آورده اند تا انبوه جنایت های مسعود و مریم رجوی را بپوشانند. سایت این فرقه تروریستی با اشاره به سخنان سردار حاجی زاده که گفته بود “جمع کثیری از دانش‌آموزان آمدند پای دفاع از کشور… 20 درصد شهدای جنگ را کودکان دانش‌آموز تشکیل می‌دهند”، با لحنی پر خشونت و لمپنی می گوید: “این اعتراف‌های تکان‌دهنده در میان خنده و مسخره‌بازیهای… حضار شرکت‌کننده در آن برنامه تلویزیونی، نمایی از جنون آدمکشی… است که… بالاترین رکوردها را در… کودک‌کشی و فرستادن کودکان به جنگ و پاکسازی میدانهای مین با دانش‌آموزان یک‌بار مصرف دارند، و هر از گاهی گریبان (مجاهدین) را می‌گیرند تا زنگوله ننگین کودک سرباز را… به گردن (آنان) بیندازند…”
واضح است که بیان این سخنان خشمگینانه، بدلیل افتضاحات ناشی از “کودک سربازی” در سازمان مجاهدین، و یک واکنش مذبوحانه به دادگاه برگزار شده بدست کودک سربازان سابق ارتش آزادیبخش! از جمله “امیر یغمایی و امین گل مریمی” است که در اروپا سر و صدای زیادی بپا کرد و مجاهدین را در تنگنای شدید قرار داد. این دو تنها نمونه ای از صدها نوجوان هستند که در کودکی از سوی زوج رجوی به اقدامات تروریستی کشیده شدند.
شاید نسل های جدید باخبر نباشند که مسعود رجوی از همان ابتدای انقلاب سوء استفاده های وسیعی از کودکان و نوجوان در راستای قدرت طلبی خود داشته و طی 2.5 سال اول انقلاب از آنان برای ایجاد تنش و درگیری در خیابان و مدرسه استفاده می کرد و از خرداد 1360 نیز همه را به عملیات های تروریستی کشاند و به کشتن داد. من خود نمونه بارزی از هزاران دانش آموز بودم که از 14 سالگی به این مسیر کشیده شدم. بله، این یک واقعیت تلخ تاریخی است که مجاهدین با سفسطه و مغلطه نمی توانند کتمان کنند و بپوشانند. داستان دهها هزار میلیشیای نوجوان مجاهد که به فرمان مسعود، وادار به ایجاد درگیری در مدارس می شدند و آنگاه با یک تصمیم گیری نابخردانه و ضدایرانی او وارد فاز مسلحانه شدند و هزاران عملیات تروریستی را رقم زدند، گوشه ای از تاریخ ایران ماست. این کودکان و نوجوانان پس از ورود به فاز نظامی، در نهایت با ترور دهها جوان ایرانی، خود نیز قربانی سیاست مخرب سازمان مجاهدین شدند. آنهم در زمانی که کشور درگیر جنگی بزرگ با صدام حسین بود و نقاطی از کشور نیز همچنان در آتش جنگ داخلی و تجزیه طلبانه دشمنان می سوخت.
اما این پایان ماجرا نبود، پس از تشکیل ارتش آزادیبخش بدست مسعود رجوی در عراق که با کمک گسترده صدام صورت گرفت، موج دیگری از جذب نوجوانان به قربانگاه «اشرف» کلید خورد. این حرکت زمانی به اوج خود رسید که در مردادماه 1367، مسعود با توهم فتح تهران، تمامی نیروهای خود را به سمت ایران حرکت داد تا به خیال خود طی 72 ساعت تهران را تسخیر کند. در این زمان بود که وی مدارس قرارگاه اشرف را تعطیل کرد و تمامی معلمان و دانش آموزان بالای 14 سال را به بخش نظامی منتقل نمود تا در آن جنگ ویرانگر شرکت کنند. بدین ترتیب چند ده نفر از بچه های مدرسه (که اسامی آنها قابل ارائه است) در یگان های نظامی سازماندهی شدند. متأسفانه برخی از آنان طی نیمه دوم دهه 70 و نیمه اول دهه 80، بدلیل فشارهای روحی-تشکیلاتی، دست به خودکشی و خودسوزی زدند و جان باختند که اسامی آنها در دسترس است. برخی از آن کودکان (اعم از دختر و پسر) اکنون بالای 40 سال سن دارند اما تعدادی از آنها در ابتدای جوانی کشته شدند و یا با خودکشی جان باختند.
با توجه به این کارنامه سیاه، آیا مجاهدین فراموش کرده اند چه تعداد از کودکان و نوجوانان ایرانی را به اقدامات تروریستی کشیده اند و یا این تبلیغات فریبکارانه صرفاً برای پوشاندن جنایات مریم و مسعود رجوی است؟ آیا نوجوانانی که با افتخار و با اصرار خود به جبهه می رفتند تا کشور و ناموس خود را از گزند تجاوز حزب بعث عراق حفظ کنند کارشان خطا بود ولی اعزام کودکان و نوجوانان از مدرسه به عملیات تروریستی و انتحاری در راستای به قدرت رساندن مسعود و مریم یک اقدام شرعی است؟ آیا مریم رجوی قبل از این بازی های تبلیغی نباید پاسخگوی اعمال و رفتار ضدانسانی خود علیه کودکان ایرانی باشد؟ و سوآل اینجاست که اگر اینهمه نگران کودکان ایرانی است چرا هیچگاه به بمباران مدارس بدست صدام و کشتار کودکان ایرانی معترض نشد؟ و چرا به بمباران شیمیایی کودکان سردشت و حلبچه اعتراض نکرد؟ این شارلاتان بازی و اشک تمساح ریختن برای کودکان کهنه شده و فضیحت های مریم رجوی را نمی پوشاند.
حامد صرافپور