حسن جان سلام
حسن جان این نامه را از سر دلتنگی می نویسم. سالهاست که دلتنگ تو هستم. این که بنشینم و با تو حرف بزنم. فکرهای زیادی در سرم هست که دوست داشتم در موردش با تو حرف بزنم. من چندین سال است سعی می کنم مسئله نیامدن تو را هضم کنم. این که چرا از سازمان جدا نمی شوی؟ چرا با خانواده ات تماس نمیگیری. من که می دانم روحیات تو به مجاهدین نمی خورد. البته می دانم که تحت شرایط سختی هستی. می دانم مدام روز ذهنت و افکارت کار می کنند. این ها را از افرادی که جدا شده اند شنیده ام.
پدرمان قبل از فوت خیلی دوست داشت حداقل صدای تو را بشنود ولی متاسفانه این امر محقق نشد و پدر در حسرت شنیدن صدایت فوت کرد. من به همراه سایر برادران مان سعی می کنیم بتوانیم تو را از تشکیلات جهنمی رجوی بیرون بیاوریم. اصلا مهم نیست که به ایران بیایی، چیزی که مهم است نجات تو از آنجاست. و بدان هر تصمیمی بگیری و هر کجا بخواهی بروی ما همیشه از تو حمایت می کنیم.
برادر خوبم تو همیشه در قلب ما جای داری و حتی اگر رجوی با مغزشویی مانع دیدار و یا تماس تلفنی ما شود اما نمی تواند رابطه عاطفی مان را از بین ببرد.
من در تجمع خانواده هاب انجمن نجات جلوی سفارت ترکیه شرکت کردم. آنجا جمع شدیم تا از دولت آلبانی درخواست کنیم شرایط آمدن ما به آلبانی و دیدار با شماها را برایمان فراهم کند.من معتقد هستم در نهایت ما خانواده ها پیروز این داستان هستیم و بالاخره امکان ملاقات حضوری فراهم خواهم شد. وقتی ببینمت بیشتر متوجه می شوی رجوی چه دروغ هایی به شما و بقیه گفته است .
قربانت – کرمعلی شعبانپور – مازندران – آمل