پس از سقوط دولت صدام در سال ۲۰۰۳، حکومت جدید عراق با استناد به تروریستی بودن سازمان مجاهدین، شرکت در سرکوب و کشتار مردم کرد در انتفاضه شعبانیه و همکاری با دولت صدام، حکم اخراج آنان از عراق را صادر کردند.
در مقاطع مختلف از ۲۰۰۳ الی ۲۰۱۲ حکم دولتی و دادگاه عراق بارها تکرار و به سازمان مجاهدین خلق ابلاغ شد.
تا قبل از سقوط صدام، اعضای فرقه رجوی در کمپ اشرف مستقر بودند و برای خروج از کمپ نیاز به برگه های موسوم به عدم تعرض بود که برای گروهی که به طور مستمر برای خرید وسایل و تدارکات به شهرهای مختلف عراق می رفتند صادر شده بود و سایر ترددات با هماهنگی انجام می شد. علاوه بر این اعضای سازمان اجازه ارتباط با اهالی عراقی از جمله شیعیان و عشایر را نداشتند و تمامی تحرکات تحت رصد استخبارات عراق بود. رجوی هم به طور اکید می گفت قانون کشور صاحبخانه لازم الاجرا است و ما مهمان هستیم.
بعد از سقوط صدام بلافاصله همکاری رجوی با نیروهای آمریکایی شروع شد و کمپ اشرف به مدت ۵ سال در اختیار نیروهای ائتلاف حمله کننده به عراق قرار گرفت. با پشتوانه آنان در تقابل با دولت عراق و دستورات و قوانین آن به تبلیغات و فعالیت های گسترده ای هم برای جذب عشایر عراقی و استخدام نیرو اقدام نمودند.
حدود ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ حقوق بگیر استخدامی از افراد محلی و مزدور در شهرهای مختلف عراق از طریق سرشبکه‌هایی زیر نظر بخش اطلاعات سازمان فعالیت داشتند.
رجوی با دخالت های مختلف، اصرار به ماندن در عراق داشت و با توسل به نیروهای آمریکایی احکام دولت عراق را اجرا نمی‌کرد.
پس از پنج سال همکاری گسترده با نیروهای اشغالگر، در اواخر سال ۲۰۰۷ به هنگام تعدیل نیرو های اتئلاف در عراق، علیرغم تمایل و اصرار رهبران فرقه به باقیماندن بخشی از نیروهای آمریکایی برای حفاظت، آنان اشرف را ترک نموند و کنترل کمپ را به عراقی ها سپردند. پس از آن کشمکش ها گسترده تر شد. در سایه اقدامات رجوی از قبیل دخالت در امور داخلی، انواع پروژه های مختلف در گسترش کمپ اشرف، اختلاف بین عشایر ، موضع گیری های علیه دولت وقت ، کشتار مردم طی سالیان حضور در عراق و برخورد های تحقیر آمیز با مردم مناطق شیعی و کرد نشین با پشتوانه صدام حسین زمینه ساز اخراج و به خطر افتادن امنیت نیروهای ساکن اشرف شده بود. موضوعی که رجوی به خوبی به آن واقف بود ولی رهبران فرقه ادعا می کردند طبق توافق با نیروهای اشغالگر ساکنان کمپ تحت قانون چهارم کنواسیون ژنو (نیروهای حفاظت شده) هستند و نیروهای آمریکایی از آنها حفاظت می کنند اما آنها اعضای کمپ را در سال ۱۳۸۷ رها کرده و رفتند.
پس از آن نیروهای عراقی کما فی السابق به مانند زمان دولت صدام می خواستند درکمپ مستقر شوند. ولی رجوی اجازه نداد و عدم تمکین به قانون عراق علتی مضاعف بر درگیری های نظامی شد.
برای رجوی جان انسان ها و امنیت آنان ارزشی نداشت و در هر دور درگیری فرمان حمله و تهاجم با دست خالی علیه نیروهای مسلح می داد که نتیجه آن دو درگیری در ۶ و۷ مرداد ۸۸ و در فروردین ۱۳۹۰ منجر به قربانی شدن حدود ۵۰ تن و زخمی شدن بیش از ۱۰۰ تن دیگر شد.
کمپ اشرف حدود ده سال در فشار و محاصره و بود ساکنان اجازه خروج از کمپ را هم نداشتند. به خاطر وضعیت پیش آمده و به خاطر حفظ جان اعضای اسیر کمیسیاریای پناهندگان، مجامع حقوق بشری و خانواده ها، طی سالها درخواست می کردند به قوانین دولت عراق توجه کنند و هر چه زودتر کمپ اشرف را تخلیه و به خارج از عراق بروند. به خانواده ها اجازه ملاقات با فرزندان شان را بدهند و اجازه دهند ساکنان کمپ برای زندگی، رفتن یا ماندن در عراق خودشان تصمیم بگیرند ولی رجوی با اصرار فراوان از خروج اعضا ممانعت می کرد. ماندن در عراق مهم بود و عراق را کانون استراتژیک نبرد می دانست و به هر قیمتی می خواست خط خودش را پیش ببرد اگر چه ۱۰۰۰ نفر هم کشته شوند.
در حالی که مریم قجر حدود یک دهه قبل و درست قبل از شروع جنگ نیروهای ائتلاف علیه عراق با حدود ۲۰۰ تن از اعضای حفاظتش از عراق خارج شده بود و کانون استراتژیک او پاریس و مجالس و مهمانی های لوکس بود. وی در بهترین امکانات و با امنیت در فرانسه زندگی می کرد و اقدام به ایجاد شوهای مختلف با دعوت افراد خارجی و صرف صدها هزار دلار می نمود و اما به ساکنان کمپ فرمان مقاومت می داد و می گفت از عراق خارج نمی شویم.
بنا به استنادات منتشره از طرف فرقه حدود ۹۰۰ تن پاسپورت کشورهای اروپایی را داشتند و به راحتی می توانستند آنها را نیز از عراق خارج کنند ولی به دستور رجوی و دقیقا در مقابل حکم خروج از عراق در سال ۲۰۰۳ در یک اقدام تنفر انگیز پاسپورت های افراد را جمع آوری و از بین بردند.
ادامه دارد
تهیه و تنظیم از: مریم سنجابی