محمود عطایی، سومین فرد رانده شده از دربار خودساخته رجوی با نام مستعار حمید بود.
عطایی از اعضای قدیمی و از زندانیان زمان شاه، عضو مرکزیت و هم سطح رجوی بود. در سال ۱۳۶۴ با انحلال دفتر سیاسی و مرکزیت او عضو هیأت اجرایی شد.
وی در سال ۶۶ و به هنگام گسترش سازمان در عراق فرمانده قرارگاه اشرف بود، اما رجوی خیلی زود او را برکنار و ثریا شهری را جایگزینش کرد. عطایی با وجود این که مخالفتی با سیستم جدید رجوی و فرمان‌روایی مطلقه او نداشت باز هم مورد غضب رجوی قرار گرفت. عطایی تا قبل از کودتای رجوی در پوشش به اصطلاح انقلاب، نفر سوم سازمان در عراق بود. یعنی بعد از مهدی براعی (احمدواقف) و عباس داوری (رحمان) مهمترین فرد و جزو افراد ارشد و همخوان با سیستم رجوی محسوب می‌شد.
اما بعد از سال ۶۸ در کنار جمعی دیگر از مردان و زنان رده بالا در پروسه‌ای کوتاه خلع رده و برکنار شد. عطایی بیش از دو دهه ایزوله و در رده های پایین کار می کرد و مورد اهانت و تحقیرهای فراوان قرار داشت. پیش از آن وی دارای اتاق کار جداگانه، خودروی اختصاصی و محل خاصی برای استراحت در کنار سایر مردان رده بالا بود اما پس از خلع رده،علاوه بر گرفتن تمام امکانات، برای تحقیر و از بین بردن کامل وجهه اش به عنوان یک عضو معمولی تحت مسئولیت یکی از زنان کم سابقه قرار گرفت. نامبرده در جلسات انتقادی کنار سایر اعضای تازه وارد نیز مورد تحقیر رجوی و برخی زنان تازه به دوران رسیده قرار می گرفت چرا که رجوی با این حیله و نیرنگ دو هدف را پیش می برد؛ اول برای از بین بردن جایگاه او در تشکیلات، دوم به جهت خرد کردن شخصیت عطایی بین سایرین تا به این ترتیب بتواند هرگونه خطر رقیب را از بین ببرد.
رجوی از دهه ۶۰ در این فکر بود رهبری فرقه را به صورت انحصاری به چنگ بیاورد و آن را برای خود مادام العمر کند و در این مسیر از هیچ خیانت و جنایتی دریغ نکرد؛ از تخریب موقعیت سازمانی و تشکیلاتی رقیبان گرفته تا حذف فیزیکی، ایجاد زندان و شکنجه برای اعضای ناراضی و در عین حال ایجاد وجهه دروغین برای خودش.