اشتراکات و با هم بودن در شرایط مختلف، یادها و خاطرات مرا بر آن داشت که شخصا خدمتتان پیام تسلیت بفرستم.
دوست بسیار خوبم ، گذران نزدیک به 9 سال اسارت در اردوگاههای اسرای جنگی در عراق و تحمل شکنجه های جسمی و روحی طولانی ، رنج ها و مرارت ها ، کمبود ها و آه و درد ها که چه برای تحمل سختی های خودمان و چه برای سایر هم اسارتی ها و جوانان اسیر و تمام خاطرات و تعریف هایی که ناگزیر و برای جلوگیری از افسردگی و بالابردن تحمل اسارت ، هرکدام چند ده بار بازگو و تکرار میشدند .
هرگز تعریف ها و ابراز علاقه ات را نسبت به برادرعزیز و تازه درگذشته ات مرحوم مغفور رشید را فراموش نمیکنم . آنقدر با عشق و علاقه از رشید میگفتی که در آن واحد چند رشید از دهانت تکرار میشد و متاسفانه حالا خبر درگذشتش را شنیدم و سخت متاثر شدم .
خلیل جان علاوه بر اسارت ، تحمل قریب به 15 سال باهم بودن در حصارهای تشکیلات و زندانهای رجوی نیز مزید برعلت است .
هر چه به دوران با هم بودن فکر میکنم میبینم سراسر رنج و سختی بوده. اما روحیه سرشار از توان و امیدواری شما همواره به من انرژی میداد .
آن لبخند هایت و تصویر چهره ات را در هنگام تکرار نام رشید و آن ابراز علاقه به مرحوم را مجددا بعد از شنیدن این خبر در ذهنم تداعی میکنم و با خودم میگویم صد بار شایسته این بود که همدیگر را در ایران عزیز در آغوش بگیرید و من بتوانم به مرحوم رشید بگویم خلیل چقدر انتظار شما را کشید اما مقدرات الهی اینطور رقم زد . و حال که مجددا در انجمن نجات آلبانی فعالیت داری و باز هم به نوعی همکار شدیم و نمیدانم چقدر عمر باقی دارم که انتظار دیدارت را بکشم .
به هر حال خبر درگذشت برادر عزیز و شایسته ات دکتر رشید انصاریان برایم سخت و دردناک بود چون مفهومی از عشق و علاقه بین شما را درک کرده بودم .غم سخت و جانکاهی است . برای برادر مرحومتان علو درجات و برای شما صبر و تحمل مسئلت دارم .
یقینا در غم شما شریک خواهم بود و خودم را در کنار شما احساس میکنم .
روحش شاد و یادش گرامی .
با احترام – علی مرادی