بدنبال اعلام قبلی، دادگاه سران فرقه تروریستی رجوی در تاریخ 21 آذر شروع شد و متعاقباً جلسه دوم آن نیز در تاریخ 28 آذر برگزار گردید و جلسات آن ادامه دارد.
رجوی برای حفظ ظاهر تحت پوشش “سخنگوی مجاهدین” دو بار در روزهای 18 و 28 آذر نسبت به این دادگاه واکنش نشان داد و با لودگی درباره آن صحبت کرد. وی بار اول گفت: “مانند اشرف نخستین می‌گوییم بیا، بیا، بیا” و بار دوم نیز دادگاه را “یک شکلک مضحک تدافعی” توصیف کرد.
هر چند رجوی آنقدر وقیح است که بیرون انداختن فرقه از اشرف و عراق که خواسته ملت و دولت این کشور بود به هزاران کیلومتر دورتر و در خاک یک قاره دیگر را کاملاً نادیده گرفته و طوری درباره اشرف حرف می زند که گویی هنوز در آن قرارگاه مستقر هستند و نمی گوید که الان این قرارگاه در اختیار نیروهای “حشد الشعبی” قرار دارد که به شدت مخالف حضور فرقه تروریستی رجوی در عراق بودند. رجوی آنقدر وقیح است که بیان نمی کند قیمت آن “بیا بیا” گفتنش در حالی که خود در سنگرهای ضد بمب در زیر زمین و در لانه موش مخفی شده بود و مریم قجر نیز در اروپا مشغول برگزاری جشن و سورچرانی بود را اعضای گرفتار در فرقه با جان خود یا با نقص عضو و جراحت سنگین پرداخت کردند.
اما فراتر از این نکات سوال این است که اگر این دادگاه “شکلکِ مضحک” است پس چرا رجوی ها این همه دست و پا می زنند؟
چرا دست به دامان نمایندگان کنگره آمریکا شدند تا گروه پارلمانی “دفاع از حقوق و حفاظت اشرف 3” را ایجاد کنند؟
چرا تا این حد از اینکه در نتیجه این دادگاه، اینترپل دست به اقدام بزند نگرانند؟
چرا مریم قجر در هر صحبتی که دارد گریزی به دادگاه فوق الذکر می زند و از آن می نالد؟
چرا رجوی ها حامیان ریز و درشت خارجی شان را به خط کردند تا علیه این دادگاه موضع بگیرند؟
من از نظر حقوقی نمی دانم تاثیرات این دادگاه بر رجوی ها و فرقه تروریستی شان در چه حد خواهد بود اما از واکنش هایی که رجوی ها و دستگاه های سیاسی و تبلیغاتی فرقه نشان می دهند بخوبی می شود فهمید که این دادگاه می تواند عواقب خطرناکی برای رجوی ها داشته باشد و آنچنان آنها را به وحشت انداخته که دست به دامان حامیان غربی خود شده اند تا مانع از استرداد آنها بشوند.
ایرج صالحی