هفتم و هشتم ماه جاری، برخی از تروریست های شورای بی سر و کذائی رجوی ، در وحشت از صدور احتمالی رای دادگاه 104 نفر از اعضای ارشد مجاهدین (در آینده ی نزدیک) گرد هم آمدند.
آنها بهتر از ما می دانند که اگر رای قطعی این دادگاه پس از صدور و درخواست دادستان کل کشور مبدا، تحویل پلیس اینترپل و وزارت دادگستری کشورهای اروپائی گردد، دیگر اروپا مثل قبل جولانگاه این تروریست ها نخواهد بود. این 104 نفر همگی در قلمرو دولت ایران مرتکب اعمال تروریستی شده اند، قانون استرداد مجرمان می گوید:
استرداد مجرمین بر اساس تقاضای کشوری که جرم در قلمرو آن واقع شده موضوعیت پیدا میکند، در مورد هر عملی که طبق قوانین دولت تقاضاکننده مستلزم مجازات جنایی باشد استرداد باید صورت پذیرد، اگر جرم ارتکابی در قلمرو دولت تقاضا کننده به وسیله اتباع آن دولت واقع شده باشد، نیز می باید مجرمین محکوم شده با رای قطعی به کشور مبدا مسترد گردند.
در دوره معاصر به سبب پیشرفت وسایل ارتباطی و توسعه روابط بین المللی میان کشورهای دور و نزدیک ضرورت همگرایی و همکاری در مجازات مجرمین نسبت به گذشته بیشتر شده است.
طبق قوانین بین المللی، متهم یا مجرم می بایست از کشوری که جرم در آن کشور صورت گرفته به کشور دیگری فرار یا پناهنده شده باشد تا استرداد موضوعیت پیدا کند. این مورد دقیقا در مورد این 104 نفر تروریست صادق و حاکم است.
کشورهای عضو اتحادیه ی اروپا، بعد از صدور احکام دادگاه مزبور یا باید بصورت علنی خود ناقض حقوق بشر شده و علنا از ترور واعمال تروریستی دفاع کنند، یا باید هر چه سریعتر روند استرداد این 104 نفر را طی کنند.
موضوع، دیگر بار سیاسی ندارد که حقوق پناهندگی شامل عدم استرداد گردد، بلکه اعمال مشخص جنایی در کشور مبدا توسط این 104 نفر به وقوع پیوسته و انبوهی از مستندات قانونی ضمیمه ی این پرونده است. همه نیز تحت تعقیب اینترپل بوده و دارای اعلان قرمز با شماره های مشخص هستند. اگر بحث های حاشیه ای این خیمه شب بازی مریم رجوی را کنار بزنیم، اصل موضوع وحشت سران این فرقه از موضوع استرداد می باشد. وحشتی که سرتاپای سران این سکت بی سر را فراگرفته و گریزی از آن متصور نیست. اینکه سران تروریست بصورت فوری اجلاس میاندوره ترتیب دادند و اتحادیه اروپا را مورد خطاب قرار دادند که محاکمه ی بیش از 100 تن از مجاهدین و اعضای شورا در قضائیه ی ایران زمینه سازی و هموار کردن راه استرداد است، روشن شدن چراغ قرمز و خطر برای همه ی اعضای این شوراست، عضویت در یک شورای بی سر و تروریستی، راهی است که همه ی این اعضا با چشمان باز آنرا ادامه می دهند و تبعات محاکمه و استرداد، کمترین عواقب شراکت در جنایات تروریستی سازمان مجاهدین خلق به رهبری مسعود و مریم رجوی است. همچنین غایب بزرگ این شورا و بی سر بودن آن، دلیل اضمحلال بیش از پیش و عمق سقوط این شوراست. خطاب به تک تک اعضای نگون بخت این شورا باید گفت که تا دیر نشده خود را از منجلاب این تروریست ها بیرون بکشید و ضمن اعلام خروج، انزجار خود را از این شورای تروریستی اعلان رسمی و کتبی کنید، بلکه از عواقب استرداد و اجرای حکم در امان بمانید.
محمدرضا مبین