ناهید جان، دختر نازتر از گلم، سوم اسفند هر سال، یادآور روزی است که تو به دنیا آمدی، سوم اسفند ماه سال 1345، همان روز زیبایی که خداوند مهربانم با تمام عظمتش به زمین لبخند زد و بهار را به یمن حضورت به ما بخشید. از خدا می خواهم این هدیه خود را همیشه در پناه خودش حفظ کند، ای جان مادر، خیلی مواظب خودت باش. از ته دلم می خواهم که همیشه شاد و سلامت باشی و اوقات خوشی در زندگی سپری کنی.
ناهید عزیزم، موهای تو در کودکی کمی متمایل به زرد بود، زن عمویم فاطمه، همیشه به تو گیر می داد که تو خارجی هستی و وقتی شاهگلی برای تفرج می رفتیم، پدرت هم به شوخی می گفت: تو را به این آلمانی ها که برای سفر اینجا آمده اند، خواهم داد . . .
ناهید مواظب مهری و محمود هم باش، دلم برای دیدن تک تک شما ، خیلی تنگ شده است. دلم روشن است که بزودی خبر خوشی از شما خواهم شنید، شاید خبر آزادی تان از بند اسارت باشد، ناهید عزیز، دوستت دارم، باز هم تولدت را تبریک می گویم.
مادرت حمائل غنی زاده