در قسمت قبل از فریب مجاهدین گفتم که با دروغ و فریب نیروها را وارد جنگی کردند که هیچ ربطی به سازمان نداشت. بعد از اینکه اوضاع عراق با همت رجوی ثبات پیدا کرد و صدام توانست در آن شرایط کنترل کشور را به دست بگیرد، ماموریت مجاهدین هم به اتمام رسید. نیروهای سازمان به قرارگاه های خود برگشتند اما به دلیل شکاف های امنیتی و ضعیف شدن صاحب خانه ، سازمان مجبور شد حفاظت اشرف را خودش در دست بگیرد. به همین خاطر در همان ایام ما اطراف قرارگاه اشرف گشت زنی انجام می دادیم. حتی شبها جهت حفاظت از قرارگاه اشرف به اطراف قرارگاه می رفتیم و در بین نیزار ها مخفی می شدیم تا عواملی برای تعدی به قرارگاه نفوذ نکند. رجوی بعد از عملیات مروارید حدود چند ماه ما را با این کارها سرگرم کرد.
اما در آن وانفسا مشکلات تشکیلاتی بالا گرفته بود. بعضی از عناصر سازمان نسبت به حرکت سازمان مسئله دار شدند و می گفتند چرا ما کردهای عراقی را سرکوب کردیم. به همین دلیل ریزش ها قدری بالا گرفت رجوی برای این که جلوی ریزش را بگیرد به ترفند جدیدی دست زد. به نیروهایش پیام داد و سه عید را ( عید نوروز – عید فطر – و پیروزی عملیات مروارید ) به آنها تبریک گفت. رجوی برای روحیه دادن به نیروهایش تلاش کرد عملیات مروارید را بزرگ نمائی کند و از آنجائی که با ریزش نیروهایش مواجه شده بود تصمیم گرفت سازمان را وارد یک پروژه تحت عنوان آموزش تاکتیک کند تا افراد به مسائل دیگر از جمله مسائل سیاسی فکر نکنند.
او با درگیر کردن اذهان نیروها، از تناقضات کردکشی و دخالت در امور عراق عبور کرد، اما این ترفند ها نتوانست مشکل اصلی رجوی را رفع کند چرا که عراق آن موقع تحت محاصره همه جانبه واقع شده بود و از طرفی صدام با جمهوری اسلامی قرارداد آتش بس امضاء کرده بود. اولین سئوالی که به ذهن افراد می زد این بود که دیگر حضور سازمان در خاک عراق موضوعیتی ندارد! رجوی برای حل این مشکل تصمیم گرفت انقلاب ایدئولوژیک مریم را علم کند به همین دلیل با برگزاری نشست های طولانی کلیه اعضای سازمان را درگیر نشست های انقلاب کرد. بحث طلاق را پیش کشید و خیلی ها را درگیر همین بحث کرد. رجوی آمده بود خودش را به عنوان رهبر عقیدتی معرفی کند کسی که خودش را صاحب خون و نفس اعضا می دانست. در همین رابطه بحث و جدل ها در نشست ها در گرفت. برای جلوگیری از ریزش اگر کسی می خواست از سازمان جدا شود به او انگ جنسی می زدند که نمی خواهد پای طلاق بیاید. او با منطق خودش عنوان کرده بود این ساز و کارها فقط در جهت سرنگونی است و لاغیر!
رجوی سعی کرد تمام عیار افراد را در خدمت خودش بگیرد. به بهانه جنگی که آمریکا ممکن بود با عراق شروع کند جداسازی کودکان از والدین شروع شد و به بهانه این که بچه ها در امان باشند والدین را مجبور کرد از بچه ها دل بکنند و بچه های معصوم را به کشورهای اروپایی انتقال داد و سپس طلاق های اجباری را استارت زد و همه را درگیر این بحث کرد. به دنبال این بحث ریزش ها هم بالا گرفت اما رجوی برای مهار اوضاع نابسامان چاره دیگری نداشت. در سالهای بعد وقتی رجوی دید نمی تواند با بحث انقلاب جلوی ریزش را بگیرد و روز به روز بیشتر می شود تصمیم گرفت نشستی را با همه اعضای سازمان برگزار کند.
در این نشست برای اولین بار اعلام کرد از این به بعد کسی نمی تواند از سازمان جدا شود. اگر کسی بخواهد سماجت به خرج دهد که جدا شود از فرد مذکور تعهد گرفته می شود که کم آورده و نمی تواند ادامه دهد. او را مدتی در داخل سازمان قرنطینه می کردند و رجوی هم گفته بود دیگر فرد جدا شده را به خارج نمی فرستیم تحویل دولت عراق می دهیم. عراق هم به جرم ورود غیر قانونی به مدت 8 الی 10 سال او را در مخوفترین زندان عراق که ابوغریب باشد زندانی می کند. خلاصه رجوی درها را طوری بست که دیگر کسی جرات جدا شدن از سازمان را نکند. از این نقطه به بعد شرایط برای همه آن کسانی که قصد جدا شدن داشتند بسیار سخت شده بود. ضمن این که با دستور شخص رجوی با کسی که درخواست جدایی می داد برخورد بسیار سخت و خشن می شد.
برای فرد نشست بزرگی را برگزار می کردند و همه را وادار می کردند به روی آن فرد تهاجم کنند. با داد و فریاد و با عنوان بریده ، مزدور ، خائن و به همراه حرف های رکیک به فرد مذکور به لحاظ روحی آسیب می زدند. خلاصه رجوی با همین ترفندهای ضد انسانی و ضد انقلابی و با چماق و سرکوب هر صدایی را در گلو خفه می کرد. در واقع نتیجه کردکشی و سرکوب شیعیان عراق این شد که رجوی وارد فاز جدیدی شود به همین دلیل بعد از سرنگونی صدام مردم عراق رجوی را تحمل نکردند و مجبورشان کردند که از عراق خارج شوند و در نهایت دیدیم که به کشور آلبانی پناهنده شدند و 4000 هزار کیلومتر از ایران فاصله گرفتند و در آلبانی هم روز به روز آب رفتند و ریزش ها کماکان ادامه دارد.
محمد رضا گلی