در فرقه مجاهدین خلق پایه ای ترین حقوق که تماس خانوادگی بود را نداشتم و تنها کسانی که جاسوس خودشان بودند برای آنها وقت میگذاشتند و فقط هر چند ماه یکبار با خانواده شان تماس می گرفتند.
من بعد از فرار از فرقه توانستم از طریق اینترنت، خانواده ام را پیدا کنم. با شنیدن خبرهای شوکه کننده بسیار از خانواده ام فهمیدم که آنان دارند لحظه شماری می کنند برای روزی که آنها را ببینم. امید به زندگی را نباید از دست داد. فرقه تا کجا زندگی ام را نابود کرد و به انزجار از فرقه رسیدم که خیلی دیر شده بود اما خاطرات با خانواده به من زندگی می بخشد.
فرقه نسبت به خانواده در جنگ بود. میخواستند ما را از زندگی دور کنند و الان آنهایی که اسیر فرقه هستند باید روزانه در غسل فلاکت خانواده را بیان کنند و مختصات خودشان را بگویند تا آنها روی فاکت نفرات در نشست خودشان حرف بزنند.
مسئولان فرقه با تحقیر بسیار دنبال جاسوس درست کردن هستند و زندگی را برای افراد از طرف فرقه نابود کردند. آنان در پوشش مادری مهربان اما با بوسه مرگ از افراد سوءاستفاده میکنند. من پنج سال تمام اعلان جدایی کردم و هر بار مانع می شدند. آنها به دنبال مرگ نفرات خودشان هستند چه برسد به جدا شدگان حتی به نفرات خودشان فحش های ناموسی میدهند تا همه را برده خود کنند. با جدا شدن از آنها ماهیت کثیف شان رو میشود آنهایی که همسرشان آنجا هستند مستثنی نیستند و فقط به دنبال حکومت کردن هستند تا همه جا را به گند بکشند.
امیدوارم هر چه زودتر فرقه را ترک کنند و زندگی را انتخاب کنند.
علی محمد رحیمی – تیرانا