در هفته گذشته شایعه مرگ مریم رجوی در فضای رسانه ای و مجازی گستره زیادی داشت و هرکس در این زمینه بحث و جدل می کرد. ظاهراً مریم بدلیل بیماری چند روزی بستری بود و از 16 تا 23 خرداد نیز هیچ کنشی از او در شبکه ایکس و یا در فضای حقیقی دیده نمی شد که همین مسئله بیشتر به شبهه مرگ او دامن می زد و روحیه اعضا و هواداران او را بشدت پایین می آورد. این معضل باعث شد که مجاهدین سخنگوی مطبوعاتی خود (افشین علوی) را به میدان بفرستند تا در حساب کاربری خویش در شبکه ایکس، بیمارستانی شدن مریم قجرعضدانلو را نفی کند و آنرا «واکنش جمهوری اسلامی، در برابر تحریم کردن انتخابات از سوی مریم رجوی»! بخواند.
طبعاً بیمار شدن برای یک زن 71 ساله که ده ها سال از زندگی اش در برنامه ریزی برای ترور طی شده و شریک جرم کشتن ده ها هزار جوان ایرانی است و با 3 نهاد کودک کش (سعودی، موساد، سیا) در ارتباط بوده چندان عجیب نیست. همکاری با قاتلان 15 هزار کودک فلسطینی و 500 هزار کودک عراقی و ده ها هزار کودک یمنی، یقیناً خوی درندگی را در وی رشد می دهد و باعث بیماری های خطرناک روانی و عصبی می شود که اینک گریبان اش را گرفته است.
مشخص نیست چه کسی شایعه مرگ ملکه ترور را پخش کرد، اما هرچه که بود، سران فرقه هم نتوانستند هواداران خود را از نگرانی خارج کنند و با سراسیمگی افشین علوی را به میدان فرستادند تا واسطه ی تکذیب خبر گردد. ابهامی اینجاست که چرا در این چند روز مریم با یک توئیت خیال همه را راحت نکرد و اجازه داد که یک هفته خبر مرگ او در شبکه های اجتماعی و رسانه ها مطرح باشد؟ آیا به این علت نبود که مسئولین سازمان هم بدشان نمی آمد که با همین شایعه، نام مریم را رسانه ای و برجسته کنند تا تبلیغی برای سخنرانی سالیانه اش در تیرماه باشد؟ واقعیت این است که اگر چنین خبری منتشر نمی شد تا توجهات به سمت مریم کشیده شود، با وجود صدها خبر مهم جهانی و منطقه ای، هیچکس اهمیتی به تبلیغات مریم برای برگزاری گردهمایی در برلین نمی داد.
بهرحال، پس از یکهفته سکوت، خبر ملاقات مریم با یکی از کهنه نمایندگان فرانسوی (که با لابیگری برای مجاهدین، کسب درآمد می کند)، منتشر شد. ذوق و هیجان شورای رهبری و نحوه استقبال از این نماینده بازنشسته بر روی فرش قرمز، درماندگی و استیصال مجاهدین و اینکه تا چه حد نیازمند توجه از سوی مقامات غربی هستند، را به نمایش گذاشت. به صف کردن شورای رهبری و محمد محدثین (وزیر خارجه شورای پوشالی رجوی در کنار درب ورودی جهت کف زدن برای امیل بلسیگ، بخوبی ضعف مجاهدین و نیاز شدید آنها برای دیده شدن و مورد توجه قرار گرفتن را برملا کرد.
اما هنوز این ملاقات روی بورس نرفته بود که شبکه تلویزیونی TF1 فرانسه خبر هجوم «پلیس و سازمان مبارزه با کلاهبرداری» به یکی از مقرهای مجاهدین در منطقه «سن اوئن لومون» را انتشار داد. مشخص نیست چرا چنین سازمانی به این پایگاه (که گویا یکی از مقرهای تولید و پخش شبکه ماهواره ای سیمای آزادی است) هجوم آورده است، اما با توجه به پرونده پولشویی مریم رجوی که 20 سال پیش در فرانسه تشکیل شد، بعید نیست این اقدام هم با کلاهبرداری مرتبط باشد. در این پایگاه 15 نفر از اعضای مجاهدین حضور داشتند که برای 3 نفر آنان حکم اخراج صادر شد ولی طبق معمول مجاهدین منکر هرگونه فعالیت غیرقانونی شدند و فعلاً این قضیه در دست بررسی است.
باید یادآوری کرد که مریم در سال گذشته پیش از برگزاری سخنرانی سالیانه خود دچار ضربات سنگینی شد و تا حد فروپاشی نسبی تشکیلات خود در آلبانی و حتی کل اروپا پیش رفت و به همین خاطر نتوانست گردهمایی داشته باشد. لذا امسال در تلاش است تا به هر قیمت یک تجمع برگزار کند تا با توسل به آن، رسوایی های یکساله خود را بپوشاند و دوباره توجه دولت های اروپایی را به خود جلب کند. اما آنچه در روزهای گذشته دیده می شود، رسوایی های هرچه بیشتر است و این قضیه مریم را دچار بیماری های عصبی و روحی کرده که ظاهراً پایانی هم بر آن متصور نیست. در کنار این معضلات، برگزاری دادگاه غیابی سران فرقه مجاهدین در ایران هم دردی بر دردهای مریم افزوده و او را بشدت نگران استرداد در آینده کرده و بر شدت بیماری های عصبی او می افزاید که بعید نیست با جدی تر شدن قضیه استرداد، برای مدت طولانی تر در بیمارستان بستری شود.
حامد صرافپور