چند سالی بود که در تشکیلات مجاهدین خلق بودم. کار شبانه روزی و اغلب سنگین، وظیفه اکثر نیروها بود و روز و شب مان به این شکل سپری می شد. البته نشستهای مختلف و عملیات جاری و .. هم که جای خودش را داشت.
به هر ترتیب در برهه ای من دچار کمر درد شدید شدم و برای درمان به دکتر قرارگاه مراجعه کردم. آن زمان دکتر صالح که اهل آمل بود، دکتر قرارگاه ما بود. درد و علت درد کمر را برایش توضیح دادم. تشخیص دکتر صالح این بود که با بستن کمربند مشکلم را حل کنم. مدتی از کمربند استفاده کردم اما مشکل کمردردم حل نشد و برعکس روز به روز دردم بیشتر شد تا جایی که کمردرد بسیار حاد شده بود.
دوباره به دکتر صالح مراجعه کردم. این بار بعد از معاینه گفت که نیاز به عمل جراحی دارم.
پیگیر نوبت عمل شدم که گفتند حدود شش ماه دیگر نوبت به من می رسد. به این ترتیب در زمان مقرر به بغداد رفتم و در بیمارستان بستری شدم و چند روز بعد تحت عمل جراحی قرار گرفتم. بعد از عمل جراحی حدود ده روز در بیمارستان بستری بودم. در آن حال، به گمان خودم بالاخره فرمانده مقر یا مسئول مستقیم خودم حداقل یک بار برای ملاقات من می آیند. اما خب کسی سراغی از من نگرفت و در آن حالت درد و بیماری، تنهایی هم مزید بر علت بود تا حال روحیم هم به هم بریزد.
مگر مدام نمی گفتند بعد از پیوستن به تشکیلات مجاهدین خلق، خانواده معنا ندارد. مگر نمی گفتند خانواده شما مسعود و مریم رجوی و دیگر اعضای تشکیلات هستند. پس چرا حالا که نیاز به سرکشی و مراقبت داشتم، خانواده ای در کار نبود!
با خود می گفتم این چه مناسباتی است که در زمان سلامتی مانند برده از من کار می کشید و حالا که مریض شده ام کسی نیست حالی از من بپرسد. مدام در سرم می چرخید که اگر در ایران و در کنار خانواده ام بودم اوضاع اینگونه نبود. این قدر بی کس و بی یاور نبودم. خانواده ام و دوستانم قطعاً تنهایم نمی گذاشتند. هم به لحاظ جسمی و هم به لحاظ روحی مراقبم بودند.
اینجا فهمیدم که حرف تا عمل شان چقدر متفاوت است. رجوی به دنبال استثمار اعضا بود و بس. حال و روز هیچ کس برایش اهمیتی نداشت جز خودش. اگر گاهی رسیدگی حداقلی هم صورت می گرفت، دلیلش خود افراد نبودند بلکه بقایشان برای رجوی لازم بود تا به منافع قدرت طلبانه اش برسد.
محمد رضا گلی