یک طرف این داستان سازمانی پرطمطراق با شعار برابری و آزادی در صورتی که درست ۱۸۰ درجه برعکس، از زندانی کردن اعضای خود تا دشمن خطاب کردن خانواده اعضا، اما سوی دیگر انسان هایی که روزگارانی در اسارت همین سازمان بودند ولی در نقطه ای اراده خود را بکار بسته و تصمیم گرفتند زندگی آزادی داشته باشند.
روز یکشنبه سوم تیرماه ۱۴۰۳ انجمن نجات آلبانی یک گردهمایی بزرگ حقوق بشری در تیرانا برگزار کرد ، ولی درست برخلاف تصورات پوچ و توخالی اعوان و انصار سازمان مجاهدین نه پول کلانی در میان بود نه خرج میلیونی که مدعیان در بوق کرنا کرده بودند ، البته بی دلیل نیست چرا که این حماسه توسط بازوان خستگی ناپذیر اعضای انجمن نجات آلبانی رقم خورد ، پس جای سوختن داشت.
در این گردهمای بزرگ انجمن نجات آلبانی تعدادی از رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها و ده کانال تلویزیونی آلبانی شرکت کردند که فیلم و گزارش از این گردهمایی بزرگ تهیه و پخش گردید.
سازمان مجاهدین خلق که تحمل این گردهمایی را نداشت زوزه کنان به صحنه آمد و علیه برخی تلویزیون‌ها و رسانه‌ها پیامهایی ارسال کرد چون سازمان مجاهدین نتوانست با پول جلوی پخش این گردهمایی را بگیرد مجبور شد از شگردهای بعدی خودش یعنی به تهدید و فحاشی رو آورد.
پس از ۳۰ خرداد ۱۴۰۲ که اردوگاه مانز مورد بازرسی از طرف دولت آلبانی قرار گفت و مقدار زیادی مدارک و کامپیوترها و سرورهای غول پیکر ضبط و به همراه خود بردند در این یک سال سازمان مجاهدین در کرنر و در نقطه ضعف قرار گرفته است و در یک کلام می‌توان گفت به بن‌بست رسیده است.
در این یک سال مردم آلبانی به ماهیت کثیف سازمان مجاهدین و جنایت‌های رهبران این سازمان علیه اعضای خود پی بردند و هیچ محبوبیتی در آلبانی ندارد با تعدادی از مردم که صحبت شد همه مخالف حضور این سازمان در خاک آلبانی هستند و همه می‌گویند جنایت‌هایی که سازمان مجاهدین در حق پدران و مادران چشم انتظار انجام داده است نقض فاحش حقوق بشر است و در حق اعضا ظلم کرده است که حتی یک تماس چند دقیقه‌ای با خانواده را به آنها اجازه نمی‌دهد. و سران سازمان این کار را نقض حقوق بشر نمی‌دانند .
در پایان جا دارد جای سوخته سازمان مجاهدین را باید به هر شکلی خنک کرد که از جفتک زدن، تهمت زدن و تهدید کردن رسانه‌های آلبانی دست بردارد.
خلیل انصاریان – تیرانا