در زمان جنگ ایران و عراق، برای دفاع از وطنم راهی جبهه شدم. وظیفه خودم می دانستم که از خاک وطنم و از ناموس و مردمم دفاع کنم. بعد از مدتی به اسارت نیروهای بعثی درآمدم و به اردوگاه اسرا منتقل شدم.
اوضاع در اردوگاه اسرا خیلی شکننده بود. درد دوری از وطن و خانواده از یک طرف و شکنجه های روحی و جسمی وحشتناک از طرف دیگر، آدمی را بی تاب می کرد. سازمان مجاهدین خلق که در آن زمان دچار بحران نیرو شده بود، با همدستی صدام تلاش کرد تا از میان اسرا برای خود نیرو جذب کند. من و دیگر اسرا شناخت آنچنانی از سازمان مجاهدین نداشتیم و به همین علت فریب خوردیم و جذب شدیم. ما با خیال اینکه از این ستون به آن ستون فرج است، راهی پادگان اشرف شدیم تا از آنجا راهی به وطن باز کنیم اما خبر نداشتیم که از چاله به چاه می افتیم.
چند ماه که گذشت و با دیدن مناسبات مجاهدین خلق درخواست جدایی دادم که پذیرفته نشد. درخواست کردم مرا به همان اردوگاه اسرا بازگردانند که باز هم قبول نکردند. نه تنها قبول نکردند بلکه برخورد تندی با من شد و با تهدید مرا از خواسته ام منصرف کردند. این پروسه 16 سال طول کشید.
هیچ راه نجاتی متصور نبود تا اینکه صدام سقوط کرد و رجوی اربابش را از دست داد. اوضاع برای سازمان کمی به هم ریخته شده بود و این فرصتی بود برای افرادی مثل من که خودمان را از آن جهنم خلاص کنیم.
به هر سختی که بود توانستم خودم را نجات بدهم و به وطن و نزد خانواده ام بازگردم. بدو ورودم چه لحظات شیرینی و چه دقایق لذت بخشی را تجربه کردم. تجربه ای که همچنان ادامه دارد. هر روز و هر شب خداوند را به خاطر این موهبت شکر می کنم. شکر می کنم که توانستم خودم را نجات بدهم. شکر می کنم که دیگر درگیر مناسبات فرقه رجوی نیستم. شکر می کنم که خانه و زندگی و همسر و فرزند دارم. شکر می کنم که حس همسری و پدری را تجربه کردم. شکر می کنم که مجبور نیستم هر دقیقه و هر ساعت به دلایل واهی مورد سرزنش قرار بگیرم. شکر می کنم که مجبور نیستم خوابم را و رویاهایم را بازگو کنم و مورد سرزنش قرار بگیرم. شکر می کنم که می توانم کار کنم و در آمد کسب کنم و هر طور بخواهم خرج کنم. شکر می کنم به خاطر تفریحات و خوشی های کوچک و بزرگم در کنار خانواده و دوستان.
فاضل فرهادی