سازمان مجاهدین خلق در حوالی نیمه دهه ۱۳۴۰ بر بنیاد محافلی از جوانان و دانشجویان شکل گرفت و این سازمان در جریان تدوین استراتژی،”مبارزه مسلحانه” را به عنوان ابزار سرنگونی حکومت پهلوی برگزید و پس از انقلاب اسلامی علیه مردم دست به قتل و کشتار زدند. دامنه جنایت این گروه تروریستی البته معطوف به ایران و ملت ما نبود بلکه رهبران و اعضای این سازمان تروریستی در کشتار مردم کُرد عراق هم دست داشتند. بخشی از این جنایت در فیلم سینمایی “نفوذی”به کارگردانی احمد کاوری و مهدی فیوضی به روی پرده سینما رفته است.
ایرج صالحی از اعضای جدا شده این سازمان درباره دست داشتن گروه تروریستی رجوی می گوید: جنایات او علیه مردم کردستان کارنامه قطوری است که در این مطلب به تعدادی از آنها به عنوان نمونه اشاره خواهم کرد:
۱- در زمانی که مردم سردشت با بمب‌های غیرمتعارف و ممنوعه شیمیایی توسط ارتش صدام مورد حمله و قتل عام قرار گرفتند، رجوی‌ها نه تنها از مردم کُرد دفاع نکردند، نه تنها هیچ بیانیه یا اطلاعیه‌ای در محکومیت این اقدام ندادند، بلکه به عنوان “ارتش خصوصی” مشغول مزدوری برای صدام بودند و این جنایت او را با سکوت مورد تأیید قرار می دادند.
۲- یکی از اصلی‌ترین عوامل قتل عام مردم کردستان ایران و عراق با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، فردی بود به نام “علی حسن المجید” پسر عموی صدام که به دلیل این جنایت‌ها در بین مردم بخصوص مردم کردستان به “علی شیمیایی” شهرت یافت. برخی از جرایم او عبارت بودند از :
– نسل‌کشی کُردهای عراق که بخشی از آن به قتل و زنده به گور کردن ۱۸۲٬۰۰۰ کُرد عراقی در ۱۰۰ روز
– دستور بمباران شیمیایی شهر سردشت در سال ۱۳۶۶
– دستور کشتار ۵۰۰۰ کُرد در حلبچه به وسیله سلاح‌های شیمیایی در سال ۱۳۶۷
رجوی‌ها با این فرمانده کُردکش همکاری بسیار نزدیکی داشتند به طوری که به دستور صدام، پس از آن که قرارگاهی موسوم به “حبیب” در حوالی شهر بصره عراق به فرقه تروریستی رجوی اعطاء شد. حسن المجید فرمانده مستقیم منطقه و کسی بود که با رجوی‌ها در منطقه بصره عراق کار می‌کرد و فرماندهان فرقه در آن ناحیه باید با او همآهنگ می‌شدند. به این ترتیب رجوی‌ها برای قاتل مردم کردستان به صورت مستقیم مزدوری می‌کردند.
۳- پس از اولین حمله آمریکا به عراق، مردم این کشور و بخصوص کُردها و شیعیان که بیشتر از بقیه مورد ستم و جنایت صدام قرار گرفته بودند، جنبشی را برای سرنگونی صدام راه انداختند. اما رجوی‌ها به عنوان مزدوران و متحدان صدام، در وحشت از آینده خود در عراقِ بدون صدام، شروع به مقابله با مردم عراق و بخصوص کُردهای این کشور کردند. برخی از اقدامات فرقه تروریستی رجوی که به دستور رجوی‌ها علیه مردم کردستان عراق صورت گرفت عبارت بودند از:
– گلوله‌باران توپخانه‌ای مردم شهر”کفری”
– درگیری با نیروهای کُرد در حوالی شهرک “سلیمان بک” که قصد پیشروی به سمت بغداد برای تصرف این شهر را داشتند و کشتن و اسیر کردن تعدادی از آنها
– کشتار مردم کردستان عراق و حتی نمونه هایی از زیر گرفتن آنان با شنی نفربرها
– دو درگیری بزرگ با نیروهای کُردی در مناطق کردنشین موسوم به عملیات های “مروارید ۱” و “مروارید ۲”
– اسیر کردن دهها تن از مردم کُرد و نگهداری آنها در زندان های فرقه تروریستی رجوی – تلویزیون فرقه در آن زمان فیلمی از این افراد را نشان داد.
– حمله به مواضع نیروهای کُرد در منطقه شهر “کلار” که طی آن چند تن از نیروهای فرقه نیز کشته شدند.
۴- بعد از پایان جنگ، رژیم صدام اقدام به تخریب و تخلیه بسیاری از روستاهای کردنشین کرد که به عملیات “انفال” معروف است. این عملیات در سال ۱۳۶۷ انجام شد و در جریان آن نیروهای صدام، بیش از ۱۸۰ هزار (به نقل از بعضی منابع بیش از ۲۰۰هزار نفر) کُردهای ساکن عراق را قتل‌عام کردند.
بنا بر آمار تأیید شده، طی عملیات هفت‌ماهه انفال از فوریه تا سپتامبر ۱۹۸۸، که در استان‌های “کرکوک”، “دیاله”، “نینوا” و “صلاح الدین” اجرا شد، بیش از ۴۲۰۰ روستا نابود و بیش از ۱۸۲ هزار نفر مردم بی‌دفاع به قتل رسیدند که از لحاظ گستردگی و حجم کشتار و درنده‌خویی، نزد بسیاری از کشورها و سازمان‌های بین‌المللی به‌عنوان یکی از فجیع‌ترین جنایات علیه بشریت به ثبت رسیده است. طی این عملیات شهرهای “حلبچه”،”طویلا”، بخش “خورمال”، “سیدصادق”، “پنجوین”، “قلعه دیزه”، “سنگ سر”،”جوارتا”، “قلاچولان” و “ماووت” به تمامی ویران و از سکنه خالی شدند. بیشتر مردم کشته شده از دو شهر “چمچمال” و “کلار” بودند. این شهرها بعداً از نو ساخته شدند.
رجوی‌های ضدکُرد نه تنها در آن زمان هیچ اقدامی در محکومیت این جنایت نکردند بلکه بدلیل همراهی با صدام و مزدوری برای او، یک منطقه بزرگ مانور و میدان تیر بسیار بزرگ در منطقه “حمرین” که در داخل آن روستاهای ویران شده مردم کُرد قرار داشت، به عنوان جایزه در قبال این سکوت و مزدوری، از صدام دریافت کردند. بعدها در زمان حمله اول آمریکا به عراق، نیروهای فرقه چند ماه در این منطقه مستقر بودند.