عبدالله افغان عضو نجات یافته از تشکیلات مجاهدین خلق، با اعضای انجمن نجات مازندران در محل دفتر این انجمن دیدار و گفتگو کرد. ایشان درباره این دیدار می نویسد:
بعد از مدت طولانی با دوستانم در انجمن نجات مازندران دیدار داشتم. و دوستان در انجمن نجات مازندران مطابق معمول از من پذیرایی گرمی کردند و مرا از اوضاع و احوال کمپ مجاهدین خلق در آلبانی مطلع نمودند. و وقتی وارد جزئیات شدند دریافتم که سران مجاهدین خلق باز هم به مانند اشرف در عراق افراد را در یک مدار بسته با محدودیت های زیادی محصور کردند به طوری که نمی توانند براحتی از آن محل فرار کنند.
در گفتگویی که با دوستان در دفتر انجمن نجات داشتم، تاکید کردم که افراد را در یک چهاردیواری محبوس کرده اند. کسانی که ادعا دارند می خواهند ایران را آزاد کنند متاسفانه خودشان افراد را محبوس کرده اند. اگر سازمان مجاهدین ادعا دارد که برای آزادی می جنگد لااقل در ابتدا به اعضای خودش آزادی بدهد سپس به فکر آزادی ایران باشد! به قول معروف چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است .
متاسفانه در این دیدار خبر مرگ علی نجاتی و محسن حمزه لوییان را هم شنیدم. علی نجاتی را می شناختم و بسیار زیاد متاسف شدم و موضوعی که به ذهنم آمد، این بود که چرا پیرها در سازمان سکته نمی کنند و فقط جوانترها سکته ناگهانی می کنند؟! البته برایم قابل هضم است زیرا لایه های پایین از طرف مسئولین به غایت زیر فشار هستند به همین دلیل لایه های پایین آسیب می بینند. در ضمن باید بگویم در تشکیلات معروف بود که می گویند لایه های بالا جزء سرمایه های سازمان به حساب می آیند بنابراین به آنها رسیدگی خاص می شود هم از نظر پزشکی و هم از نظر تغذیه. برایم روشن است تمام سختی ها و فشارها را همین افراد تحمل می کنند. علاوه بر این رجوی به خون اعضای خود برای ادامه حیات ننگین خود نیاز دارد .
در پایان آرزو کردم هر چه زودتر راهی باز شود تا افرادی که هنوز در این کمپ اسیر سازمان هستند آزاد شوند. به امید آن روز .
عبدالله افغان