صدای کسانی باشیم که در تشکیلات رجوی اسیر شده اند

سازمان مجاهدین خلق از آغاز فعالیت‌هایش تاکنون، همواره با نقض گسترده حقوق اولیه اعضایش همراه بوده است. شرایط تشکیلاتی حاکم بر این سازمان چنان سختگیرانه و محدودکننده است که دسترسی به کوچک‌ترین حقایق دنیای بیرون یا حتی اخبار ساده نیز به امری غیرممکن بدل شده است. این وضعیت را تنها می‌توان نمونه‌ای آشکار از برده‌داری نوین دانست.

در این سازمان، اعضا نه‌تنها از ارتباط با خانواده‌های خود محروم‌اند، بلکه حتی حق دسترسی به رسانه‌ها و اخبار روز را نیز ندارند. برای نمونه، برای شنیدن اخباری از جهان بیرون، اعضا مجبور بودند به روش‌های بسیار مخفیانه و خطرناک متوسل شوند. استفاده از یک رادیوی کوچک، که مخفیانه بین اعضا جابه‌جا می‌شد، تنها راه اطلاع از اخبار خارجی بود. اعضا باید با دقت زمان و مکان مناسب را انتخاب می‌کردند تا بتوانند به این رادیو دسترسی پیدا کنند. قرارهای مخفیانه در توالت، زمان شست‌وشوی لباس یا حتی داخل حمام، فرصتی محدود برای شنیدن چند دقیقه‌ای اخبار فراهم می‌کرد.

هر خبری که شنیده می‌شد، به‌سرعت یادداشت می‌شد و به شکل نامه بین اعضا دست به دست می‌گشت تا دیگران نیز مطلع شوند. این شیوه نه‌تنها نشان‌دهنده فشارهای غیرانسانی درون سازمان است، بلکه چهره واقعی این فرقه را به‌عنوان یک ساختار تمامیت‌خواه و ناقض حقوق بشر آشکار می‌کند.

هر بار که به این تجربیات فکر می‌کنم، خشم و اندوهی عمیق وجودم را فرا می‌گیرد. چگونه می‌توان پذیرفت که در دنیای امروز، انسانی به‌عنوان عضوی از یک سازمان، همچون یک برده مدرن زندگی کند؟ رفتار سازمان مجاهدین با اعضای خود، نمونه بارزی از سوءاستفاده سیستماتیک و نقض آشکار حقوق اولیه هر انسان است.

هدف من از بیان این حقایق، روشنگری درباره ماهیت واقعی تشکیلات رجوی است. خائن و وطن‌فروش، واژه‌هایی هستند که به‌خوبی رفتار و سیاست‌های این سازمان را توصیف می‌کنند. باید صدای کسانی باشیم که در این تشکیلات اسیر شده‌اند و از حقوق انسانی خود محروم‌اند. آشکار کردن حقایق و افشای جنایات سازمان مجاهدین، وظیفه‌ای انسانی است که نباید از آن غافل شد.

مهدی سلیمانی عضو انجمن نجات تیرانا