زندگی آغشته به خون – قسمت اول

عجوزه ی رنگارنگ سازمان مجاهدین خلق، مریم قجر عضدانلو( ملقب به مریم رجوی )، از دیرباز خود را لایق زندگی بورژوایی دانسته و با سوءاستفاده از منابع مالی نامشخص این سازمان ، هر روز در فرنگ به رنگی در می آید. از سویی این ملکه ی مجاهدین، همیشه خود را بانی و سردمدار انقلابی ایدئولوژیک معرفی می کند که در نقطه ی مقابل دنیای بورژوازی ایستاده است. اما هرچه زمان می گذرد این ادعای او بیشتر رنگ می بازد و اثبات می شود که او غرق در تجملات بورژوازی بوده است.

ما هر بار که مدعی می شدیم مریم رجوی سمبل ریا ، حیله، تظاهر و دورویی است، کسی باور نمی کرد، اما این بار شاهد از غیب رسید:
هفته نامه ی فرانسوی ” کانار آنشنه” در شماره ی چهارشنبه نوزدهم مارس (29 اسفند 1403) خود فاش کرد که مریم رجوی رهبر سازمان مجاهدین خلق ایران منظماً و با پرداخت مبالغ هنگفت در هتل‌های مجلل و گران‌قیمت آب گرم در فرانسه سکونت می‌گزیند. هفته‌نامۀ فرانسوی با استناد به مدارکی که به دست آورده نوشته است که دست‌کم در بیست سال گذشته خانم رجوی دو بار در سال برای انجام “تالاسوتراپی” (یا دریا درمانی) در این اقامتگاه‌های مجلل سکونت می‌گزیند. به نوشتۀ “کانار آنشنه” مبلغی که خانم رجوی تنها در سال ٢٠٢٤ صرف این دست اقامت‌ها کرده به ۱۳٠ هزار یورو می‌رسد. “کانار آنشنه” تصریح می‌کند که صورت‌حساب‌های خانم رجوی در این اقامتگاه‌های مجلل با وجه نقد پرداخت می‌شود. برای نمونه، در دسامبر سال ٢٠٢۳ هزینۀ اقامت خانم رجوی در هتل پنج ستارۀ “ویشی” به ٦٥ هزار یورو و هزینۀ اقامت دیگر او در بهار سال گذشته در هتل مجلل “بیاریتز” به ۳۸ هزار و ۱٤٠ یورو رسید که جملگی به صورت نقد پرداخت شدند.

این همه در حالی است که زنان نگون بخت در سازمان مجاهدین خلق در آلبانی حق استفاده از یک کرم ضدآفتاب را هم ندارند و از 5 صبح تا 11 شب باید از آنها بیگاری کشیده شود، وضعیت مردان هم بهتر از زنان نیست، تازه نگهبانی های نصف شب هم به این بیگاری ها افزوده می شود.

هنوز یادمان نرفته است که در نشست های طعمه سال 1379 ، چطور همین عفریته سرمان داد می کشید که ما طعمه ی خارجه نداریم و هر کس خواهان رفتن به خارج است طعمه ی بورژوازی می شود و ما طعمه نداریم، مسعود رجوی هم تصریح می کرد:
“ما نمی گذاریم کسی به خارج برود زیرا کسی که خواهان رفتن به خارج است « طعمه می باشد و ما طعمه خارجه دوست نداریم » ما جلوی کسی که بخواهد جدا شود را نمی گیریم اما فقط می تواند به ایران برود”

بعد از انتخاب خاتمی بسیاری از افراد در سازمان مسئله دار شدند و خواهان جدایی از سازمان بودند که رجوی این بار با برقرار کردن نشست های جنایتکارانه ای بنام نشست های طعمه که چند ماه در قرارگاه باقرزاده در جریان بود سعی در جلوگیری از فروپاشی سازمانش کرد. وی در این نشست ها گفت ما نمی گذاریم کسی به خارج برود زیرا کسی که خواهان رفتن به خارج است طعمه می باشد و ما طعمه خارجه دوست نداریم. ما جلوی کسی که بخواهد جدا شود را نمی گیریم اما فقط می تواند به ایران برود و نه خارج و چند شرط داریم:

ابتدا باید فردی که خواهان جدا شدن است جلوی دوربین فیلمبرداری حاضر شده و در نشست یگان خودش به این اعتراف کند که سازمان هیچ مشکلی ندارد و خود فرد است که به دلیل مشکل جنسی خواهان جدا شدن از سازمان می باشد. سپس افراد یگان حرف های خود را (که همان فحش و کتک و ناسزا بود) به این فرد بزنند. همچنین : برای سوختن اطلاعات این فرد، وی باید دو سال در زندان انفرادی اشرف تحت عنوان خروجی بماند. ضمنا ما با مقامات عراقی صحبت کرده ایم که بعد از این دو سال، فرد خواهان جدایی را به عراقی ها تحویل بدهیم تا به دلیل ورود غیر قانونی به عراق او را محاکمه کنند!!! (ورود غیر قانونی به عراق در زمان صدام 8 سال محکومیت در زندان ابوغریب را به همراه داشت)

جزوه ای مبسوط هم در خاتمه ی این نشست ها تدوین شده بود که برای سرکوب بیشتر اعضاء در قرارگاه های مربوطه و در نشست ها دنبال می شد.

این چه سازمانی است که رهبران آن در بهترین شرایط و امکانات لوکس زندگی می کنند، اما اعضای مفلوک و درمانده در بدترین شرایط به سر می برند؟

ادامه دارد

محمد رضا مبین