بالاخره تکه زمینی که مجاهدین در زمان صدام حسین در پاداش وطن فروشی هدیه گرفته بودند، دولت عراق کنترل آن را به عهده گرفت و بزودی به صاحب اصلی آن یعنی مردم و دولت عراق باز پس داده خواهد شد.
مجاهدین در این مورد بسیار تلاش کردند که باز خود را به یک قدرت خارجی، این بار آمریکا، آویزان کنند. ولی نه چاپلوسی و جاسوسی برای آنها جواب داد و نه حتی تظاهرات در مقابل کاخ سفید برای عدم کنترل دولت عراق بر قرارگاه اشرف، و ناگزیر بر این امر با انتشار مصاحبه ژنرال پتریوس فرمانده نیروی چند ملیتی درعراق از قول وی نوشت:
" ما پروسه انتقال امنیت را به نیروهای عراقی که اکنون به ما می پیوندند شروع کرده ایم. نیروهای عراقی مشترکا با ما برای امن کردن کمپ اشرف کمک می کنند. فرمانده نیروی چند ملیتی گفت «ما طبق قانون بین المللی ملزم هستیم تا از دولت عراق تضمین هایی را بخواهیم که مجاهدین کماکان از امنیت برخوردار خواهند بود و حفاظت شده خواهند ماند.ما اخیرا این تضمین ها را دریافت کرده ایم و بنابراین پروسه طراحی انتقال امنیت از نیروهای امنیتی ائتلاف به نیروهای امنیتی عراق را شروع کرده ایم. " (به نقل از سایت سازمان مجاهدین)
اتفاقا مطلب بالا همان چیزی است که مسئولین دولت عراق می گوید که ما خود کنترل و حفاظت مجاهدین را بر عهده خواهیم گرفت، بنابراین در این شرایط جای شانتاژ و جوسازی برای رهبران مجاهدین وجود ندارد.
اما در مورد تکه زمینی که مسعود رجوی آن را بلافاصله بعد از سرنگونی صدام حسین " شهر اشرف " نامید، در حالیکه تا قبل از آن آنها مصر بودند که آن را قرارگاه و پادگان مرکزی مجاهیدن بنامند.
در این تکه زمین سران مجاهدین خلق با بکارگیری مستمر توان و انرژی وقت افراد خود و برای مشغول نگهداشتن آتها توانستند این زمین خشک را دارای راه ها، کاشتن درختان زیاد و ساختن ساختمان ها و غیره کنند. چه ساعت های طولانی فرزندان ایران زمین را به بیگاری وادار کردند و بسیار بر آنها سخت گیری کرده و بی خوابی داده اند تا این زمین خشک به شکل کنونی در بیاید. زمانی نیز که از طرف آمریکا خلع سلاح شده بودند، باز هم از رو نرفتند و شروع به ساختن مسجد و غیره کردند و بر مالکیت آن اصرار بیجا ورزیدند.
من در تاریخ فوریه 2006 مقاله ای تحت عنوان " تفاوت شهر مجاهدین با شهر معمولی " نوشته بودم و عاقبت این تکه زمین را پیش بینی کرده بودم که چند سطری از آن را در زیر می آورم:
در این شرایط حساس سران مجاهدین خلق باز هم به شکل احمقانه ای بجای اینکه به فکر چاره ای برای این وتاقعیت تلخ باشند، باز هم می خواهند با لشگر کشی و تظاهرات و غیره مشکلشان را بطور سیاسی حل کنند. نمی دانم چرا هیچ وقت سر عقل نمی آیند.
اما دو خبر در هفته گذشته وجود داشت که مجاهدین را بیش از گذشته در تنگنا قرار داد.
در هفته اخیر یکی از سرکردگان مجاهدین یعنی آقای جعفرزاده به تلویزیون صدای آمریکا دعوت شده بود، به چیزهایی از قبیل وجود استخر، مسجد،قبرستان و درختکاری خیابان ها می بالید و اصرار داشت که به این دلیل بگوید این تکه زمین " شهر " است و برای همیشه متعلق به خودشان است و بدون در نظر گرفتن واقعیت تلخ موجود، به حاکمیت داشتن آن پافشاری می کرد.
در همین اثنا که در رابطه با مناسبات مجاهدین خلق با افراد ناراضی و داشتن زندان و غیره سؤال شد. جعفرزاده همه را انکار کرد که مجری برنامه آقای فرهودی گفت که جداشدگان بر امر داشتن زندان و بدرفتاری مجاهدین با آنها را افشا کرده اند و یکی از آنها یعنی آقای سبحانی روی خط تلفن است. وقتی که آقای سبحانی وجود زندان ها و دیگر رفتار ناشایست مجاهدین را برملا کرد، مجری برنامه از جعفرزاده خواست جوابی بدهد.
من انتظار داشتم لااقل جعفر زاده خودش را جلوی دوربین تلویزیون بتواند کنترل کند و مؤدبانه و با نزاکت صحبت کند ولی چه خوب شد که وقتی دیدم با همان لحن غیر مؤدبانه و ادبیات توهین و دشنام بر آشفته شده، صورتش سرخ و سفید شد و ابروانش به حالت اخم کردن در آمد و بنای مزدور و مامور رژیم و وزارت اطلاعاتی خواندن آقای سبحانی را گذاشت و از جواب دادن طفره رفت و حتی به آقای فرهودی مجری برنامه صدای آمریکا، خورده گرفت که چرا ایشان آقای سبحانی را روی خط تلفن آورده اند. البته زمانی جعفرزاده اینگونه برآشفته شد در حالیکه خودش را یک فرد مستقل معرفی کرده بود نه سخنگو و مسئول ارشد مجاهدین.
ماهیت مجاهدین خلق همین است که هرگز توان روبرو شدن با منتقدین خودشان را ندارند و فقط دورادور به بد و بیراه گفتن و تهمت زدن به تمام افراد و گرو ها و شخصیت ها مشغول می باشند.
اما نکته دوم که آن هم در ارتباط با قرارگاه اشرف و اسرای آن می باشد، در حضور اعضای جداشده مجاهدین در پارلمان اروپا اتفاق افتاد. خبری که در این مورد در سایت ها منتشر شده است حاکیست که در این جلسه در پارلمان اروپا سه نفر از افراد گرفتار در کمپ اشرف، خانم نسرین ابراهیمی، آقای حسن پیرانسر و آقای حمید سیاه منصوری که در هفته های قبل خود را از عراق به اروپا رسانده اند، از شرایط اسارت بار در قرارگاه اشرف سخن گفته اند. بنابراین بنظر میرسید با توجه به محدودیت هر چه بیشتر برای فرقه مجاهدین خلق در عراق در آینده شاهد آزادی بیشتر اعضای اسیر در قرارگاه اشرف باشیم.
بتول ملکی، کانون آوا، سیزدهم سپتامبر 2008