آرش رضایی: آقای حاتمی اشاره کردید به اینکه خانم زهرا بازوچیان فرمانده قرارگاه 2 بود. همان خانمی که یک پایش کمی مشکل داشت و قدری نیز عصبی و عبوس بود؟
آقای سیامک حاتمی: بله. زهرا بازوچیان یک پایش می لنگید چون کوتاهتر از پای دیگرش بود. من خاطره تلخی از این خانم دارم. برخوردهایش با نفرات در قرارگاه با بچه ها اکثر خشن بود. اصولا ایشان آدمی تند خو بود. وقتی عصبانی می شد از کلماتی مثل غلط کرده یا بیخود کرده علیه مخاطبین خود استفاده می کرد.
آرش رضایی: خانم مهناز گرامیان بر خلاف خانم زهرا بازوچیان که فرمانده FM شما بود، تفاوت های رفتاری آشکاری با خانم بازوچیان داشت.
سیامک حاتمی: بله، مهناز گرامیان زن ساکتی بود و حالت های عصبی نداشت. من برخورد تندی از او ندیدم. خیلی خونسرد بود. فرمانده زن دیگر قرارگاه FM1 که نزد خود مهناز گرامیان بود. اسم فامیل او یادم نیست فرح نام داشت و مثل مهناز نسبتا زن آرامی بود.
آرش رضایی: آقای حاتمی، همه ما به خوبی واقف هستیم بعد از خلع سلاح نیروها از سوی ارتش امریکا و انتقال اجباری همه افراد ارتش آزادیبخش به قرارگاه اشرف و نیز فرار مریم و عده ای از کادرهای رده بالای تشکیلاتی به پاریس و ناپدید شدن مسعود رجوی بر خلاف همه گنده گویی هایی که قبل از فروپاشی رِژیم صدام داشت، افراد و کادرهای مجاهدین اغلب بشدت متناقض شدند سوالات فراوانی ذهن آنها را به خود مشغول کرده بود. مسئولین قرارگاه اشرف برای جلوگیری از شدت یافتن تناقض های ذهنی بچه ها در اشرف نشست موسوم به بازسازی تشکیلات را ترتیب دادند شما در آن نشست شرکت کردید؟
سیامک حاتمی: بله، همه افراد بالاجبار در آن نشست شرکت کردند. نشست بازسازی تشکیلات اولین نشست ما بعد از فروردین سال 84 بود. به صورت لایه ای از سراسر سازمان در سالن اجتماعات با مسئولیت خانم پروین صفایی و خانم صدیقه حسینی بمدت یک ماه برگزار شد. ما هفته ای سه یا چهار جلسه صبح یا بعد از ظهر بمدت 4 تا 5 ساعت نشست داشتیم. ادامه نشست ها در FM ها در صبح و بعد از ظهر برگزار می شد. یعنی در پایان یا قبل از نشست، با FM مان که مهناز گرامیان بود، نشست توجیهی داشتیم. لایه ما M جدید بود تعداد ما تقریباً 1000 نفر بود و این نشست ها برای تمام سازمان لایه ای گذاشته می شد.
ما را با آیفا به نشست می بردند در محل مشخصی می نشستیم. دفتر و کاغذ هم با خودمان می بردیم. روزهای سختی بود که بر من می گذشت با خود می گفتم دوباره شست و شوی مغزی شروع شد. روزی در نشست صدیقه حسینی وارد شد و به روی صحن رفت و پشت میکروفن قرار گرفت و گفت فکر می کنید برای چه چیزی اینجا جمع شده ایم؟ خیلی ها گفتند نمی دانیم، چند نفر از افراد رفتند و تحلیل های خود را در مورد موضوع نشست گفتند بعد از چند دقیقه صدیقه گفت: بحث بازسازی تشکیلات است. ما در زمان جنگ و بعد از آن از پرداختن به مسئله تشکیلات و اصول آن غافل شدیم و الان می خواهیم به آن بپردازیم و ببینیم دلیل اینهمه فرمان ناپذیری، کنتاکت و دعوا بین مسئول و تحت مسئول چه چیزی است؟ صدیقه ادامه داد مگر نمی گوییم که تشکیلات ظرف مبارزه است و دار و ندار ما است پس چرا اینقدر بی تفاوت هستیم و کاری را می کنیم که دشمن می خواهد. بعد از صحبت صدیقه حسینی طیق معمول عده ای چاپلوس رفتند پشت میکروفن و حرف های او را تایید کردند و در اثبات حرفهای او فاکت هایی که خودشان داشتند یا از دیگران دیده بودند را گفتند. اغلب بچه ها یعنی در حدود 90 درصد از نفرات پشت میکروفن نرفتند یا عده ای آخر سالن نشستند یا پشت پرده قدم می زدند. معلوم بود همه شان ناراحت هستند بحث روی موضوع مسئول و تحت مسئول را یک عده چاپلوس تایید کردند و فاکت گفتند. فردی به اسم هوشنگ افشار گفت: این بحث یکطرفه است چون ما باید به حرفهای شما گوش کنیم در حالیکه مسئول نشست هم باید حرف ها و نقطه نظرات دیگران را بشنود و از تحت مسئولین یاد بگیرد و این درست نیست بحث یک طرفه باشد. صدیقه ساکت بود ناراحت به نظر می رسد بعد گفت: این بحث برای شماست برای لایه شما برای ما هم جداگانه بحث شده است ولی الان نوبت شما است و هوشنگ چیزی نگفت.
آرش رضایی: در رابطه با واکنش بچه ها نسبت به سخنان صدیقه و نشست بازسازی تشکیلات توضیحی دارید؟
آقای سیامک حاتمی: نشست بعد از چهار ساعت تمام شد تقریباً 90 درصد آدمها به هم ریخته و در فکر بودند همیشه در سازمان وقتی اینگونه بحث سر فصلی که می شد ماکزیموم فشار روی بچه ها و کادرهای تشکیلاتی بود چون از سوی فرماندهان قرارگاه اشرف به آنها دستور داده شده بود در اینجور نشست ها باید طلبکاری ها و انتقادات جدی و تناقضات خود را کنار می گذاشتند و بر علیه خود می نوشتند. دو هفته اول در نشست بحث شد و فشار روی ذهن و روح بچه ها طاقت فرسا بود.
ادامه دارد…
مکان گفتگو: دفتر انجمن نجات آذربایجانغربی
تنظیم از آرش رضایی