مریم رجوی و حقوق بشر کذایی اش

یکی از اساسی ترین و مهم ترین حقوق انسان ها، براساس همه کنوانسیون ها و موازین حقوق بشری بین المللی، حق آزادی بیان و عقیده است و این همان چیزی است که رئیس جمهور خود خوانده شورای ملی مقاومت، مریم رجوی، همواره ادعا می کند به آن معتقد است و جمهوری اسلامی را به « محدود کردن تجمع های صلح آمیز و آزادی عقیده و بیان » محکــوم می کند. (برای نمونه، خطاب مریم رجوی به کمیته مجمع عمومی سازمان ملل، 20 نوامبر 2009)
هنگامی که در نوامبر 2009، در راستای کمپیــن تبلیغاتی اش، مریم رجوی به نــروژ می رود و بار دیگر شعارهای دمکراسی خواهانه اش را با ژست های حقوق بشری یک مدافع آزادی و حقوق انسان ها، تکرار می کند، از چه نوع حقوق بشری صحبت می کند؟
درست در همان ماه، در روز بیست و هشتم نوامبر 2009، درحالی که گروهی از اعضای سابق سازمان گردهمایی اعتراضی و نمادین در شهر سرژی فــرانسـه، درحومه پاریس برگزار می کنند تا علیه حضور مریم رجوی و گروهش در فرانسه اعتراض کنند، عوامل فرقه مخرب رجوی، به تظاهرکنندگان حمله می کنند و آنها را از ناحیه سر و صورت و چشم زخمی می کنند. درگیری های فیزیکی با دخالت پلیس پایان می گیرد.
واکنش سازمان مجاهدین خلق درقبال چنین گردهمایی کوچک، عادی و البته سیاسی، از سابقه سراسر خشونت و ترور و سرکوب سازمان بعید نیست چرا که همواره، تنها رویکرد سازمان برای پاسخ به منتقدان و مخالفان حذف فیزیکی آنها به هر قیمتی بوده است.
امروز که رهبران سازمان روند افول گروهکشان را شاهد هستند، هرگز نخواسته اند واقعیت ها را بپذیرند و درعوض همواره راه اشتبـاه را پیش گرفته اند، چاره ای ندارند جز انکه در اقدام های شتاب زده به خشونت و سرکوب مخالفانشان در درون و بیرون فرقه روی آورند. این دقیقاً همان پدیده ای است که تروریسم نامیده می شود: استفاده از رفتارهای غیرقانونی و اعمال خشونت آمیز برای سرکوب مخالفان و ارعاب و تهدید آنها.
البته کمی احمقانه است که باور کنیم سران مجاهدین خلق می توانند انتقادها علیه خودشان را متوقف کنند چرا که بیشتر این مخالفان همان اعضای سابق سازمان هستند که حتی در فضای خفقان و رعب و وحشت سازمان (فرقه) عقیده مخالف خود را ابراز کردند و اکنون که درفضای دمکراتیک کشورهای غربی هستند از هر فرصت و وسیله ای برای افشای ماهیت سرکوب گر و فرقه ای مجاهدین خلق بهره می برند. فرقه ای که آنها قربانیان خشونت ها و روش های کنترل ذهنش بوده اند و بخش بزرگی از عمرشان را در آن از دست داده اند.
چنین حرکات خشنی که اعضای شستشوی مغزی شده سازمان مجاهدین در مقابل چشم شهروندان اروپایی مرتکب می شوند مانند آنچه در سرژی رخ داد، پرسش عظیمی را به ذهـن می آورد از آنچه مریم رجوی ادعا می کند: اینکه چرا کسی که خود را فعال حقوق بشر و مدافع آزادی معرفی می کند به اعضایش چنین دستوراتی می دهد. همچنین هواداران حقوق بشر همواره خطر حضور فرقه مخربی چون مجاهدین در اروپا را مدنظر قرار می دهند.
مزدا پارسی