در آخرین نشست تشکیلاتی اعضای گروه تروریستی مجاهدین با رهبر فراری این گروه در تاریخ 27 اردیبهشت 1389که اختصاص به بررسی مهمترین بحران ِ مبتلابه مجاهدین یعنی درخواست خانواده‌ی اعضاء برای دیدار فرزندانشان و حضور آنها در مقابل اردوگاه داشت، رجوی راه کار مورد قبول و علاقه‌اش برای پایان بخشیدن به حضور نامشروع و غیرقانونی مجاهدین در عراق و برچیده شدن اردوگاه این گروه را پیشنهاد کرد. در این نشست،رجوی که پس از افشای فرصت طلبی اش برای سوء استفاده از حضور خانواده ها به منظور مطرح شدن، ناچار از اعتراف به این شیوه ی نخ نما شده بود، گفت: " من اگر به جای رژیم(بخوانید خانواده ها) بودم در عوض آن که خانواده ها را برای فروپاشاندن مجاهدین اینجا بیاورم به مالکی دستور می دادم اگرنمی توانی اینها را جمع کنی، بلوکه شان کن که هیچ ارتباطی با بیرون نداشته باشند و به هیچ وجه مطرح نشوند. "! واضح است که رجوی برای خلاص شدن از وضعیتی که به شدت باعث بی آبرویی وی شده و ابعاد حیرت آوری از اعتقادات ضدانسانی فرقه اش را به نمایش گذاشته است، تاکتیک فرار به جلو را انتخاب کرده و چنین پیشنهادی را ارائه می‌کند و گرنه چه کسی است که نداند به صف کردن افرادی که خانواده هایشان تقاضای ملاقات آنها را کرده و اجبار آنان به انجام مصاحبه های تلویزیونی و فحاشی علیه خانواده‌شان چه معنایی دارد؟ صرفنظر از این واقعیت، با تحلیل محتوای خاستگاه پیشنهاد رجوی، ابعاد فزون تری از بن‌بست و کلافگی وی روشن می‌شود. انگیزه‌ی کم اهمیت تر رجوی برای بیان این پیشنهاد، ناشی از توهمات ِ مالیخولیایی وی است که خودبزرگ بینی و خودمهم انگاری از عوارض جزیی این بیماری است که براثر آن معادله‌ای در ذهن وی شکل گرفته است به این شکل که مطرح شدن مجاهدین مساوی با یک دست آورد و پیروزی فوق العاده‌ی سیاسی است که طرف مقابل به هر نحو ممکن باید جلوی آن را بگیرد. از سویی این سئوال که چرا با این اهمیت ِ فوق العاده ی سیاسی و اجتماعی که ما (مجاهدین) داریم، طرف مقابل به جای آن که هرچه بیشتر برما گرد فراموشی بپاشد، زمینه‌های مطرح شدن ما را فراهم می کند، او را دچار تناقض بزرگ و پیچیده ای می کند که پریشان گویی‌هایش در این زمینه را تشدید می کند که با توجه به انزوای گسترده و مطرودیت ِ دار و دسته‌ی رجوی، توضیحی لازم نیست تا به خنده آور بودن معادله ی مجعول رجوی پی برد! اما بخش مهم تر انگیزه‌ی رجوی برای ارائه‌ی این پیشنهاد مربوط به کلافگی و نتیجه‌ی معکوس تبلیغات فرصت طلبانه‌ی مجاهدین و البته تحت فشار قرار گرفتن از درون و متزلزل شدن اعضاء و بالاگرفتن بحران ریزش نیرو است. واقعیت این است که محاصره‌ی خانواده ها که رجوی تمام تلاش خود را مصروف توطئه خواندن و برنامه ریزی شده بودن آن کرده است، گردانندگان مجاهدین را فلج کرده و نمی‌دانند برای مقابله با آن چه باید بکنند، عملکرد تابه حال مجاهدین صرفاً واکنشی غریزی و مطلقاً تدافعی بوده است و برخلاف شعارها و یقه درانی های باندرجوی معلول ضعف و ناچاری است، به همین دلیل هم هست که رجوی با ذوق زدگی از حضور نیروهای آمریکایی درون اردوگاه وگشودن چترحمایتی بر روی مجاهدین در مقابل خانواده ها سخن می گوید و شایعات مربوط به تمدید حضور نظامیان آمریکایی در عراق را خیرکثیری می داند که وعده ی آن را داده بوده است.* اما مهمترین جنبه‌ی مسئله ی مربوط به چشم انداز کلی و عاقبت حضور مجاهدین در عراق است. شکی نیست که طرف حسابهای خارجی و حامیان مجاهدین به رجوی فهمانده اند که هیچ بختی در عراق ندارد و پایان این مرحله – هرچه هم طول بکشد – باید به بستن بار سفر ختم شود و در نتیجه برچیده شدن حصارهای تشکیلاتی و آزادی اسرای فرقه محقق خواهد شد، بر این اساس رجوی امید دارد تا این قضیه نه به شکل انسانی و قانونی که به هیچ وجه فرصت مانور و بهره برداری به وی نخواهد داد، بلکه با قربانی شدن نیروها که امکان حداکثر سوء‌استفاده را به وی خواهد داد پایان یابد و با اندکی دقت می شود مضمون خشونت بار بلوکه کردن اردوگاه و استقبال از راه حل نظامی را از خلال پیشنهادش دریافت. پیش از این نیز رجوی قصد داشت تا سناریویی همانند به آتش کشیدن نیروها در اروپا را اجراء کند که پس از افشای آن ناچار از تعلیق شد، اما همواره مترصد فرصتی برای قربانی کردن نیروها و اسطوره سازی و مصرف آنان در مدایح و افسانه پردازیهای ایدئولوژیک و طلبکاری در عین فرار و سرگرم بودن به زندگی حقیر شخصی است.
______________ * ژنرال استیو لانزا، سخنگوى نیروهاى ائتلاف در عراق گفت: ما به توافقنامه امنیتى که واشنگتن و بغداد در سال 2008 آنرا امضاء کردند متعهد ماندهایم و به عقبنشینى نیروهایمان ادامه مىدهیم تا اینکه نیروهایمان در دسامبر 2011 به 50هزار برسد. به این معنى که ماموریت ما به پایان مىرسد و نیروهاى نظامى آمریکایى خواهند رفت و شایعاتى که حول بقاى ما رایج شده است پایان مىیابد و اگر یک نیروى آمریکایی در عراق بماند بر اساس تصمیم سیاسى بین عراق و آمریکا خواهد بود.