" با دست های آلوده نمی توان از مبارزه برای آزادی سخن گفت " – ژان پل سارتر فیلسوف، نویسنده و نمایشنامه نویس شهیر فرانسوی بیش از صدها تن از جدا شدگان فرقه ی مجاهدین در مقالات، بیان خاطرات و مشاهدات خویش در رابطه با دوران چک امنیتی در قرارگاه اشرف و مناسبات مخوف، فاشیستی و غیر انسانی مجاهدین به نکات تکان دهنده و تاسف باری اشاره کردند. آنان نسبت به بکارگیری شیوه های استالینیستی از سوی رهبر عقیدتی مجاهدین در رابطه با کادرهای تشکیلاتی معترض و آزار و اذیت افـراد خواهـان خروج از اسارتگاه اشرف، انتقاد و فاکت های تراژیک و دردناکی را در مناسبات درون تشکیلاتی مجاهدین مطرح و تاکید کردند که در مغایرت آشکار با آزادی انسان و حق انتخاب او برای تعیین سرنوشت خویش است.
اگر سران مجاهدین با تکیه ی باسمه ای بر مفاهیم مقدس و با طرح فریبکارانه ی آرمان آزادیخواهی و حقوق بشر سعی دارند تا در ایران به قدرت برسند و شکلی از خشونت و فاشیسم مجاهدین را در دنیای مدرن و عصر تحولات دموکراتیک که به مرگ اندیشه های تمامیت خواهانه انجامیده است، بازتولید و در جامعه ایران عینیت بخشند باید اذعان نمود که رهبر عقیدتی مجاهدین مسعود رجوی و سایـر عناصر تصمیم گیرنده ی فـرقه در توهـم غریبی بسر می برند چرا که در دنیای کنونی اندیشه و خرد جمعی ملت ایران همگام با سیر تحولات جهانی ظرفیت و امکان پذیرش و هضم افکار دگماتیستی، ایدئولوژی تمامیت گرایانه و پاپیسم استالینیستی را نداشته و اندیشه ی بسته، دگماتیک و سیتزه جویانه را در سیر تاریخ تحولات اجتماعی و سیاسی در نقدی عالمانه و بررسی واقع بینانه سرانجام مورد طرد و انکار قرار داده است.
اخیرا رهبر عقیدتی مجاهدین در مخفیگاه خود سخنانی به زبان آورده است که منطق روشنی در آن نهفته نیست و انگاره های تفکر عشیره ای در آن بوضوح مشخص است.
در حقیقت واکاوی و تحلیل عصاره و جوهره ی سخنان و نوع نگرش مسعود رجوی به رویدادها، مفاهیم و تحولات سیاسی که به شکلی صوتی این روزها برای افراد تحت اسارت در اشرف پخش می گردد، حکایت تلخ و درخوری از عقب ماندگی ذهنی و روانی رهبر عقیدتی مجاهدین است. اینکه مسعود رجوی به تعبیر معلم شهید دکتر شریعتی به لحاظ تقویم زمانی در عصر و روزگار ما زندگی می کند اما از منظر تقویم حقیقی (رهبر عقیدتی مجاهدین) هنوز دوران رنسانس را نگذرانده است و به لحاظ فکری و روانی در مرحله ی تاریخی فئودالیسم بسر می برد؟!! امری مشهود و آشکار است. مسعود رجوی همچنان دچار توهم است و دن کیشوت وار در دنیای توهمات خویش می تازد او در سنین پیری از پیروزی سریع و کسب قدرت سیاسی حرف می زند و هنوز باور نکرده است که معدود نیروها و عناصر خسته، ناامید و خلع سلاح شده ی مجاهدین را نزدیک به سه دهه است با ترفند ها و شگردهای ماکیاولیستی و یا با اجبار در بیابان داغ و سوزان اشرف و بدون امکان تماس و ارتباط با دنیای پیرامونی نگاه داشته است و خود سالهاست در مخفیگاهی بسر می برد که جرات و شهامت بیرون آمدن از آن را ندارد. حال چگونه رهبر عقیدتی مجاهدین به فتح قریب الوقوع تهران چشم دوخته است؟ این پرسشی ست که او بایستی پاسخ روشن بدان دهد؟ آرش رضایی