حکم اعدام طارق عزیز و موضع گیری مجاهدین

موضع گیری مجاهدین نسبت به صدور حکم اعدام طارق عزیز و دلسوزی های دایه مهربان تر از مادر جای بسی تامل دارد. اولا: باید به این سیل بردگان گفت: "کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی"، شما که خودتان در غرقاب اضمحلال و آوارگی وبحران فروپاشی تشکیلاتی به سر می برید، لطفا چاره ای برای خود و هواداران تان بیندیشید و به فکر حکم محاکمه و مجازات خود اتفاقا به جرم هم دستی با طارق عزیز و یاران معدومش باشید. راستی ترس تان از آن است که اگر حرف نزنید و موضع نگیرید بگویند لال شده اید؟ ثانیا: بر همگان واضح و مبرهن است که طارق عزیز از یاران و شرکای صدام و حزب بعث بوده است و دست شان به خون مردم بی گناه کرد و شیعه عراقی آغشته بوده و هست. بنابراین چرا به اعدام آن ها اعتراض نکردید و قبل از همه چرا زمانی که نیرو های امریکایی پدر خوانده و صاحب خانه تان که این همه دوستش داشتید را در اوج خفت و خواری از سوراخ بیرون کشیدند و اعدامش کردند دم بر نیاوردید؟! لابد در دل خودتان پاسخ می دهید "آخه اون موقع حرف می زدیم خیلی خطری بود" یا اینکه چون امریکایی ها پشت دستگیری و اعدام صدام بودند درب کوزه را بستید و دم بر نیاوردید؟ و یا اینکه صادقانه بگویید از ته دل به اعدامش راضی بودید زیرا احتمال داشت دست به افشاگری و اعترافات گسترده تری بزند و پته شما را هم روی آب بریزد؟ ثالثا: واقعیت این است که سازمان به کنکاش خبرگزاری ها و مطبوعات می پردازد تا شاید موضوعی برای ابراز وجود پیدا کرده و حرفی برای زدن داشته باشد و الا همگان می دانند که تاریخ مصرف آنان نیز با پایان یافتن عمر حزب بعث و طارق عزیز به اتمام می رسد و اثبات شد که برعکس گفته ها و تحلیل های آقا مسعود، مجاهدین چگونه زاییده صدام و جنگ بودند که با خاتمه ی جنگ و رفتن صدام از بین رفتند و آب شدن تدریجی کوه یخی تشکیلات سازمان را به نظاره ایستاده اند. حال در تلاشند تا از اعلام خبر حکم اعدام جنایتکار دیگری از هم دستان شان دوباره شیپور را از سر گشادش فوت کنند و جنجال دیگری در بلندگوهای خود بدمند. علی مرادی